İşçi sınıfının devrimci mücadelesi açısından tarihsel önem taşıyan Komünist Manifesto’nun yayınlanış yıldönümü vesilesiyle, Elif Çağlı’nın Komünist Manifesto’nun Sönmeyen Ateşi yazısını tekrar yayınlıyoruz.

Bazen kavuşmak / Bazen / Bir daha kavuşamamak üzere ayrılmaktır / Halı dokumaya benzer yani / Kavgayı da dokumak / Ya sabredip ilmek ilmek dokuyacaksın / Ya da / Sabrın yoksa / İşi ehline / İlmek ilmek örene bırakacaksın

Davos’un ışıltılı bir gösteri gibi dünyaya empoze edildiği o şaşaalı yıllar çoktan geride kaldı. O yıllarda Davos umutlu ve iyimser bir perspektif içinde dünyanın gidişatına yön verecek gündemleri ortaya koyan, bunları dünyaya tartıştırmayı amaçlayan emperyalist güçlerin başını çektiği bir burjuva oluşumdu. Şimdi ise gündem belirleme ve iyimserlik tersine dönmüş durumda.

Sosyal yardım adı altında emekçileri kendine bağlama stratejisinin bir aracı olarak da kullanılan ucuz-kirli kömürlerle havayı solunamaz hale getirenler, açgözlü burjuvazinin ve onun sömürü-yağma-talan sistemi olan kapitalizmin sorumluluğunu, “poşetlerle, plastikle doğayı siz katlediyorsunuz” diyerek, suçu tek tek emekçilerin sırtına yıkarak kendilerini aklamaya çalışmaktadırlar.

İşçi Partisini ve solcuları ülkedeki suç ve yolsuzluk gibi sıkıntıların kaynağı olarak gösteren Bolsonaro, “sorumsuzluk bizi tarihimizdeki en büyük etik ve ekonomik krizin içine soktu” diyerek işçi ve emekçi kitlelerin öfkesini Brezilya burjuvazisinden uzaklaştırmaya çalışıyor.

Çürüyen kapitalizm sorunları derinleştirmekte ve yeni sorunlar yaratmaktadır. Biriken çelişkiler ve sorunlar karşısında ayağa dikilmeye ve savaşmaya hazır olduğunu gösteren Hindistan işçi sınıfının, kendisine doğru temellerde yol gösterecek bir devrimci önderliğe duyduğu ihtiyaç ortadadır.

AB’nin geleceği açısından da önem arz eden Brexit sürecinin kaotik bir hal alması, Birliğin gidişatını olumsuz yönde etkilemektedir. Almanya ve Fransa’nın başını çektiği AB, olası ihtimallere karşı kendince tedbir almaya çalışsa da, Brexit’in hem Birleşik Krallık hem de AB tarafını epeyce sıkıntıya soktuğu açıktır. AB’nin artık eski AB olmadığı ve bir tür çözülme sürecine girdiği nicedir dile getirdiğimiz bir gerçekliktir.

Bugün Venezuela ABD emperyalizminin askeri müdahalesi ve içerde tezgahladığı darbe tehdidiyle karşı karşıya. Chavez’in işbaşına gelişinden bu yana yazdığımız pek çok yazıda Venezuela’daki durumu değerlendirirken, “Bolivarcı devrim” denen şeyin gerçekte devrim değil bir burjuva reform programından ibaret olduğunu ve aslında işçi devriminin önünde bir engel teşkil ettiğini söyledik. Bu gerçekliği görmezden gelerek Chavez’e ve Bolivarcı rejime “sosyalist” muamelesi yapan ve bu doğrultuda beklentiler yaratan sosyalist çevrelerin yükselen tehlikeyi görmezden geldiklerine sürekli dikkat çektik. Aynı dönemde Chavez'e övgüler düzenler emperyalist savaş cehenneminin yaygınlaşma eğilimini de reddetmekte, savaş cehenneminin alevleri kendilerinden uzakta diye, Üçüncü Dünya Savaşının beklenmeyeceği yolunda görüşler geliştirmekteydiler. Elif Çağlı'nın tekrar yayınladığımız 2006 tarihli yazısı, doğru bir yaklaşım benimsendiğinde, ne derece can yakıcı olursa olsun gerçekliğin ve döneme damgasını basan ana eğilimlerin doğru saptanabileceğini kanıtlayıp, bugün yaşananlara on yıl öncesinden ışık tutuyor.

Öyle gözüküyor ki, önümüzdeki dönemde Doğu Akdeniz’de sular çok daha fazla ısınacaktır. Türkiye’nin egemenleri, güney kara sınırlarının derdine düşmüşken, güney denizlerinde de giderek artan ölçüde bir sıkışma yaşamakta ve Batılı güçlerle bir de bu hususta gerilimler büyümektedir.

Geçtiğimiz günlerde Belçika sınırındaki Alman kenti Aachen’de Fransa ve Almanya arasında yeni bir işbirliği anlaşması imzalandı. Bu anlaşma ile AB, uluslararası ilişkiler, askeri, ticari, diplomasi ve eğitim gibi alanlarda iki ülke arasında işbirliği hedefleniyor.

Venezuela’da uzun bir süredir devam eden siyasi kriz, sağcı muhalefetin kontrolündeki Ulusal Meclise sadece üç haftadır başkanlık eden Juan Guaido’nun kendisini “geçici devlet başkanı” ilan etmesiyle doruğa tırmandı. Yaşananlar, Venezuela’nın gayet açık bir Amerikan darbesiyle yüz yüze olduğunu gösteriyor.

Akdeniz, kıtalar arası bir deniz olduğu, çok derin olduğu ya da 2,5 milyon kilometrekarelik bir alanı kapladığı için mezar olmamıştır mültecilere. Mülteci ölümleri kader olmadığı gibi, suçlu da Akdeniz değildir. Mültecilerin boğulup denizin dibine çekilmesinin tüm suçu kapitalist sömürü sistemindedir.