225 haftadır Galatasaray Lisesi önünde bir araya gelen kayıp yakınları, 18 Temmuzda gerçekleştirdikleri eylemde, 12 yaşındayken kaybedilen Davut Altunkaynak’ı andılar. Okunan basın açıklamasında Davut’un kaybedilişinin öyküsü anlatıldı.

2008 başında Davutpaşa’da kaçak işletilen bir havai fişek atölyesinde meydana gelen patlamada yaşamını yitiren ve yaralanan işçilerin yakınları, aradan geçen 19 aya rağmen sorumlulara dava açılmamasını protesto ettiler.

Patronlar sınıfının icraatçısı AKP hükümetiyse saldırılara yasal kılıf hazırlamak için hizmette kusur etmemekte. Patronları son derece memnun eden icraatlardan biri de, “krizin ve işsizliğin çözümü” olarak gösterilen “Teşvik ve İstihdam Paketi”. Sermaye örgütlerinin iltifatına gark olan söz konusu paketi, burjuva medya da övgüde sınır tanımayan cümlelerle manşetlere taşıdı: “Bugün: İşsizliğe Neşter”, “Milliyet: En İddialı Teşvik Paketi”, “Radikal: Yatırıma Büyük Teşvik”, “Star: 'Paket' Değil Yeni Ekonomi”, “Tercüman: Kurtuluş Paketi”, “Türkiye: İş ve Aş Paketi”, “Zaman: Yeni Teşvik Paketi İle Türkiye Yatırım Üssüne Dönecek”!

Kayıp yakınları 11 Temmuz Cumartesi günü, 224. kez Galatasaray Lisesinin önünde toplandılar. Yakınlarının resimlerini yan yana sıralayıp her birinin üzerine birer karanfil koydular. Pankart açıp oturma eylemine başladılar. Kayıp yakınları ellerinde yakınlarının resimleriyle yaptıkları oturma eyleminde her hafta bir kişinin gözaltında nasıl kaybedildiğini anlatıyorlar. Ellerindeki dosyanın Ergenekon dosyasına eklenmesi için başvuruda bulunuyorlar.

Birçok ilde olduğu gibi İstanbul’da da, Barış Anneleri İnisiyatifi öncülüğünde, “askeri operasyonlar durdurulsun, Kürt halkının talepleri kabul edilsin” talebiyle “çadır” eylemi gerçekleştirildi. Artan askeri operasyonların son bulmasının ve PKK’nin çatışmasızlık kararına cevap verilmesinin istenildiği çadır eylemlerine DTP milletvekilleri de destek verdiler. İstanbul’daki eyleme müdahale eden polis, çadır kurulmasına izin vermedi. Polisin engelleme çabalarına rağmen çadır eylemi Kadıköy İskele Meydanında bir basın açıklamasıyla başladı. Kadıköy rıhtımında gün boyunca Kürtçe ezgiler söylenip, zılgıtlar çekildi. Anneler sık sık “Savaşa Hayır, Barış Hemen Şimdi” sloganını haykırdılar. Çadır eylemi sırasında DTP Iğdır Milletvekili Pervin Buldan ile kısa bir röportaj gerçekleştirdik.

Kürt sorununun çözülmesi için hükümetin adım atması ve barışın sağlanması talebiyle DTP, “Demokrasiye, Barışa ve Çözüme Çağrı Yürüyüşü” adıyla İstanbul dâhil çeşitli illerden bir yürüyüş başlattı. İstanbul’dan başlatılan yürüyüş Diyarbakır’da gerçekleştirilecek mitingle sonlanacak. Eylemin ilk ayağı olarak 9 Temmuzda DTP Fatih İlçe Örgütü önünde 400 araçlık konvoyla bir araya gelen DTP’liler kitlesel bir basın açıklaması gerçekleştirdiler.

Genelde “İslamcı” sermayenin özelde de onun en güçlü parçası görünümündeki Fethullahçıların ulaşmış olduğu düzey, çoğunlukla Kemalist hezeyanlarla bezenmiş tutum ve değerlendirmelere konu olmuştur. Oysa konuyu sığ “şeriat” hezeyanları temelinde değil, devrimci işçi sınıfı perspektifinden ele alma zorunluluğu vardır.

AKP hükümeti, iktidara geldiği ilk günden itibaren, neo-liberal kapitalist saldırı programının en kararlı uygulayıcısı oldu. Sağlık alanındaki saldırı programının bir ayağı, yeni sosyal güvenlik yasasının kabul edilmesiyle başarıya ulaşmış oldu. Bu saldırı programının bir diğer ayağını da, ilk ortaya atılışı birkaç yıl öncesine denk düşmesine rağmen ancak bugün Meclise sevk edilmiş olan “Tam Gün” ve “Kamu Hastane Birlikleri” yasaları oluşturuyor.

Kürt çocukları, son dönemde kendilerine yönelik artan şiddeti ve işkenceyi Galatasaray Lisesinin önünde yaptıkları eylemle kınadılar. Ellerinde, 21 Kasım 2004’te babasıyla birlikte polisler tarafından katledilen Uğur Kaymaz’ın fotoğraflarını taşıyan çocuklar, uygulanan şiddeti protesto etmek için dövizler de taşıdılar.

27 Haziran Cumartesi günü, kayıp yakınları 222. kez Galatasaray Lisesinin önünde bir araya geldi. Kayıpların faillerinin bulunması ve yargılanması talebiyle gerçekleştirilen eylemlerde, her hafta bir kişinin nasıl kaybedildiği anlatılıyor ve dosyasının Ergenekon dosyasına eklenmesi için başvuruda bulunuluyor. Kayıp analarına destek her geçen hafta büyüyor.

Leninist parti anlayışının özünü, sınıfa devrimde önderlik edebilecek öncüyü örgütlemek ve bu öncüyü devrime hazırlamak oluşturur. Kuşkusuz bu örgütsel yaklaşım, sınıfın çeşitli düzey ve biçimlerde kitle örgütlerine sahip olması gerekliliğini de içerir ve bunu teşvik eder. Leninist örgüt anlayışının karşısına örgütsüz kitlelere tapınmayı veya gevşek parti tiplerini dikenler ise, yaşamın boşluk tanımadığını gözlerden gizlemek isterler. Unutulmamalı ki, devrimci bilinç sınıf içinde kendiliğinden üreyip yayılmaz. Devrimci örgütlülük sayesinde sınıfa devrimci bilinç taşınmadığı takdirde, çeşitli burjuva siyasetler sınıfa her an başka türden bilinç taşırlar.

Emperyalist planların hayata geçmesi, zaten varolan sorunlara yeni sorunlar ekleyecektir. Bu planlar, halkların kendi kaderlerini tayin etmesine dayalı çözümler içermediklerinden, getirilen her çözüm son tahlilde suni ve tepeden kalmaya mahkûmdur ve geçici olacaktır. Ayrıca emperyalist-kapitalistlerin arasındaki çıkar çatışmalarının sonu da olmadığından, her daim yeni sorunlar kışkırtılacak ve halklar birbirine düşürülmeye çalışılacaktır. Yıllarca özerk olarak varolmuş ve sonra da bağımsızlığını ilan etmiş Dağlık Karabağ’ın, Ermenistan dâhil hiçbir ülke tarafından tanınmamış olması buna örnektir. Güya sorunun çözümü amacıyla taraflar bir araya gelmekte, ABD, Rusya, Fransa gibi emperyalist güçler işin içine burunlarını sokmakta, ama halkların talepleri kaale alınmamaktadır.

Birleşmiş Milletler (BM), Somali açıklarında ticari gemilere saldırı düzenleyen korsanları gerekçe göstererek, geçtiğimiz aylarda, “Görev Gücü 151” adlı bir askeri deniz gücü oluşturdu. 10 ülkenin (ABD, İngiltere, Kanada, Suudi Arabistan, Güney Kore, Avustralya, Japonya, Birleşik Arap Emirlikleri, Pakistan ve Türkiye) katıldığı bu askeri gücün komutanlığının Türkiye’ye verilmesi, TC burjuvazisi tarafından sevinçle karşılandı. Burjuva medyadaki bazı köşe yazarları, Somali kıyılarını ve Aden Körfezini kontrol altında tutan gemilerin komutanlığının bir Türk subaya verilmesi üzerine keyiften dört köşe oldular; bir zamanlar bu denizlerin Osmanlı’nın kontrolünde olduğunu hatırlatan kibirli yazılar döşediler. Hatta “Piri Reis” benzetmesi yapanlar oldu.

Konut sorunu aslında seçimlerden bağımsız olarak işçi ve emekçilerin en önemli sorunlarından birisidir. Üstelik sadece Türkiye’ye has bir durum değildir bu. Kapitalizmin doğası gereği tüm dünyada emekçiler bu sorundan mustariptir. Rüyalar ülkesi ABD’de bile evsizlerin sayısı 2007’deki resmi rakamlarına göre 700 bin civarındadır. Bu rakamın derinleşen krizle birlikte çok daha arttığı muhakkaktır.

Bunamış ve çökmekte olan bir sistemde yaşıyoruz. İnsanlık kontrol edemediği güçler tarafından yok oluşa sürükleniyor. Bu gidişe dur demenin tek yolu kapitalist sistemi yok etmekten geçiyor. İnsanlığın kurtuluşu, bu görevi yerine getirebilecek tek sınıf olan proletaryanın kendi siyasi egemenliğini kurmasına bağlıdır. Öz-örgütlülükleri temelinde iktidarını kuracak olan proletarya, insanların kendi yaşamları ve doğa üzerinde bilinçli bir denetim uyguladıkları akılcı bir sosyo-ekonomik sistemin temellerini atacak, yere düşen akıl ve bilim bayrağını bir kez daha göndere çekecek, özel mülkiyetin bilim ve teknolojiye vurduğu prangaları kırarak sınıfsız, sömürüsüz, özgürlük ve barış dolu bir dünyaya giden yolun kapılarını ardına kadar açacaktır.

Emperyalist savaş genişler ve derinleşirken daha şimdiden milyonlarca insanın ölmesine ve sefalete sürüklenmesine yol açmaktadır. Afganistan ve Irak’tan sonra şimdi de Pakistan emperyalist savaş cenderesinin içine düşmüştür. Emperyalistler Pakistan’ı kendi planlarını uygulayabilmek için istikrarsızlaştırırken, bunun ceremesini de işçiler ve yoksul köylüler çekmektedir.

Bizler, bu toprakların işçileri, biliyoruz ki Nâzım Hikmet tüm dünya işçilerinin ozanıdır. Bizlere mücadelesiyle ve dizeleriyle ulaştırdığı selâmını, ekmek gül ve hürriyet günlerinde her dilden söyleyeceğimiz şarkılarda bayrak bayrak dalgalandıracağız. Nâzım’ı bilincimizde, yüreğimizde ve mücadelemizde yaşatacağız. İşçi sınıfının baş eğmez ozanının da uğruna savaştığı o günler geldiğinde, bileceğiz ki artık, o, tüm insanlığın bahtiyarlığıyla bahtiyar, yatıyor olacak bir çınar gölgesinde. Şarkısı tükenip bitmemiş olacak hâlâ!