Kapitalizm doğaya akıl almaz zararlar veriyor. Türkiye’de de durum farklı değil. AKP iktidarıyla birlikte doğa talanı büyük bir hız kazanırken, faşist rejimin kurumsallaşmasıyla birlikte bu talan daha da pervasızlaşmış, yıkım daha da artmıştır. Üstelik iktidar bir taraftan doğayı talan etmekte, diğer taraftan da yaptığını itiraf ederek yoluna devam etmektedir. Çevre, Şehircilik ve İklim Değişikliği Bakanı Mehmet Özhaseki “Her tarafı yemyeşil, zümrüt gibi olan Anadolu coğrafyasını adeta talan ettik. Ağaçlarımızı yok ettik, ormanlarımızı da kel hale getirdik. Şimdi yeniden bir seferberlik başlatıyoruz” diyerek doğayı nasıl talan ettiklerine, şehirleri ne hale getirdiklerine dair itiraflarına bir yenisini eklemiştir.

Egemenlerin kendi çıkarları uğruna yürüttükleri savaşları topluma onaylatabilmeleri gerekiyor. Bunun için toplum milliyetçi fikirlerle ve yabancı düşmanlığıyla besleniyor. Sonuç olarak halklar birbirlerine düşman hale getiriliyor. İçinden geçtiğimiz zamansa savaşın yarattığı yıkımı ve acıları daha yakıcı bir şekilde hissettiriyor bizlere. Yerle bir ediliyor Filistin. Binlerce insan çoluk çocuk, kadın, erkek, yaşlı demeden katlediliyor. Bugünse vatan haini ilan edilenler, Filistin halkının yanında olduklarını söyleyen ve kendi ülkelerinin başlattığı katliama dur diyen İsrailli barış yanlıları oldu. Onlar da Filistinli anaların acılarını duyurmaya çalışıyorlar. Çok tanıdık değil mi?

Irkçı hareketlerin yönlendirmesi, hükümetlerin kışkırtmalarıyla galeyana gelen kitleler gözü dönmüş biçimde göçmenlere saldırıya geçiyor, bu bir gerçek. Ya da bu baskı ve dışlanmışlığın bir sonucu olarak göçmen emekçiler de benzer biçimde şiddet eğilimi gösteriyor, bu da bir gerçek. Ama başka bir gerçek de alabora olmuş botların içinden çıkan göçmenleri emekçilerin evlerinden getirdikleri battaniyeleriyle karşılamasıdır. “Düşman botla değil limuzinle gelir” dövizini eylemlerde taşıyan emekçilerin “mülteciler kardeşimizdir” diye haykırmasıdır.

Yaklaşık 350 bin mahpusa ulaşan hapishanelerde yatacak yer bile bulunamıyor, birçok yerde mahpuslar nöbetleşe uyuyor. Zira iktidarın resmi verilerine göre toplam 403 “ceza infaz” kurumunun arttırılmış kapasitesi 295 bin kişidir. Normal koşullarda bıraktık bu sayıyı geçmemesini, onun en fazla üçte ikisi kadar mahpusun kalması gerektiği söyleniyor. Faşist rejim ise bu sorunu “çözmek” için yeni zindanlar inşa etmenin peşindedir. 2022’de 22 hapishane, 2023’de 19 hapishane açan iktidar, bu yıl da 12 yeni hapishane inşa edeceğiyle övünüyor! Çürümüş iktidar, topluma bir gelecek hayali sunamadığı gibi, onu hapsetme üzerine kurulu bir gelecek öngörüyor!

Sınıf temelinde örgütlü ve buradan aldığı güçle çekim merkezi olan devrimci bir sosyalist hareketin oluşturulamadığı günümüz koşullarının faşizmin çok daha avantajlı bir şekilde güç kazanmasına olanak tanıdığı açıktır. Sol, sınıf siyaseti yerine kimlik siyasetine gömüldükçe, işçi sınıfı da sınıf siyasetine yönelmek yerine burjuva siyasetlerin peşinden sürüklenmektedir. Nihayetinde, işçi sınıfı temelli bir sosyalist alternatifin güçlendirilememesi, enternasyonalizm yerine milliyetçiliğin, devrim yerine faşizmin güçlenmesine yol açmaktadır. Faşizme karşı mücadelenin yolu bellidir: İşçi sınıfının devrimci örgütlülüğünü ve mücadelesini güçlendirmek!

Kapitalizmin içinde bulunduğu tarihsel krizin önemli bir boyutunu hegemonya krizi ve bunun ifadesi olan hegemonya mücadelesi oluşturuyor. Bu temelde ABD, Çin ve Rusya’nın kapıştığı bu emperyalist hegemonya mücadelesi dünya üzerindeki önemli tüm siyasi süreçleri belirleyen ya da etkileyen temel bir etmen haline gelmiş durumda. Örnek vermek gerekirse, bu hegemonya mücadelesinden çok önce başlamış olan Filistin sorunu bu hegemonya mücadelelerinden bağımsız düşünülemeyecek bir noktaya gelmiştir. Filistin sorununda yaşanan patlayıcı gelişmeler de dâhil dünyadaki önemli siyasi gelişmeleri bu hegemonya krizi ve mücadelelerini göz ardı ederek ele almak mümkün değildir.

Çocuklar tarikat yurtlarında tacize, tecavüze uğradıklarında sesi çıkmayan rejimin, mesele iktidarlarını pekiştirmek olduğunda sesi oldukça yüksek çıkmaya başlıyor. Okullarda açlıktan ağlayan çocukları görmezden geliyorlar. Bir öğün yemek vermeyi bile masraf olarak görüyorlar. Kadın cinayetlerinin haddi hesabı bulunmuyor. Karısını öldüren adama iyi hal davranışından dolayı cezalarda indirim yapıyorlar. Adeta öldürmeyi teşvik edercesine ödül gibi cezalar veriliyor. Bahsettikleri ailede eşitlik kavramı bulunmuyor. Bütün zorlukların yükü kadının üstüne yıkılmaya çalışılıyor. Sorunlar kadınların cephesinde daha da katmerleniyor. Bu programda destek aldıkları kurumların hepsi kendi yandaşları ve kurumlardan oluşuyor.

Rejimin içeride ve dışarıda tüm emekçilere ve Kürt halkına yönelik çok boyutlu saldırı politikaları karşısında belirleyici olan emekçilerin ve Kürt halkının direnci ve mücadelesi olacaktır. Bu saldırıların boşa çıkarılması için işçilerin birliğini ve halkların kardeşliğini çok daha kararlı bir şekilde savunmak şarttır. Bu rejimin yıkılması da bu zemin üzerinde yükseltilecek olan emek cephesinin mücadelesinden geçmektedir.

Çürüyen kapitalizmin insanlığı büyük yıkıma sürüklediği bir dönemde yaşıyoruz. Marx ve Engels Komünist Manifesto’da, burjuvazinin hâkimiyeti ele geçirmeye başladığı ilk dönemlerden itibaren her yerde insanla insan arasında katıksız çıkardan, katı “nakit ödeme”den başka bir bağ bırakmadığını söylemiş, dini ve siyasi yanılsamaların ardına gizlenen sömürünün yerine açık, hayasız, dolaysız, gaddar sömürüyü geçirdiğini anlatmışlardı. Kapitalizm sömürüyü gizleyen pek çok örtüyü fırlatıp atarken insanları çok boyutlu ve derin pek çok sorunla yüz yüze bırakmıştı.