İklim krizinin temel nedenlerinden birini kömür, petrol, doğalgaz gibi fosil yakıtlar oluşturuyor. “Sanayi devrimiyle birlikte başta kömür olmak üzere fosil yakıtların kullanımının fütursuzca artması, atmosferdeki sera gazlarının oranını da aynı derecede arttırdı.

Farklı ülkelerin işçi sınıfları arasında düşmanlık için hiçbir sebep olmamasına ve doğal bir yakınlaşma, kaynaşma eğilimi olmasına rağmen, politik bilinç ve örgütlenme eksikliği nedeniyle burjuva egemenler halkları birbirlerine karşı kışkırtmayı başarabilmektedirler. Bilinç ve örgütlülük düzeyi yükseltilmedikçe bu tehlike ne yazık ki vardır. Gerçekte birbirlerinin doğal uzantısı olan Ege adaları, Anadolu yarımadası ve Yunanistan anakarası arasında ulusal sınır adı altında duvarların örülmüş olması, bu toprakların insanlarının tüm bu coğrafyada barış ve kardeşlik içinde bir arada yaşamalarının engellenmesi burjuvazinin çizdiği ulusal sınırların gericileşen doğasını ortaya koymaktadır.

Faşist rejim herkese korku salıp gözdağı vermeye çalışırken aynı zamanda toplumu “yaşam tarzı” ve din temelinde kutuplaştırmaya devam etmek istiyor. Bu açıdan özellikle dinci bakış açısıyla yapılan dayatmalar karşısında dik bir duruş sergileyen kadınlar ve LGBTİ+’lar da sistematik biçimde hedef tahtasına konuyor, konu sürekli diri tutulup köpürtülmeye çalışılıyor.

Cümle âleme İngiliz emekçilerinin monarklara sonsuz bir “sevgi ve hayranlık” duydukları mesajı verildi. Britanya’nın yoksul emekçileri hayat pahalılığına ve türlü adaletsizliklere karşı tarihi grevlerle tepkilerini dile getirirken, burjuvazinin yalan makineleri Kraliçe’nin ulusu ne kadar güçlendirdiğini, onun zamanında Britanya’nın nasıl da şaha kalktığını yazmakla meşguldü. Ne diyelim her sınıfın tarihi kendine.

Rejimin sıkışıklığı artıp iç kenetlenmesindeki gevşeme ve çözülme süreci hızlanınca, pastanın küçülmesinin de bir sonucu olarak devlet içindeki klikler ve onların mafya uzantıları arasındaki kavga da kızışıyor. Bileşimi neredeyse tümüyle Erdoğan tarafından belirlenen üst yargı organlarından bile zaman zaman iktidarın hoşlanmayacağı kararlar çıkmaya, bu tür durumların sayısı artmaya başlamıştır. Aslında bunlar totaliter bir aygıtın monolitik yapısıyla bağdaşmayan gelişmelerdir ama gözümüzün önünde de yaşanmaktadır. Bunun anlamı mevcut rejimin artık son dönemini yaşamakta olduğudur.

Kış bitip eriyince kar / Ne tipi, ne ayaz / Eser kalmaz hiçbirinden Doğa uyanır / Çatlar tohumları gelinciklerin / Ne gecenin karanlığına mahkûmdur / Ne de kışın haydutluğuna insan / Dereler yine her zamanki neşesinde / Gelincikler kızıla bürüdü her yanı / Çayırlar başladı rüzgâr şefin yönetimindeki senfonisine / Akıyor yaşamın damarlarından kan / Devinip duruyor hayat / Ey umudun goncası / Toprak uyandı / Sen de uyan, sen de uyan.

Şili’de Kurucu Meclisin hazırladığı yeni anayasa metni 4 Eylülde gerçekleştirilen referandumla halkın onayına sunuldu. Referandumdan %62 “hayır” oyu çıkması, daha altı ay önce Gabriel Boric’in devlet başkanlığına seçilmesini “faşizme ve kapitalist saldırı politikalarına indirilmiş güçlü bir darbe” olarak değerlendiren kesimlerde büyük bir şaşkınlık yarattı.

Boş umutlar yaymak yanlıştır, karamsarlık pompalamaksa daha da yanlıştır. Pasif bir şekilde gün sayarak beklemek değil, sınıf örgütlerini güçlendirmek ve emekçilerin seferberliğini sağlamak üzere harekete geçmek, bu doğrultuda ter akıtmak gerekiyor. İnsanların ihtiyaç duyduğu umut, yalanlar ve aptalca hayallerle değil, sağlam bir mücadele programı ve onu hayata geçirebilecek bir önderlikle sağlanabilir ancak. Emekçi kitlelerin ihtiyacı olan ve yaratmamız gereken de işte budur.

Sol adına Rusya yanlısı tutumlar takınmanın kabul edilebilir hiçbir yönü yoktur. Bu tutum Ukrayna savaşı söz konusu olduğunda bir uçtaki yanlış tutumdu. Ancak bunun yanı sıra dünya genelinde sol/muhalif/demokrat/ilerici çevreler arasında görülen diğer uçtaki yanlış tutumu ve bu nedenle patlak veren tartışmalardaki bazı fikirleri de ele almanın, teşhir etmenin yararlı olacağına inanıyoruz. Bu tutum çok kısaca özetlemek gerekirse ABD’nin başını çektiği Batılı emperyalist güçlerin bu savaştaki pozisyonlarını görmezden gelmeye, saklamaya, meşrulaştırmaya, savaşın her iki taraftan da emperyalist niteliğini göz ardı etmeye çalışan tutumdur.

Bugün dünya meydanlarını dolduran, iktidarları deviren, sermayenin azgın saldırılarına karşı kitlesel grevlerle sınıf mücadelesini yükselten dünya işçi sınıfı egemenlere korku salıyor. Mülksüzleştirenlerin egemenliğinin son bulacağı, mülksüzlerin yani işçi sınıfının örgütlü mücadelesiyle yıkılacağı, açlığın ve yokluğun yok olup yerine insanlığın ve doğanın ihtiyaçlarının gözetildiği bolluk düzeninin geleceği günler çok daha yakın, çok daha mümkün!

Mehmet Sinan, Marksizmin Işığında kitabının temel tezleri üzerinden SSCB'nin çöküş dönemini ve o dönemde yaşanan tartışmaları Bir Kitabın Anımsattıkları adlı ayrıntılı çalışmasında ele almıştı. Bu çalışma Gorbaçov'un gerçekte neyi temsil ettiğini ve tarihte nereye oturduğunu da Marksist bir çerçevede aydınlığa kavuşturuyor. Bu nedenle, söz konusu çalışmayı okurlarımızın ilgisine tekrar sunuyoruz.

İnternete erişimi olan her iki kişiden birinin üyesi olduğu, dünyanın en önemli sosyal ağlarından Facebook’un, şirket adını Meta olarak değiştirip büyük yatırımlar yapacağını açıklamasıyla birlikte çok sayıda insanın gündemine yeni bir kavram girdi: Metaverse. Bu şirketin etki gücü sayesinde Metaverse’ün ne olduğu ve gerçekleştiğinde hayatımızı nasıl kökünden değiştireceği gibi konular çeşitli platformlarda sayısız yayınla ilgiyi üzerinde toplayacak biçimlerde anlatıldı, anlatılmaya da devam ediliyor.

Bugün gıdalar üzerinde oynanan her oyun yalnızca bizlerin değil çocuklarımızın da sağlığını bozuyor. İnsanı düşünmeyen sermaye öte yandan doğayı da düşünmüyor ve her üretiminde çevreye onulmaz yaralar açıyor. Kapitalizm gelecek kuşaklara sağlıksız ve yaşanılmaz bir dünya sunuyor. Sağlığımızla birlikte özgürlüğümüzü de kendi ellerimize aldığımız yeni bir dünya için işçi ve emekçiler kendi sınıf örgütlerinde bir araya gelmelidir.

Rüşvet iddialarında sermaye ile iktidar arasında kimin kimi nasıl ihya ettiği veya nasıl tezgâh kurduğuna bakıldığında en büyük tezgâhın işçi ve emekçilere kurulduğu ortaya çıkıyor. Kendi aralarında yaşadıkları sorunlardan “mağduriyet” çıkaran patronlar kitlelerin mağduriyetini başarı olarak görüyor. Sömürü çarkı sadece üretim alanında değil her alanda işlemeye devam ediyor. “Kurtuluşu” mücadele dışında arayan milyonlar sermayenin gönüllü kurbanlarına dönüşüyor.

Nazi ordusunun Polonya’ya girerek İkinci Dünya Savaşını başlattığı 1 Eylül 1939 tarihine atfen, bir daha böylesi kanlı savaşların yaşanmaması adına, SSCB’nin girişimiyle (ve Varşova Paktına üye diğer ülkelerin de kabulüyle) ilan edilmişti 1 Eylül Dünya Barış Günü. 1970’lerin ortalarından itibaren Türkiye’de de sosyalist hareketin öncülüğünde bu gün yaygın bir şekilde kutlanmaya başlanmıştı.