Bugün dershane sayısı 3 bini aşmıştır ve her geçen gün bu sayı giderek artmaktadır. Bu dershanelerde görev alan öğretmen sayısı yaklaşık 35-40 bin civarındadır. Peki çoğunluğu kötü koşullarda çalışan bu kadar öğretmen, böylesi zor çalışma koşullarına rağmen, haklarını savunmak için ne yapıyor? Ne yazık ki hiçbir şey! Kendisini işçi görmeyen, küçük-burjuva hayallerle iyi para kazanmak, yaşam standartlarını yükseltmek isteyen, sınıf bilincinden yoksun bu kocaman kitle, kendisine dayatılan her şeyi kabul ediyor. Bu sayının küçük bir kısmı hayallerine yaklaşıyor. Ya küçük bir dershanenin patronu oluyor ya da iyi paralara sözleşme imzalıyor. Diğer kısmı ortalamanın altında aldığı ücretlerle ağır çalışma koşullarına boğun eğiyor.

Balıkesir’de okuyan bir öğrenciyim. Mersin’de yaşanan bayrak provokasyonu sonrasında kopartılan yaygaralar, Genelkurmay ve MHP’nin çığırtkanlığı Balıkesir’de de yankılarını buldu. Pek çok ev, pek çok işyeri bayraklarla donatıldı. Kampus içinde, çoğunluğunu kız öğrencilerin oluşturduğu 50 kişilik bir faşist grup basın açıklaması yaptı. Bu basın açıklaması her ne kadar yankı bulmasa da faşistlerin salyalarını sağa sola saçmaları açısından önemliydi.

Türkiye çapındaki Newroz eylemlerine katılan kitlelerin coşkusu, Kürt hareketini bir türlü bastıramayan Türk burjuvazisini ve onun ideologlarını ürkütmüş olmalı. Mersin’deki Newroz kutlamaları sırasında kitlenin arasına elinde Türk bayraklarıyla dalan bir kişinin sebep olduğu “bayrak olayı”, üzerinden iki gün geçtikten sonra Genelkurmayın yaptığı açıklamanın hemen ardından Kürt halkına dönük şovenist bir dalgaya dönüştürüldü.

Her başlangıç, kendini aşma potansiyelini, kendine özgü gelişim dinamikleriyle birlikte içinde taşır. Kendini aşmaya programlanmış tüm bir süreç, yeni bir içsel dengeyi-dengelemeyi kuramayacak duruma gelmesi noktasında, yerini, bağrından doğurduğu yeni bir uyumlu sürecin başlangıcı zorunluluğuna bırakır. Ana çelişenlerin tüm ara çelişkileri kendi çizgisine bağladığı ana doğrultuda, seçilimin, gerçekleşebilir en uygun olasılıklar üzerinden, tıkanıklığı aşabilecek bir sıçramayı sağlayacak özellikteki öğeleri baskın konuma getirmesi, diğer yandan, ana çelişkiyi çözemeyecek olanları ayıklaması süreci, gelişimin evrimsel-diyalektik özünü ortaya koyar.

26 Mart Cumartesi günü Konak Meydanında yapılan basın açıklamasıyla, Milli Eğitim Bakanlığının, psikolojik danışma ve rehberlik birimlerini RAM (Rehberlik Araştırma Merkezi) bünyesinde toplama çalışması kınandı. Ege ve Dokuz Eylül psikolojik danışmanlık ve rehberlik (PDR) öğrencilerinin eğitim emekçilerinin de desteğini alarak yaptığı basın açıklamasına yaklaşık 80 kişi katıldı.

Geçtiğimiz haftasonu bizler açısından oldukça hareketli geçti. Bu iki günde yaşadığımız görece kitlesel coşkulu atmosfer, sınıfımıza ve örgütlü mücadelemize olan güvenimizi tekrardan tazeledi. İlkin, 19 Mart 2005 Cumartesi günü, yani ABD’nin Irak’a saldırısından 2 yıl sonra, emperyalist savaşa karşı tepkimizi göstermek için Kadıköy’de bir araya geldik. Müthiş coşkulu bir kalabalık vardı, özellikle de içinde katıldığımız sendika kortejinde.

Ulus devlet, bayrak ve bunun gibi unsurlar kapitalizm ve onun yarattığı ulusal sınırlar ortadan kalkmadığı sürece, egemen sınıfın kitlelerin bilincinde yarattığı puslu atmosfer de ortadan kalkmayacak. İşçi ve emekçi sınıfları ulusal sınırlarla, etnik kökenlerle, mezhepsel farklarla vb. yüzlerce parçaya bölen dünya burjuvazisinin ekmeğine yağ sürmeme ve sınıfsız sömürüsüz bir dünyayı yaratma görevi önümüzde duruyor.

Biz işçi sınıfının kurtuluşu için vereceği savaşlara değil, emperyalist savaşlara karşıyız. Biz kapitalizmin sahte barışından değil, işçi sınıfının barışından yanayız. Biz burjuvaların demokrasisini değil, proletaryanın demokrasisini istiyoruz.

16 Mart 1978’de İstanbul üniversitesi’nde ve 1988’de Halepçe’de gerçekleştirilen katliamlarda ölenleri anmak üzere Beyazıt Meydanında iki farklı eylem yapıldı. Eylemlerden ilki 12:30’da İstanbul Gençlik Federasyonu tarafından gerçekleştirildi. Bu eyleme “16 Mart’tan bugüne katliamların sorumlusu devlettir” yazılı pankartla katılan öğrenciler, Merkez Kampüsten çıkarak katliamın gerçekleştiği Eczacılık Fakültesinin önüne yürüdüler.

SEKA işçisi fabrikasını işgal etmiş, kapatmaya (özelleştirmeye) karşı direnirken, sanki özelleştirme “milli serveti” ne idüğü belirsiz gavurlara peşkeş çekmekmiş gibi, ulusal solcularımız “yabancı düşmanlar”ı ülkeden atmak için SEKA’da yek vücut oluyorlardı. Kapitalist TC’nin emperyal, yayılmacı özlemlerinden öte hiçbir anlamı olmayan Musul, Kerkük meselesinde Kürt halkına tehditler savurmada, MHP’li faşistlerden daha çok çıkıyor sesleri bizim ulusal solcularımızın.

12 Mart 1995 günü akşam saatlerinde, Alevilerin, solcu ve emekçilerin yoğun yaşadığı Gazi Mahallesinde bir provokasyon gerçekleşmişti. Kahvehanelerin ve sokakların “kimliği belirsiz” kişilerce taranması sonucu bir Alevi dedesi öldürülmüştü. Olayları protesto eden halk sokağa dökülmüştü. Ertesi gün polisin göstericilerin üzerine ateş açması sonucu Gazi Mahallesinde 16 kişi daha yaşamını yitirmişti.

Biz işçiler, burjuvaların kendi sınıflarını savunduğunun onda biri kadar sınıfımızı savunsak, ne bu ayak oyunlarıyla bizi kandırabilirler ne de yıldırabilirler. Ve biz, dünya üzerinde her şeyi üreten işçiler, patronların gereksizliğini ancak böyle anlayabilir, ve patronların, efendilerin olmadığı bir dünya yaratabiliriz.

Bir 8 Mart Uluslararası Emekçi Kadınlar Günü yıldönümünü daha geride bıraktık. Gerek işçi sınıfı cephesinde gerekse de burjuvazi cephesinde bu yılın 8 Mart’ında yaşananlar aslında hiç de yabancısı olmadığımız şeylerdi. özellikle sınıf mücadelesinin dibe vurduğu, devrimci dalganın esamisinin okunmadığı dönemlerde yaşananlar üç aşağı beş yukarı aynı şeyler oluyor.