1 Mayıs öncesinde televizyonlarda biz işçileri korkutmak ve evlerimize hapsetmek için gösterilenlerin fazlasını o gün alanlara çıkan bizlere yaşattılar. Ne oldu yani, şimdi biz yaptıklarımızdan ve gelecekte de yapacaklarımızdan vaz mı geçmiş olduk?

Fas’ın en büyük kenti Casablanca filmlere konu olmuş bir kenttir. Ama 27 Nisan günü yaşanan bir olayla bu kent filmlerin değil, insanlığa kapitalizm tarafından çektirilen acıların sahnesi oldu. 155 işçinin çalıştığı bir yatak fabrikasında çıkan yangında 55 işçi yanarak hayatını kaybetti.

20 Nisan Pazar günü Ankara Tuzluçayır’da, 1929 yılında dünya ekonomisinin yaşadığı büyük bunalımı anlatan bir belgesel izledik. 1929’da New York borsasının çöküşüyle patlayan kriz uzun yıllar işçi ve emekçi kitlelerini derin bir yoksulluk ve sefalet içine sürükleyecekti. Birinci emperyalist paylaşım savaşı sonrasında, kapitalist sistemin doğası gereği yarattığı aşırı üretim büyük bir buhranla sonuçlanmıştı.

Bizler fabrikalarımızda, mahallelerimizde, evlerimizde yani hayatımızın her yerinde başka bir dünyanın mümkün olduğunu bıkmadan, tekrar tekrar anlatmalıyız işçi kardeşlerimize. Herkese anlatmamız gereken, açlığın, işsizliğin, savaşların ve dünyadaki tüm kötülüklerin sorumlusunun patronlar sınıfı olduğudur. Burjuvaların defterinin dürülmesinin tek yolu ise bu uğurda tüm işçi kardeşlerimizin örgütlü mücadeleye katılmasıdır.

16 Nisan günü Adana’da tüpgaz satışı yapan bir işyerinde tüp patlaması sonucu yangın çıktı. Çıkan yangında 8 yaşındaki İbrahim Yıldırım ve 19 yaşındaki dayısı Ahmet Gökoğlu’nun vücutlarında yanıklar oluştu. Aileleri küçük İbrahim’i ve dayısı Ahmet’i Özel Hacettepe Cerrahi Tıp Merkezine götürdüler. Yanan dayı ve yeğene ilk müdahale özel hastanede yapıldı.

Kapitalist sömürü düzeni çocukların da hayatlarını, çocukluklarını sömürüyor. Bu sistem yıkılmadıkça, çocuklarımızın güvenli bir geleceği, sağlıklı bir çocuklukları olamaz. Savaşların, açlığın, yokluğun, yoksulluğun olmadığı güzel bir dünya için sabırla, örgütlü mücadelemize devam edeceğiz. Güzel günler göreceğiz çocuklar inanın, güneşli günler göreceğiz!

Geçtiğimiz günlerde, Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı Faruk Çelik’in, 1 Mayıs’ın tam veya yarım gün tatil olması için çalışma yaptıkları yönünde bir açıklaması yer almıştı gazetelerde. Çalışma Bakanının açıklamasının SSGSS yasasının yasallaşma sürecinde ve 1 Mayıs’ın Taksim’de yapılması tartışmalarının yoğunlaştığı bir dönemde, işçi ve emekçilerden gelecek tepkileri yumuşatmak için yapılmış bir girişim olduğu çok açıktı.

Politikacı olmak zor bir iştir. Üstelik bir de milletvekili veya bakan olunmuşsa iş daha da zorlaşır. Hem kendi küpünü doldurmak, hem ev sahibinin –siz sermaye sınıfı diye okuyun– gözünden düşmemek ve hem de halka şirin gözükmek gerekir. Aksi takdirde her şey tepetakla olur ve koltuğu bir başkası kapar.

İnternette çok sık gezen mailler vardır. Kimi milliyetçilik zehrini saçar, kimi tüketimi kışkırtmak içindir, kimi de işçi sınıfına şükretmeyi salık veren maillerdir. İşte bu şükretmeyi salık veren maillerden birini okudum geçenlerde. Ve bir kez daha öfke duydum egemenlere ve onların ideolojisine. Afrika halkının yoksulluğu, çektiği acılar üzerinden başka hangi sınıf böyle nasiplenebilir ki?

Habere göre Hindistan’da insanlar işsizlik, açlık ve yoksulluk nedeniyle son çare olarak kanlarını satmaya başlamışlar. İşsizlerin iş bulma imkânının son derece zayıf olduğu bir ülke Hindistan. Göçün, bedenini veya organlarını satmanın, dilenme ve intiharın dışında tek çare insanların kanlarını satması... Hindistan’da geniş bir çadıra yatırılan 17 kişi, gün gün kanını satarak yaşıyor.

Kenya’daki çatışmalarda 1500 kişi öldü, 500 binden fazla insan evlerini terk etmek zorunda kaldı. Bu kanlı tablonun üzerinden birkaç ay geçtikten sonra, burjuva taraflar uzlaşarak bir koalisyon hükümeti kurma noktasında anlaşmaya vardılar.

Dillerini yasaklamaktan zorunlu iskân politikalarına, katliamlarla bastırılan isyanlardan beyin yıkamaya, gerici aşiretlerle işbirliğinden dini kullanmaya kadar tüm yollar denendi. Binlerce köyün boşaltılmasından, 40 bin insanın öldüğü kirli savaşa kadar her tür yöntem meşru görüldü. Ancak son 25 yılda gelişen isyan hareketi, 2008 Newroz’unda dört parçaya bölünmüş Kürt coğrafyasında yaklaşık 4 milyon insanın sokaklara dökülerek kimliğini ve taleplerini dünyaya haykırdığı bir evreye ulaştı.