Mevcut koşullarda, mücadeleyi diğer alanlarda olduğu gibi belirli ölçüde meclis çatısı altında da yürütebilmek üzere Kürt hareketinin ve sosyalistlerin temsilcilerinin mümkün olan en büyük sayısal güçle meclise girmesi için çaba gösterilmelidir. “Emek, Demokrasi ve Özgürlük Bloku” adaylarının emekçi kitlelerden alacağı destek, inkârcı, asimilasyoncu statükocu güçlere, şovenist cepheye, Kürt halkını aldatıp oyalamaya çalışan AKP hükümetine ve tüm kesimleriyle burjuvaziye verilmiş iyi bir cevap olacaktır.

Ortadoğu ve Kuzey Afrika’daki Arap ülkelerini saran kitle ayaklanmaları ve bu temelde işleyen değişim süreci devam ediyor. Dünya ekonomisi ve siyaseti açısından son derece hassas ve önemli bir bölge olan bu bölgede yaşananların doğru bir perspektifle ele alınması Marksistler açısından özellikle önem taşımaktadır. Zira hangi perspektiften bakılacak olursa olsun tarihsel olarak önemli bir dönüm noktasından geçildiği ve bu dalganın kısa vadedeki sonuçlarından bağımsız olarak bölgede yeni bir dönemin açıldığı açıktır.

Örgütsüz ve devrimci bilinçten yoksun işçi ve emekçilerin bilincini belirleyen eninde sonunda burjuvazi olur ve Libya’da da yaşanan bu olmuştur. Gerek direniş cephesindeki, gerekse Kaddafi’nin kontrolü altındaki bölgelerdeki emekçilerin bilinci yanılsamalı bir bilinçtir. Komünistlerin görevi bu yanılsamayı ortadan kaldırarak, işçi sınıfını proleter sınıf bilinciyle donatmak ve bağımsız çıkarları doğrultusunda harekete sevk etmektir, bu yanılsamayı beslemek değil. Reformistler, reel politika adına, sınıf-işbirlikçi politikalarıyla Libya’da emekçi kitlelerin muhalif burjuva kliğin kuyruğuna takılmalarını savunurlarken, devrimci Marksistler, ezilen ve sömürülen kitlelere, kendi güçleri ve sınıf kardeşlerinin uluslararası destek ve dayanışması dışında hiçbir güce güvenmemeleri gerektiğini anlatmak zorundadırlar.

İşsizlik tüm dünyada artıyor. Kapitalizmin istihdam sağlayamadığı yüz milyonlarca insan açlık, yoksulluk ve ümitsizlik bataklığına sürükleniyor. Ülkeden ülkeye farklılık gösterse de tüm dünyada işsizlik oranları çarpıcı bir gerçeği ortaya koyuyor: Kapitalizm özellikle genç nüfusun önemli bir kısmına istihdam sağlayamıyor. İş bulabilen gençler ise daha ziyade kayıt dışı, geçici ya da part-time işlerde çalışıyor. İşsizlik kırbacıyla terbiye edildikten sonra sürekli işlerde çalışan gençlere daha düşük ücretler ve ağırlaşan çalışma koşulları dayatılıyor.

Örgütsüzlüğü ve buna bağlı olarak bağımsız sınıf politikaları geliştirmekteki zayıflığı açık olan Arap işçi sınıfının bu durumunun derin tarihsel ve siyasal nedenleri bulunmaktadır. Bölge ülkelerinin tamamı çok geç kapitalistleşmiş ve ulusal bağımsızlıklarını da oldukça geç tarihlerde elde etmişlerdir. Bu anlamda sanayinin ve işçi sınıfının oluşumu da gecikerek başlamış, işçi sınıfının “kendi hesabına” mücadele sahnesine atılması da ancak yakın tarihlerde gerçekleşmiştir.

Kapitalist toplumda çalışmanın ancak bir türü insanı özgürleştirir: Kendi sınıfının kurtuluşu için çalışmak! Hem birey hem toplum böyle özgürleşir. Sınıflar ortadan kalktığında, ezenle ezilen ortadan kalktığında insan gerçekten insan olabilecek.

İlköğretim öğrencilerinin her gün sıraya dizilerek okumak zorunda kaldıkları "Öğrenci Andı" ile ilgili tartışmalar son birkaç yılda giderek yoğunlaşmıştı. Özellikle geçen seneden beri bu ırkçı andın kaldırılması için çeşitli eylemler yapılmakta. BDP'nin "anadilde eğitim" talebiyle başlattığı boykottan sonra, BDP Genel Başkanı Selahattin Demirtaş kızını fiili olarak andımız töreninden uzak tutacağını açıkladı.

Devrimci işçi sınıfı sosyalist bir gelecek için yaşanabilir bir dünyaya ihtiyaç olduğunun bilincindedir. Çevre sorunu anti-kapitalist bir perspektifle ele alınıp işçi sınıfının kapitalist sistemi yıkacak devrimci mücadelesinin bir parçası haline getirilmek zorundadır. Bu doğrultuda komünistler, nükleer karşıtı talepler de dahil olmak üzere, tüm çevreci taleplerin gerçek sahibi ve savunucusu olduğunun bilinciyle hareket etmek zorundadırlar. Çünkü kapitalist sistemde çevre sorunu, küçük-burjuva “yüce gönüllülere” bırakılamayacak kadar ciddi bir sorundur.

12 Haziranda yapılacak seçimler vesilesiyle KADER başta olmak üzere kimi burjuva feminist yapılar “Meclis’te 275 kadın milletvekili olsun” talebi çerçevesinde bir kampanya başlattılar. Tüm siyasi partilere çağrılar yaptılar, birçok girişimde bulundular. Çeşitli görüşlerden gazetelerde bu talebi destekleyen içerikte onlarca yazı yayınlandı.

Pek çok işçi, “Patronlar da insan, onlar da bu dünyada yaşıyorlar, emeğinden faydalandıkları insanlara o kadar da acımasız olamazlar. Niye kendileri ve çocukları için de gerekli olan dünyaya bu kadar hor davransınlar, ya da karınlarını doyuran işçilere niye bu kadar düşman olsunlar...” diye düşünmektedir. Elbette insanlar bu düşüncelere durup dururken kapılmaz. Aslında sorun zaten tek tek ya da kişi olarak kapitalistler değildir.

Birleşik ve kitlesel 1 Mayıs’ın coşkulu ve olumlu tablosuna rağmen işçi hareketinin ağır örgütsel zaafları olduğu yerde durmaktadır. Bu bakımdan işçi sınıfı devrimcileri açısından asıl görev elbette 1 Mayıs’ın coşkusunu ve mücadele ruhunu fabrikalara, işyerlerine, işçi mahallelerine ve giderek toplumun tüm ezilenlerine yaymak üzere örgütlü mücadeleyi yükseltmektir. Üstelik bu görev içinden geçtiğimiz şu günlerde daha bir yakıcı ve anlamlı hale gelmiştir.

2000 yılı Aralık ayında devrimci tutsaklar, TC egemenlerinin dayattığı hücre tipi yaşama karşı bedenlerini ölüme yatırmış direniyorlardı. Egemenler devrimci tutsakları F tipi hücrelere tıkarak iradelerini teslim almanın kirli hesaplarını yapıyordu. Yüzlerce devrimci tutsak Ekim ayında açlık grevine başlamıştı. Kasım ayı sonlarına gelinirken onlarca tutsak açlık grevini ölüm orucuna çevirmişti. “İrademizi teslim alamazsınız” diyen tutsaklar direnirken kamuoyunda duyarlılık artmış, kitlesel eylemler Ecevit hükümetini köşeye sıkıştırmıştı.

Kapitalizm altında insan sağlığı demek, büyük paraların kazanıldığı ticari bir sektör demektir. Kapitalizm kâr uğruna milyonlarca insanın sağlığının bozulmasına, ölmesine neden oluyor. İnsanlık açlığın pençesinde kıvranırken bir taraftan tonlarca gıda maddesi imha ediliyor, diğer taraftan gıda ürünlerine çeşitli kimyasal katkı maddeleri eklenerek milyonlarca insan zehirleniyor, başta kanser olmak üzere çeşitli hastalıklara yakalanıp hayatını yitiriyor.

İnsan Hakları Derneği (İHD) 2010 insan hakları raporunu açıkladı. Raporun 137 sayfa olması bile Türkiye’de hak ihlalleri tablosunun ne kadar karanlık olduğunu göstermeye yetiyor. AB üyeliği doğrultusunda yapılan değişiklikler vesilesiyle “demokratikleşen” Türkiye’nin insan hakları karnesi, hem Türkiye açısından alınması gereken çok yolun olduğunu hem de burjuva demokrasisinin sınırlarının ne kadar dar olduğunu gösteriyor. Çok açık ki, burjuva demokrasisinin sınırları ancak işçi sınıfının mücadelesiyle genişleyebilir. Aksi takdirde insan hakları sadece kâğıt üstünde kalan yasa maddelerinden başka bir anlam taşımaz.