Burjuvazi bizlere, hangi sınıfa mensup olursak olalım, kim olursak olalım, yasalar karşısında “eşit” olduğumuzu söylemektedir. Oysa sınıfsal eşitliği bıraktık bir yana, devlet Kürtlere ve Alevilere karşı şiddet de kullanarak ayrımcılık yapıyor. Anayasada din ve vicdan hürriyeti ile ilgili kısım teoride gayet açıkken, bunun pratikte yani gerçek yaşamda karşılığının hiç de böyle olmadığını somut bir şekilde görmekteyiz.

Bizler sınıf mücadelesi yürütenler olarak TC’nin zulmüne uğrayan mazlum Kürt halkının haklı mücadelesini destekliyoruz. TC’nin uyguladığı zalim ve faşizan uygulamaları teşhir ediyoruz. Gerçek ve kalıcı bir barışın yaratılması ancak işçi sınıfının mücadelesinin büyütülmesine bağlıdır. Biz işçi sınıfı olarak, Kürtler demokratik haklarına kavuşmadan ne halkların kardeşliğini ileri bir noktaya taşıyabilir ne de sınıf mücadelesini büyütebiliriz. İşçiler birlik olup ezilen Kürt emekçilerine kardeşlik elini uzattıklarında ve Kürt halkının demokratik haklarının sağlanmasını talep ettiklerinde sorunlar çözülmeye başlayacaktır.

Alan bebek için timsah gözyaşları döken Erdoğan, Cizre’de olanlardan habersiz mi acaba? 8 gün boyunca sokağa çıkma yasağı uygulanan, elektriğin, suyun kesik olduğu Cizre’de halk yaşam savaşı verdi. Keskin nişancı polisler, kadın-çocuk demeden insanları katletti. Yaralıların ya da hastaların taşınması için ambulansların mahallelere girişine izin verilmedi. İş öyle boyutlara vardı ki, her şeyi göze alarak yaralıları evden çıkarıp hastaneye götürmek için gelen ambulans şoförleri ve sağlık ekipleri de keskin nişancıların hedefi oldu.

TV’lerde, gazetelerde, sosyal medya üzerinden, on yıllardır Türk işçilerin bilinçlerini esir alan milliyetçilik yeniden hortlatıldı. Yalan yanlış haberlerle bilgi çöplüğüne dönüşen sosyal medyada paylaşımlar yapıldıkça, şoven histerilere kapılan milliyetçi işçilerin bıraksanız 5 dakikada gidip Kandil’i PKK’nin üzerine yıkıp geleceklerini sanırsınız.

Mevsimin adının önemi yoktu. / Hepsi bize karşıydı / Kışlar, soğuk darbeleriyle titretirdi bizleri / tutamaz olurdu parmaklarımız. / Soğukluğuydu bize patronları anımsatan. / Yazlardaysa rüzgâra ve adalete hasret kalırdık / Patronların sermayelerinin beslendiği suydu alın terimiz. / Anladım… / Mevsimlerin değişiyor olması engel değildi sömürülmemize / Hasret kalmıştık / Çocuğumuza / Eşimize / Sevdiklerimizle gülmeye / Barışa / Kardeşliğe / Özgürlüğe

Yüzyıllık tarihimizde üç kritik kırılma noktasında egemenler ülke insanlarını kendi çıkarları için katletmekten çekinmedi. Vatan, millet uğruna dedikleri hep yalan çıktı. Kendi iktidarlarını korumaktı tek dertleri. Yüz yıl sonra Kürtler, Türkler, işçiler ve emekçiler olarak bizler aynı oyunlara düşmeyeceğiz. Dostu ve düşmanı çok iyi tanıyoruz. Fabrikada nasıl aynı koşullarda çalışıyorsak, işçi mahallelerinde nasıl aynı hayat şartlarında yaşıyorsak birbirimizden farkımızın olmadığını da artık çok iyi biliyoruz. Aramıza nifak sokanlar mal, mülk, iktidar peşinde koşanlardır. Onlara karşı birleşerek, örgütlenerek, mücadele ederek bu oyunlara son vereceğiz. Bizler geri dönmeyecek, ileriye doğru yol alacağız. Eşitlik, kardeşlik ve özgürlük için, sömürüsüz bir hayat kurmak için!

Yıllardır sermayelerini büyütmek için işçileri yoksullaştırıp onları her türlü baskıya tâbi tutan patronlar ve AKP hükümeti, hak arayan işçilere bir yandan işten atma kozunu ve polis copunu gösterecek, bir yandan da milliyetçilik zehri ile işçileri kışkırtmaya çalışacaktır. Bu süreçte sınıf mücadelesini yükseltmek elzem durumda. Barışın sesini yükseltip AKP ve patronların oyunlarına gelmemeliyiz. Ezilen Kürt halkıyla dayanışmayı arttırıp barışı, kardeşliği savunmalıyız.

Kuzenim 1991’de askerde hayatını kaybetti. O tarihlerde ortaokul birinci sınıftaydım. Günün hangi saatiydi hatırlamıyorum, Haziran ayında gün ortasında karanlık bir an gibi kalmış aklımda. Babam gelen telefonu açtı. Karşısındaki halam ya da onun oğluydu. Önce babamın feryadı kapladı ortalığı, başını sertçe duvara vurdu çaresizce… Evde feryatlar yükseldi. 18 yaşında askere gitmişti ve 20 yaşında geri dönecekti. 2 gün kalmıştı tezkeresini almaya. Sağ salim tek parça gelmesini beklerken cansız bir beden olarak, çivilenmiş bir tabutun içinde geldi.

Biz geleceğin işçileri olan öğrenciler olarak, oynanan bu kirli oyunların bir parçası olmayacağız. Her fırsatta din, dil, ırk, mezhep gibi farklılıkları deşerek çıkar kollayanlara karşı, biz de işçiler, emekçiler, gençler olarak sınıfsal farklılıkları deşeceğiz. Üzerinde yaşadığımız toprakların insanları dayanışma ruhunu çok iyi bilir. Gücümüz birliğimizden gelir. Yaşasın halkların kardeşliği! Yaşasın işçilerin uluslararası mücadele birliği!

Attıkları manşetler ve yaptıkları haberlerle savaşı körüklemeye ve milliyetçiliği tırmandırmaya çalıştılar. Çatışmalarda ölen Kürtlere “leş” diye hitap edilerek Kürt halkı tahrik edilip iyice savaşın içine çekilmeye çalışıldı. Örneğin bu havuz medyasının en aşağılık gazetelerinden Yeni Akit, TSK’nın Kürt halkının Tendürek dağı üzerinde bulunan mezarlığını bombalamak istemesi üzerine orada canlı kalkan olan sivilleri “PKK’lılar leş nöbetinde” diyerek haber yaptı. Diğer taraftan öldürülen gencecik siviller bu gazeteler tarafından “zaten terörü destekliyordu” gibi mesnetsiz ve yalan haberlerle damgalanmaya çalışıldı. Yalan haberlerle, bu savaşın kirli yüzü örtülmeye çalışılıyor.

Seçim bürolarının bombalanması, HDP stantlarına saldırılması, HDP’lilere karşı linç girişimi, askerlerin PKK üzerine gönderilmesi ve en son olarak da Diyarbakır’da HDP mitingine bombalı saldırı yapılması Erdoğan’ın başkanlığı için neler yapabileceğinin göstergesiydi. HDP bütün bunlara rağmen BARIŞ diye haykırdı her yerde ve 7 Haziran seçimlerinde yüzde 13 oy alarak 80 vekil gönderdi Meclise. AKP ise tek parti iktidarını kaybetmiş oldu. Tek adam olmak isteyen Erdoğan, bu süre zarfında boş durmayıp yaptığı açıklamalarıyla Kürt halkına adeta ateş püskürüyordu.

Bu haksız savaşın sorumlusu sermaye devleti ve AKP’dir. Bir kez daha halkların barışa dair özlemleri ve umutları boşa çıkartılmıştır. Bu savaş Kürt halkının da Türk halkının da çıkarına hizmet etmiyor. Bu bizim değil onların savaşıdır ama bedelini biz ödüyoruz. Bu haksız savaşı durdurabilecek tek güç işçi sınıfıdır. Bu savaşı durdurmanın yolu Türk-Kürt, Alevi-Sünni tüm işçi ve emekçilerin bir araya gelip sesini yükseltmesinden geçiyor.