Burjuvazinin kurmay heyetinin bir bileşeni olan medya, yürütülen savaş politikalarının gerekli olduğunu emekçilere belleten kitle eğitimi ile görevlidir. Genel yayın yönetmenleri, editörler, fotoğraf ve görüntü seçiciler, metin yazarları bu işe uygun bir hiyerarşiye göre konumlandırılırlar. Savaş gibi olağandışı koşullarda medya, burjuva demokrasisinin kendine özgü bir bileşeninden ziyade bir savaş aygıtı olan silahlı kuvvetlerin bir çeşit müfrezesi haline getirilir.

İstanbul Tabip Odası ve SES İstanbul Şubelerinin ortak çağrısıyla 11 Ocakta İstanbul Çapa Tıp Fakültesi önünde başlatılan Beyaz Nöbet, 19 gün boyunca yapılan eylem ve forumlarla devam ediyor. Kürt illerinde süren savaşa, ölümlere, yaşam hakkı ve sağlık hakkı ihlallerine dikkat çekmek isteyen sağlık emekçileri, 19 gündür kalıcı bir barış için taleplerini dillendiriyorlar.

HDP Eş Genel Başkanı Selahattin Demirtaş, Kürt illerinde devam eden sokağa çıkma yasakları ve katliamlara karşı her akşam saat 19.00’da ses çıkarma çağrısı yaptı. HDP’den yapılan bu çağrının ardından İstanbul Emek ve Demokrasi Koordinasyonu, 4 Ocakta Galatasaray Lisesi önünde basın açıklaması yapmak istedi.

Güney Kore’de bugün yaşananlar, gerek iktidarın uyguladığı saldırı programları ve gerekse de işçi sınıfının bu saldırılara karşı verdiği mücadele bakımından önemli bir örnek oluşturmaktadır. Park Geun-hye yönetiminin izlediği politikalar, kapitalizmin sistem krizi ve emperyalist savaş koşulları altında hemen her ülkede burjuvazinin izlediği veya izleyeceği politikalardır. Dolayısıyla sadece Kore işçi sınıfı açısından değil, tüm dünya işçileri açısından benzer saldırı programları ve tehlikeler mevcuttur. Yani bu saldırı paketini, küresel sermayenin işçi sınıfına yönelik küresel saldırı paketinin bir parçası olarak nitelemek yerinde olacaktır. Dolayısıyla hem dersler çıkarmak hem de işçi sınıfının uluslararası mücadelesinin dinamiklerini değerlendirebilmek açısından Kore işçi sınıfının deneyimlerine bir göz atmak faydalı olacaktır.

Marx servetin gitgide daha az sayıda elde toplanacağını söylüyordu. Bırakalım genel tarihsel eğilimi, bakın sadece bu son beş yılda ne olmuş: Toplam servetleri dünya nüfusunun yarısının toplam zenginliğine eşit olan en zengin kişilerin sayısı her yıl istikrarlı biçimde azalarak 388’den 62’ye inmiş! 2010’da 388 kişi, 2011’de 177 kişi, 2012’de 159 kişi, 2013’te 92 kişi, 2014’te 80 kişi ve nihayet 2015’te 62 kişi! Yani özetle, Oxfam direktörünün benzetmesiyle, altı üstü bir otobüs dolusu insan dünyanın yarısı kadar servete sahip hale gelmiş. Sayıların ortaya koyduğu çarpıcı tezat burada bitmiyor. Bu süreç sonucunda şu anda dünyanın en zengin yüzde 1’i, dünyanın geri kalanından, yani yüzde 99’dan daha fazla servete ulaşmış durumda. Son yıllarda özellikle gelişmiş Batılı kapitalist ülkelerdeki kapitalizm karşıtı eylem ve gösterilerde “biz yüzde 99’uz” sloganının kullanılması tam da bu çarpıcı gerçekliği dile getirmektedir.

AKP hükümetinin hesaplı bir göz yumma, hatta türlü yollarla teşvik etme politikasına yönelmesi ile birlikte, Suriyeli mülteciler, geçtiğimiz yıl boyunca giderek artan sayılarda, ama yüzlerce hayatın kaybedilmesi pahasına, Türkiye üzerinden Yunanistan’a geçtiler. Bu göç dalgası ağır kış koşullarına rağmen devam ediyor ve neredeyse her gün onlarca insan ölüyor. Yaşanan büyük acılar pek çok sembol olayla milyonlarca insanın hafızalarına kazınırken, trajedilerle dolu bu durum karşısında Avrupa Birliği devletlerinin ve AKP hükümetinin karşılıklı olarak sergiledikleri utanmazca yaklaşımlar da burjuva ikiyüzlülüğünün ibret vesikaları olarak tarihe geçiyor.

Irak Kürdistanı’ndaki iktidar kapışması yaz aylarından bu yana alabildiğine şiddetlenmiş durumda. Ekonomik kriz, ayyuka çıkan yolsuzluklar ve başkanlık koltuğunu fiilen gasp etmesi nedeniyle giderek artan bir muhalefetle karşı karşıya kalan Barzani, bunların yanı sıra dış gelişmelere de bağlı olarak büyük bir sıkışmışlık içinde. Son dönemlerdeki bağımsızlık çıkışlarının, Kürt bölgesinin batı sınırlarını oluşturan 400 kilometrelik hatta boydan boya hendek kazılmaya başlanmasının ve gerek içe gerekse dışa dönük çeşitli manevralarının arka planında, işte bu sıkışıklığı aşma ve iktidarını muhafaza etme çabaları önemli bir yer tutmaktadır.

Eğer tarihten ders alınacaksa, faşist tırmanışa karşı iş işten geçmeden mücadeleyi dört bir koldan yükseltmenin hayati önemde zorunlu olduğu anlaşılır. Devrimci işçilerden demokrat aydınlara, örgütlü sosyalistlerden mücadeleci Kürtlere dek, her kesimin kendi bağrından yükselteceği ve ortaklaştıracağı bir faşizm karşıtı mücadele, bugünkü karanlık gidişatı değiştirebilir. Ve unutulmasın ki, faşizm karşıtı mücadelede işçi sınıfının birleşik mücadele cephesinin inşa edilebilmesi açısından, işçi sınıfı içinde çalışan devrimci güçlerden müteşekkil, ilkelerde anlaşmış kararlı bir çekirdek gücün oluşturulması büyük bir önem taşıyor. Bugün işçi-emekçi kitlelerin yaşamını tehdit eden savaş ve faşizm belâsından kurtulmanın ve insanın zulme direnmesini sağlamanın yolu mücadeleyi yükseltmekten geçiyor. Başka bir seçenek yok!

Halkların Demokratik Kongresi 6. Olağan Genel Kurulu, 23 Ocakta Ankara’da, İnşaat Mühendisleri Odası toplantı salonunda gerçekleştirildi. Genel kurula HDK eş sözcüleri, HDP eş başkanları, milletvekilleri, DBP yöneticileri, siyasi parti ve kitle örgütü temsilcileri ve çok sayıda konuğun yanı sıra 800 delege katıldı.

Yurtiçi ve yurtdışındaki 89 üniversiteden 1128 akademisyen, bir bildiri yayınlayarak AKP hükümetine çağrıda bulunmuş, devletin katliamlardan vazgeçmesini istemişlerdi. Almanya’daki binlerce akademisyen de Türkiyeli meslektaşlarına destek açıklamasında bulundular.

AKP burjuvazisi sıkıştıkları köşeden çıkış yolunu, baskı ve imha politikasını daha da arttırmakta, içeride faşizan bir rejimi inşa etmekte ve dışarıda askeri maceralara girişmekte arıyor. Köşeye sıkıştıkça daha da saldırganlaşıyorlar. Bu yolun sonu felâkettir. Kendi feci sonlarını hızlandırıyorlar. Ancak açık ki eğer engellenmezlerse, kendi felâketlerine doğru koşar adım giderken, Türk ve Kürt halklarını ve hatta Ortadoğu’nun tüm emekçilerini daha da büyük ateşlerin içine sürükleyeceklerdir.

Agos Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Hrant Dink, katledilişinin 9. yılında çeşitli eylem ve etkinliklerle anıldı. Hrant Dink 19 Ocak 2007’de Agos gazetesinin önünde kurşunlanarak katledilmişti. Kışkırtmalarla bu cinayete zemin hazırlayanlar da, cinayeti planlayanlar da, tetikçiler de, ortada örgütlü bir suç olmadığını iddia edenler de hesap vermedi. Dink’in katledilmesinin geride bıraktığı acı ve öfke dinmedi. Dink’in dostları, halkların kardeşliğinden yana olanlar, sosyalistler, bu acının ve öfkenin dipdiri olduğunu göstermek, hesap sorulacağını hatırlatmak için 19 Ocakta yeniden bir araya geldiler.

Türkiye’nin Rus uçağını düşürmesiyle Suudi Arabistan’ın Şii lideri idam etmesi aynı büyük resmin parçasıdır. Sadece aktörler farklıdır. Rus uçağı düşürüldüğünde Türkiye’nin izlediği emperyalist politikaların sonucu olarak riskli bir hamle yaptığını, ciddi sonuçlar doğuracak nitelikteki bu önemli gelişmenin bir bütün olarak emperyalist savaş sürecinin gidişatının önümüze getirdiği bir sonuç olduğunu, bu gibi tüm hamle ve gelişmelerin genel olarak gerilimi arttırmakta, bir sonraki aşamada daha riskli, daha patlayıcı gelişmelere zemin döşemekte olduğunu söylemiştik. El-Nimr’in idam edilmesiyle patlak veren kriz de işte bu emperyalist savaş sürecinin bir sonucudur.

Dink cinayetinde görüldüğü gibi egemen sınıf, işçi sınıfından, halkların kardeşliğinden yana olan sosyalistleri katletmekten çekinmez. Her türlü kumpasla, toplumun gözünde sempati kazanmış insanları acımasızca katleder. İşçi sınıfı hesap soracak durumda olmadığında, genellikle iktidarların yaptıkları yanına kâr kalır. Dink cinayetinde AKP hesabı Gülen cemaatine kesiyor. Gülencileri öne sürerek bu işteki sorumluluğundan kurtulmaya çalışıyor. Bizler zaten egemen sınıfın hükümetiyle, polisiyle, yargısıyla, hiçbir zaman emekçiler için adalet getirmeyeceğini biliyoruz. Bu davanın da tüm “faili meçhullerin” de gerçek sorumlularının gün yüzüne çıkarılması, işçi-emekçi sınıfın her türlü adaletsizliğe, haksızlığa karşı ayağa kalkmasına bağlıdır.