“Ben zaten 50 liralık alıyorum” dedi bir arkadaş benzin istasyonunda. Akaryakıt zam şampiyonu olduğundan bu yana, AKP’yi ve Erdoğan’ı desteklemiş olan insanlardan bazıları böyle diyorlar. Sanki 50 liralık yakıt alan insanların arabalarının deposuna giren yakıt azalmıyormuş gibi davranıyorlar.

Türkiye’de AKP hükümetinin özellikle son yıllarda eğitim sisteminde sık sık yaptığı tutarsız değişiklikler, sistemi adeta bir deneme tahtasına çevirdi. Öğrenci ve velilerde çok büyük bir kaygı oluşturdu. Çocuk- ebeveyn çoğu insanın psikolojisini kötü yönde etkiledi. Ezbere dayalı, dinci ve milliyetçi yanı ağır basan, kindarlığı ve itaatkârlığı aşılayan derslerle dolu bir eğitim müfredatı oluşturarak sorgulamayan nesiller yetiştirme hedefindeler.

Yaşanan dev çevre sorunlarının tek sorumlusu, kâra ve sermayenin büyümesine dayanan bu bozuk düzendir, kapitalizmdir. Patronlar daha fazla kâr edebilmek için doğayı ve çevreyi talan etmekten, tahrip etmekten geri durmazlar. İşçilerin sömürüsünde sınır tanımayan patronlar, doğanın talan edilmesinde de sınır tanımazlar.

Eğer tek adam rejimine dur demezsek ve mücadeleyi yükseltemezsek, emekçiler ve gençler olarak bizleri çok daha zorlu süreçler bekliyor. Ama umut rüzgârları esmeye başladı bile.

Hadi çık işin içinden / Attığın adımlar getirdi seni buraya / Çıkmaz sokağa… / Neden ağlarsın şaşkın? / Hadi kalk ayağa, / Kalkabilecek misin? / Doğrulabilecek misin? / Dur dinlen, biraz düşün / Nedir bu telaşın?

Peki, “dünya bize düşman” derken “biz” diye tanımladıkları topluluk kimlerden oluşuyor? Biz emekçiler, biz sefalet ücretiyle geçinmeye çalışanlar, bin bir zorluk içinde zar zor okuyabilen biz öğrenciler, biz işsizler, biz ezilenler, biz sömürülenler, zenginliği üreten ama ondan yoksun bırakılan bizler, onların “biz” diye tanımladıkları öznenin içinde miyiz? Ya da “onlar” dedikleri kimlerdir?

Merhaba işçi arkadaşlar, bizler çeşitli metal fabrikalarında çalışan işçileriz. Türkiye’nin ana gündemi 24 Haziran seçimleri. Bizlerin bulunduğu bölge büyük bir sanayi havzası ve haliyle bu bölgedeki işçilerin gündeminde de seçimler var. Bizler bu seçimi her açıdan önemsiyoruz.

Yola çıkmışsın /Bakmışsın ki yol uzun, / meşakkatli. / Yol uzun muzun amma, / sonu nereye varır bu yolların hiç düşündün mü? / Hiç düşündün mü gül bahçelerini? / Adım bile atmadan / ve düşünmeden ulaşacağın yeri / Dağlara, kayalıklara, / dikenli yollara aldanıp / daha da ayakların gerisin geri gidiyorsa / Bir dön, bir bak şu yaşadığın dünyaya / Hani şöyle doyasıya yaşadın mı?

Hükümete ve Erdoğan’a özellikle büyük kentlerde işçilerin desteğinin azalma eğiliminde olduğu gerçeği, 16 Nisan referandumundan bu yana kendisini gösteriyor. Rejim esas gücünü elinde bulundurduğu devlet aygıtından alıyor ve medya gücü ile yanılsama yaratıyor.

Son günlerde doların önlenemez yükselişinin faturasını “tek adam” yine dış güçlere kesti. 16 yıldır ülkeyi yöneten AKP iktidarı ülkede ekonomi ne zaman kötüye gitse, ne zaman siyasal krizler yaşansa hemen dış güçlerden, faiz lobisinden bahsetmeye başlıyor.

Çıkmaza giren kapitalizmin büyüyen çelişkileri gençliğin bu tepkisini daha da derinleştirecek ve arttıracaktır. Asıl soru bu tepkilerin nereye akması gerektiğidir.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, geçtiğimiz günlerde bir TV programında yaptığı açıklamada belediye başkanlığı döneminden beri fakir aile ziyaretlerini gelenek olarak gerçekleştirdiğini söylüyor. Cumhurbaşkanlığı bütçesinin yüz milyarlarca lirayı bulduğunu düşünürsek, 1150 odalı sarayından halkın arasına inerek gelenek haline getirdikleri fakir aile ziyaretleri doğrusu yürek parçalıyor!