Geçtiğimiz günlerde Belçika sınırındaki Alman kenti Aachen’de Fransa ve Almanya arasında yeni bir işbirliği anlaşması imzalandı. Bu anlaşma ile AB, uluslararası ilişkiler, askeri, ticari, diplomasi ve eğitim gibi alanlarda iki ülke arasında işbirliği hedefleniyor.

Venezuela’da uzun bir süredir devam eden siyasi kriz, sağcı muhalefetin kontrolündeki Ulusal Meclise sadece üç haftadır başkanlık eden Juan Guaido’nun kendisini “geçici devlet başkanı” ilan etmesiyle doruğa tırmandı. Yaşananlar, Venezuela’nın gayet açık bir Amerikan darbesiyle yüz yüze olduğunu gösteriyor.

Akdeniz, kıtalar arası bir deniz olduğu, çok derin olduğu ya da 2,5 milyon kilometrekarelik bir alanı kapladığı için mezar olmamıştır mültecilere. Mülteci ölümleri kader olmadığı gibi, suçlu da Akdeniz değildir. Mültecilerin boğulup denizin dibine çekilmesinin tüm suçu kapitalist sömürü sistemindedir.

İş koşullarının ağırlaşması, ücretlerin düşmesi, artan işsizlik tablosuna, vergi yükünün ağırlaştırılması, yüksek enflasyon ve temel tüketim maddelerine yapılan fahiş zamların eklenmesiyle zincirlerinden boşanan öfke Tunus’tan Fransa’ya, Macaristan’dan Sudan’a, Bulgaristan’dan Ürdün’e pek çok ülkede kitlesel patlamalara dönüşüyor.

Yalnızca büyük güçlerin bölge üzerindeki hegemonya kavgası dolayısıyla kışkırttıkları etnik, dini ya da mezhepsel sorunlar değil sözkonusu olan. Mevcut burjuva devletlerin milliyetçiliği de bir yandan halkları birbirine düşman kılarken, bir yandan da ezilip sömürülen emekçi yığınları tahakküm altında tutmanın aracı olarak iş görüyor.

Burjuvazi kendi tarihsel önderlerini işçi sınıfına birer put gibi dayattıkça, işçi sınıfının kendi tarihsel önderlerini hatırlamaya ve onlardan ilham almaya ihtiyacı da o denli artıyor. Her konuda olduğu gibi liderler konusunda da sınıfsal ayrım çizgilerini berrak biçimde çekmek zorunludur.

Kapitalist sistemde, sermayesini daha fazla büyütme derdine düşen açgözlü kapitalistler fütursuzca doğayı, su kaynaklarını, havayı, tarihî mirası tahrip etmeyi sürdürüyor. Patronlar sınıfının ve onların hizmetindeki siyasi iktidarın kâr hırsının kurbanı ise işçi ve emekçiler oluyor.

Hrant Dink, 19 Ocak 2007’de, genel yayın yönetmenliğini yaptığı Agos gazetesi önünde hunharca katledilmişti. Ancak aradan geçen 12 yıla rağmen gerçek katiller hâlâ yargılanmadı, gereken ceza verilmedi. “Bu davanın Ankara’nın karanlık dehlizlerinde kaybolmasına izin vermeyeceğiz” diyen AKP iktidarı, Hrant’ın avukatları ve dostlarının yoğun çabalarıyla pek çok ayrıntısı ortaya çıkarılan bu organize cinayet davasını sündürüp unutturarak kapatmaya çalışıyor.

Orban hükümetinin iş kanununda yaptığı köklü değişikliğe karşı, Aralık ayında Macaristan’ın pek çok kentinde kitlesel protesto gösterileri düzenlendi. Muhalefet partileri, sendikalar, sivil toplum örgütleri ve genciyle yaşlısıyla Macar işçiler, “köle yasası”nın geri çekilmesi ve anti-demokratik uygulamaların kaldırılması için alanları doldurdular.

Sınıf devrimcileri, içinde faaliyet yürüttükleri işçi sınıfını idealize etmekle değil, onun mevcut durumunu en ince detaylarına kadar kavramakla ve buradan hareketle onu dönüştürmeye çalışmakla yükümlüdürler. Bu çerçevede hak mücadelesi ve hak arama bilinci ile çareyi “devlet büyükleri”nden beklemek, bir kurtarıcı beklemek, ihsan ve lütuf beklemek arasındaki önemli farklılıklara değinmekte fayda var.

Tüm rakamsal verilerle oynayıp yağmurlu havayı güneşli gösterme gayreti bir süreliğine örgütsüz kitlelerde karşılık bulsa da, yağmurdan nasibini alan ve iliklerine kadar ıslanmaya başlayan yoksul emekçi kitleler, krizin bedelini ödedikçe bir şeylerin ters gittiğinin farkına varmaya başlıyor. Krizin sonuçları işçi sınıfının karşısında bir duvar gibi dikilirken iktidar bir yandan krizi manipüle ediyor, bir yandan da inkâr edilen krizi ucuz atlatması için patronlar lehine teşvik ve önlemleri uygulamaya sokuyor.