Öğretmenler son yıllarda giderek biriken sorunları karşısında çok ciddi tepkiler gösteremediler. Sendikaların sorunlar karşısında gösterdikleri tepkiler olabildiğince cılızdı. Sendika yönetimleri tarafından ciddi bir taban örgütlenmesine girişilmediği, eylemlerin kitleselleşmesini sağlayacak ciddi bir ön hazırlık yapılmadığı, genellikle yönetim düzeyinde ve beş-on temsilcinin katılımıyla yapılan basın açıklamaları düzeyinde kaldığı için anlamlı bir tepki gösterilmiyordu. Dolayısıyla etki yaratmayan basın açıklamalarıyla sorunlar çözülmüyor, yapılanları kimsenin ruhu duymuyordu. İktidar da bu kitlesel tepkisizlikten cesaret alarak baskı ve hak gasplarında tam gaz gidiyordu.

Kobanê davasında kararın açıklandığı gece, 28 Şubat davasından tutuklu 7 general için af kararı çıkarılması da rejimin kalıcılaşma adımlarının bir parçasını oluşturmaktadır. Mümkün olduğunca CHP’yle uzlaşıp radikal muhalefeti etkisiz hale getirme stratejisine dayanacağı anlaşılan bu yeni yol haritasının radikal muhalefet açısından bir yeniliği yoktur elbette. Zira hedefe konan Kürt hareketi ve sosyalist hareket rejimin inşasına giden yolun başından itibaren hedefe konmuştur zaten. Bugün yapılmak istenen CHP’nin buna sessiz kalmaya devam etmesini sağlamaktır.

İşçi sınıfının örgütsüzlüğünün ilânihaye süreceğini sanan bugünün zorbaları, gün gelip devran döndüğünde geçmişteki zorbaların yaptığı gibi kaçacak delik arayacaklardır. Bugün işçi sınıfına ayar vermeye çalışanlar, grevleri yasaklamakla övünenler, ülkeyi koca bir iş cinayetleri kabristanına çevirenler işçi sınıfının bu dumanı er ya da geç dağıtacağını unutmasınlar. İşçi sınıfı örgütlü gücünü kuşandığında işçi katillerinden ve sömürücü egemenlerden Soma başta olmak üzere bütün katliamların hesabını soracaktır.

Elif Çağlı’nın 28 Temmuz 2007 tarihli bu yazısını kısaltarak yeniden yayınlıyoruz. “İşçi hareketinin son tarihsel kesitte sürüklendiği gerilemenin nedenlerinden biri kuşkusuz sermayenin dünya ölçeğinde yürüttüğü genel saldırıdır. Ayrıca Türkiye gibi ülkelerde buna, burjuva devletin sistematik baskı politikalarının işçi sınıfına yıllardır göz açtırmamış olmasını da eklemek uygun olur. Ancak tüm bu faktörlerin yanı sıra öznel alanı ilgilendiren son derece önemli bir başka gerçeklik de unutulmamalı. Bu gerçekliği, yıllar içinde devrimci mücadele adına ortaya onlarca örgütün çıkmış olmasına karşın bir türlü sınıf temeline oturamayan devrimcilik oluşturuyor.”

Avrupa Birliği Sığınma Ajansı (EUAA) 28 Şubatta yayımladığı “sığınma trendleri” raporunda Türkiye’nin, Suriye ve Afganistan’ın ardından AB’ye en çok iltica başvurusunda bulunan 3. ülke olduğunu duyurdu. Raporda yer alan verilere göre 2023 seçimlerinin ardından iltica başvurularında patlama yaşandı. Öyle ki 2023 yılının Ocak-Haziran ayları arasında 34 bin olan iltica başvuru sayısı, Temmuz-Aralık ayları arasında neredeyse iki katına çıkarak 67 bine yaklaştı. Toplamda 101 bine yaklaşan bu sayı, 2022’ye göre %82’lik bir artış anlamına geliyor.

İstanbul’daki 1 Mayıs kutlaması, burjuva muhalefetin başı olan CHP ve güdümündeki sendika bürokrasisi eliyle resmen sabote edildi. Üstelik bugün onu eleştiren sosyalist çevrelerin iddialarının aksine, bu sabotaj sadece 1 Mayıs günü sergilenen tutumlarla değil, esasen öncesindeki pratiğin ta kendisi sayesinde gerçekleşmiştir. Süreç, “Taksim’deyiz” açıklamasının yapıldığı ilk andan itibaren sorgulanmadığı sürece, bu sabotajın niteliğini kavramak ve gelecekte yapılabilecek benzerlerini engellemek mümkün olmayacaktır.

Marx, daha önce tek tek metalar düzeyinde ele aldığı üretim fiyatı/değer, kâr/artı-değer analizini bu bölümde toplam toplumsal sermayeyi oluşturan parçaların karşılıklı hareketi temelinde sürdürür. Bütünsel düzeyde bakıldığında, piyasanın toplam ve fiili işleyişinde kapitalist rekabet nedeniyle metaların üretim fiyatlarını onların piyasa değerine ve kendilerine ait artı-değer parçalarını ortalama kâra dönüştürme eğilimi hüküm sürer. Toplam toplumsal sermaye üzerinden ortaya çıkan toplam artı-değerin, eşit büyüklükteki sermaye miktarlarına, bunların bileşimleri nasıl olursa olsun, eşit büyüklükte paylar olarak düştüğü varsayılabilir.

Hiç utanmadan akademik özgürlükten, barıştan söz edenler, sırf barış istediler diye “barış akademisyenleri”nin görevden alınmasının, işe geri dönüş konusundaki mahkeme kararlarının hiçe sayılmasının, Boğaziçi Üniversitesinin kayyum rektörünün protesto yapan öğrencileri polise ihbar edip okuldan atmasının, akademisyenleri okuldan uzaklaştırmasının, ODTÜ’de daha yeni Devrim Stadyumunun şenlik için kullanımının yasaklanmasının unutulduğunu mu sanıyorlardı acaba?

12 Eylül 1980 askeri faşist darbesinin örgütsüzleştirerek atomize ettiği ve böylelikle sınıf bilincini de yok ettiği işçi sınıfı, siyaset adına alabildiğine dar bir alana, burjuva parlamentarizmine hapsedilmişken, şu anda parlamento da faşist rejimin şalından ibaret bir kandırmacaya dönüşmüştür. Perişan durumdaki emekçiler için bu rejimden kurtulmak yaşamsal bir sorundur. Ama yerine ne konulacağı da en az o kadar yaşamsaldır. Faşist rejimin ve sermayenin baskılarından, zulmünden, adaletsizliğinden, ekonomik, sosyal ve siyasal saldırılarından kurtulmak için işçi sınıfının bağımsız çıkarları temelinde örgütlenmekten ve faşizme ve kapitalizme karşı emek cephesini örerek mücadeleye atılmaktan başka seçeneği yoktur.

İsrail’in 7 Ekimden bu yana sürdürdüğü Gazze’ye yönelik saldırılarında on binlerce Filistinli hayatını kaybetti, hayatta kalanlar ise açlık, yokluk ve hastalıkla boğuşuyor. Şu ana kadar en az 30 çocuğun açlık nedeniyle öldüğü belirtiliyor. Filistin davasının hamisi ve İslam âleminin lideri pozları kesen Erdoğan ise soykırım boyutuna varan bu katliam karşısında sermayenin ekonomik ve siyasi çıkarlarını önde tutan ikiyüzlü siyasetini sürdürüyor.