Günümüzde sosyalizme yönelecek yeni kuşakların da Marksizmin hilekâr bir inkârı olan Stalinizmle ya da bir bataklık olan reformizmle değil, aslıyla, yani devrimci Marksizmle buluşmaları önem taşıyor. Dünyanın dört bir yanında patlak veren yeni toplumsal mücadeleler bunu özellikle yakıcı bir görev haline getiriyor. Bu konudaki eksiklik büyük devrimci fırsatların heba olmasına yol açabilir ve aslına bakılacak olursa son yıllarda başlayan yeni sınıf mücadelesi dalgası içinde daha şimdiden bunun örnekleri yaşanmaktadır.

Süreç şimdilik zayıflamış da olsa, iniş ve çıkışlarla devam ediyor. Çok büyük bir sarsıntı yaşanmıştır, o sarsıntının artçılarının da olması kaçınılmazdır. Ama dahası kitlelerin enerjisi halen tümüyle tükenmiş değildir; kapitalizm kitleleri sıkıştırmaya ve enerjiyi biriktirmeye devam ediyor. “İkinci bir devrime ihtiyacımız var” hissiyatı giderek belirginleşecektir. Ve kitleler aslında “birincisini” yapamadıklarını fark edip gereğini yerine getirdiklerinde, eğer komünistler de üzerlerine düşen görevleri başarabilirlerse, kurtuluşa giden yol açılmış olacaktır.

Yeni yılın ilk günlerinde de Nijerya’da işçi ve emekçilerin öfkesi tarih sahnesindeki yerini aldı. Nijeryalı işçi ve emekçi kardeşlerimiz hükümetin 1 Ocak itibariyle petrol ürünlerine yönelik sübvansiyonları kesme saldırısına karşı isyana durdu.

Halkların Demokratik Kongresi’nin (HDK) her Cumartesi günü “barış için bir ses de sen çıkar” kampanyası kapsamında düzenlediği basın açıklamalarının bu haftaki konusu devletin yaptığı siyasi ve askeri operasyonlardı. Ankara’da, Sakarya Caddesi’nde, saat 13’te toplanan kitle, ellerine kelepçe takıp “Zindanlar Yıkılsın Tutsaklara Özgürlük”, “Gözaltılar, Tutuklamalar, Baskılar Bizi Yıldıramaz”, “Yaşasın Halkların Kardeşliği” sloganlarını atarak boyunlarında dövizleriyle Yüksel Caddesi’ne doğru yürüyüşe geçti.

İşçi sınıfının sağlık konusundaki talebi herkese parasız ve nitelikli sağlık hizmetidir. Ancak AKP hükümetinin cilalayarak sunduğu Genel Sağlık Sigortası milyonlarca yoksul işçi ve emekçinin derdine derman olamaz. Sağlık parayla alınıp satılabilen bir meta olduğu müddetçe herkes için sağlık anlamına gelecek bir sistem de olamaz. Bu nedenle tüm toplumu kapsayan, ücretsiz, kaliteli, kolay ulaşılabilir sağlık hizmeti talebi işçilerin yükseltmesi gereken acil bir mücadele hedefi olmalıdır.

Cezaevinde tutuklu bulunan BDP Şırnak milletvekilleri Selma Irmak ve Faysal Sarıyıldız, askeri ve siyasi operasyonların durdurulması ve Öcalan üzerindeki ağır tecrit durumunun sonlandırılması için, çeşitli cezaevlerindeki 60’ı aşkın tutukluyla birlikte süresiz-dönüşümsüz açlık grevi başlatmışlardı. Meclisteki BDP milletvekilleri de, cezaevlerinde başlatılan süresiz-dönüşümsüz açlık grevlerine destek olmak amacıyla 2 günlük açlık grevi başlattılar.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 13.bölümü
Colorado eyaleti bir cumhuriyete değil, Colorado Petrol ve Demir Şirketi’ne, Victor Şirketi’ne ve ona bağlı şirketlere aitti. Vâli, onların temsilcisiydi. Bell’in komutasındaki milisler onların emrindeydi. Eyaletin bu efendileri havla dediklerinde, vâli azgın bir tazı gibi havlardı. Isır dediklerinde, ordu ısırırdı. Colorado halkı, ezici bir çoğunlukla, 8 saatlik işgünü lehine oy kullanmıştı. Yasama meclisi, 8 saatlik işgünü yasası çıkardı, fakat mahkemeler bu yasanın anayasaya aykırı olduğuna karar verdiler. Bunun üzerine, yasa doğrudan doğruya halkın onayına sunulunca, halk, 40 bin oy fazlasıyla yasa lehine oy kullandı. Fakat maden şirketlerinin denetimindeki yeni yasama meclisi yasayı geçirmedi.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 17.bölümü.
Pennsylvania Greensburg’da maden işçileri, daha iyi ücretler için greve çıkmışlardı. Ücretleri acınacak ölçüde düşüktü. Bu ekmek çığlığına yanıt olarak bölgeye İrlanda –Pennsylvania– Jandarması gönderildi. Madenin önünde duran bir grup kızgın kadın, çocuklarının ağzından ekmeklerini çalan grev kırıcıları yuhalıyordu. Polis şefi geldi ve tüm kadınları “huzuru bozdukları için” tutukladı. Asıl tutuklaması gereken grev kırıcılardı, gerçek huzur bozucular onlar oldukları için.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 12.bölümü

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 11.bölümü

Sendikalar işçi sınıfının kapitalistlere karşı mücadelesinde her zaman önemli silahlarından biri olmuştur. Bu örgütlerin bugünkü pozisyonları değişmez bir durum değildir. Öyle algılanmasına izin verilmemeli ve mücadeleden yan çizilmemelidir. Sınıf hareketi sürekli yükselen bir çizgi izlemediğinden, sınıfın genel olarak örgütsüz, dağınık ve burjuva ideolojisi tarafından cendereye alınmış olduğu durumlarda sendikal örgütlülüklerinin bu durumdan bağımsız bir mücadele çizgisi izlemesi beklenemez.

AKP’nin statükocu burjuvazinin temsilcilerine karşı yürüttüğü kavga neticesinde iktidara iyice yerleşmesiyle birlikte, “demokratlığının” barutunun kısa sürede tükendiğine de herkes şahit oldu. Bu durum da kendini en açık biçimiyle Kürt sorunu üzerinden ortaya koydu. Has bir burjuva partisi olan AKP’nin, askeri vesayetle kavgası üzerinden geniş kitleler nezdinde yarattığı olumlu etkilerin artık sonuna gelinmiştir. Liberaller ve onların etkisi altındaki kesimler gündüz düşlerinden henüz uyanmamış olsalar da açık gerçek budur.

Halkların Demokratik Kongresi her Cumartesi saat 13’te yaptığı basın açıklamasını bu hafta kadınlara ayırdı. HDK Ankara Kadın Meclisi’nin 11 Şubat Cumartesi günü gerçekleştirdiği basın açıklaması Sakarya Caddesi’nde yapıldı.

ABD’nin Irak işgalini “resmi olarak” sona erdirmesinin ardından yükselen tansiyon ve Obama’nın “ABD’nin Sürdürülebilir Küresel Liderliği: 21. Yüzyılın Savunmasında Öncelikler” adlı belgeye dayanarak açıkladığı “yeni” askeri strateji, emperyalist savaş sürecinde yeni gelişmeler olduğunu ve olacağını ortaya koyuyor. Veriler, önümüzdeki dönemde çatışmalı süreçlerin artacağı ve emperyalist güçler arasındaki kavganın kızışacağı yönündeki öngörülerimizi doğrular niteliktedir.

AKP hükümeti artan bir ivmeyle hayata geçirdiği saldırgan politikalarla, içeride ve dışarıda giderek bir savaş hükümetine dönüşüyor. ABD’nin başını çektiği emperyalist koalisyonun bir parçası olarak Libya’da gecikerek üstlendiği rolü Suriye’ye yönelik tehditlerle devam ettiren, Irak’ta mevcut hükümetin altını oymaya çalıştığı için son günlerde başbakan Maliki tarafından açıkça uyarılan ve Irak’taki Şii ağırlıklı iktidar üzerinden aslında İran’a da mesaj veren AKP hükümeti, Kürt sorununda izlediği savaşçı politikayı da pekiştiriyor.

Lefter, 87 yıllık yaşamında hiçbir zaman yüksek sesle “ben Türkiyeli bir Rumum” dememiş, diyememişti. Çünkü egemenler ona “sen iyisin ama ailenin, sülalenin köküne kibrit suyu” diyerek binlerce Rumu yerlerinden, yurtlarından kopartıp atmışlardı ve aksi halde aynı şey onun da başına gelebilirdi. Lefter, bir Rum olarak değil, bir Fenerbahçeli, bir futbolcu olarak sevildi. Diğer Rumların malına, mülküne el koyulurken, onlar yerlerinden, yurtlarından sökülüp atılırken, o hep susmak zorunda kalmıştı. Rumlara yapılanlar her hatırlatıldığında, “her toplumda olur böyle şeyler” diyerek geçiştirmeye mecbur bırakılmıştı.