Kapitalizmin içinde bulunduğu derin tarihsel kriz, gerek Türkiye’de gerekse dünyada burjuvazinin işçi sınıfına yönelik saldırılarını dört bir koldan tırmandırmasıyla sonuçlanmakta. Kamu hizmetlerinin daha da kısılması, ücretlerin düşmesi, işsizliğin artması gibi ekonomik saldırılara, siyasi rejimlerin otoriterleşme eğiliminin yanı sıra emperyalist savaşları alabildiğine yayma yönündeki kanlı politikalar da eşlik ediyor.

Çin devletinin uygulamaları Uygur halkı ile Çin halkı arasına nefret ve düşmanlık tohumları ekmekte ve hakların kardeşliğinin önünde büyük bir engel oluşturmaktadır. Bu nedenle Uygur sorununun çözülmesi Çin işçi sınıfı açısından da önem taşımaktadır. Bu sorunun köklü bir şekilde çözülmesi için Uygur halkının kendi kaderini tayin hakkı, bağımsızlık da dahil olmak üzere kayıtsız şartsız tanınmalı ve demokratik talepleri karşılanmalıdır.

Göçük altında kalan, inşaatlarda yüksekten düşen, elektrik akımına kapılan, fabrikalarda makinenin dişlileri arasında ezilen, istiflendiği servis aracında hayatını kaybeden veya hayatta kalsa bile bir daha çalışamayacak duruma gelen işçiler... Kara haberlerin ardı arkası kesilmiyor. Artık sadece büyük facia anlamına gelen büyük rakamlar akılda tutuluyor.

İklim değişikliği dünya için gerçekten büyük bir yıkım tehdididir ve bu sorunlara yol açan temel faktör kapitalist üretim tarzıdır. Bu yüzden bu tehdide karşı girişilecek hiçbir mücadele kapitalizme karşı mücadele ekseninde hareket etmeden başarıya ulaşamaz.

HDP PM üyesi Ahmet Karataş'a yönelik faşist saldırıyı kınıyor ve HDK'nın konu hakkındaki açıklamasını yayınlıyoruz.

Devrimci Marksizm alanına uzak düşen teori icat etme eğilimini, sınıfın devrimci mücadelesine yabancı bir teoricilik tutkusu olarak niteleyebiliriz. Üniversite çevrelerinde dönüp duran “Marksist” çalışmalar bağlamında ün kazanan yazarlarca üretilen teori, genelde bu kapsamdadır. Teori, devrimci sınıf mücadelesinin ışığından ve disiplininden kopuk biçimde başıboş kaldıkça, sonuç da tam anlamıyla kafa karıştırıcı çeşitlemeler olmaktadır.

ABD’nin ve Türkiye’nin “ılımlı” diyerek kimleri örgütleyeceği ve bunların daha sonra ne olacağı tümüyle belirsizdir. Dahası ABD ile Türkiye arasında Suriye konusundaki politika farklılıkları ve anlaşmazlıkları hesaba katıldığında, bu grupların içinde her türlü ajanın ve farklı çıkarları güden unsurların cirit atacağını tahmin etmek de zor değildir.

İş güvenliği önlemlerini patronlara aldıracak ve AKP’ye gerekli denetimleri yaptıracak olan işçilerin örgütlü mücadelesidir. Sürüp giden iş cinayetleri de gösteriyor ki, eğer biz işçiler örgütlenip mücadele vermezsek patronlar ve AKP gerekli adımları atmayacak. Kapitalist sömürü düzeni işçilerin canını almaya devam edecek.

Taleplerimizin karşılanması işçilerin örgütlülüğüne bağlıdır. Yoksa tek başına hiçbir yasal düzenleme ve talep iş kazalarını önlemeye yetmeyecektir. Birçok can alıcı sorunda olduğu gibi, bu sorunda da işçilerin tek garantisi örgütlülükleridir.

Derinleşen sistem krizi ve savaş koşullarında, en genişinden en darına tüm burjuva demokrasilerinde olağanüstü rejimlere has baskıcı ve militarist uygulamaların giderek yaygınlaştırıldığı ve olağan hale getirildiği görülüyor. Elbette ne ABD’nin ne de diğer kapitalist devletlerin korkuları boşuna değildir.

Maliyetleri arttığı için artık devam edemeyeceklerini söyleyip madenleri kapatan patronlar muhasebe defterlerini işçilerin denetimine açmalıdır. O defterler açılsın ki işçiler bugüne değin ne kadar sömürüldüklerini, sırtlarından ne kadar para kazanıldığını, işçi ücretleri 2 asgari ücret seviyesine çıkarıldığında patronların sömürüsünün ne ölçüde azaldığını hesaplayabilsin!

Cumartesi Anneleri, 500 haftadır kayıplarının bulunması için Galatasaray Meydanında bir araya geliyorlar. 27 Mayıs 1995’te ilk defa toplanan aileler, kaybolan çocuklarının, eşlerinin, yakınlarının hesabını sormak, akıbetlerini öğrenmek ve onlardan geriye kalanlara ulaşabilmek istiyorlar.

Hong Kong’da yaşanan süreç, gittikçe daha da gericileşen emperyalist-kapitalist sistemde burjuvazinin, kitlelerin demokratik taleplerini ve özlemlerini kendi çıkarları doğrultusunda suiistimal etmelerinin örneklerinden birisini oluşturuyor. Burjuvazinin derdi emekçi halkın yakıcı sorunlarına çözüm bulmak değildir. Kendi işine gelen hususlarda kontrollü bir kitle seferberliğini hayata geçirebilen burjuvazi, kapitalist sömürünün yarattığı sorunları tümüyle görmezden gelmekte, bu doğrultudaki mücadelelerin önünü kesmektedir.

Gözü dönmüş Kürt düşmanlığını ortaya koyan hükümet Kobanê eylemlerinde yaşananları da bahane ederek TCK, CMK gibi kanunlarda bazı değişiklikler yapmayı gündeme getirdi. AKP’nin Meclise sunduğu yasa teklifi henüz Adalet Komisyonunda görüşülüyor. Muhtemelen bazı rötuşlarla birlikte onaylanarak kısa sürede yürürlüğe girecek. Öyle gözüküyor ki kaynayan Ortadoğu kazanında söz sahibi olmak, emperyalist paylaşımdan daha fazla pay kapmak isteyen Türkiye, içeride ve dışarıda yürüteceği savaş için yeni adımlar atmaya, savaş politikalarını tırmandırmaya pek niyetli.

Manisa’nın Soma ilçesinde yaşanan işçi katliamından sonra bir grup enerji müfettişinin yaptığı araştırma, Türkiye’de son 12 yılda kurulan 52 madenin 36’sının AKP’li vekiller, bakanlar veya yöneticilere ait olduğunu ortaya çıkardı. Mühendisler bu madenlerin en son ne zaman denetlendiğini sorguladıklarında ise ortaya çıkan tablo dehşet vericiydi. Bu madenleri yıllardır kimse denetlememiş ya da denetleyememişti. Çünkü sahipleri büyük yerlerde su başlarını tutmuş kişilerdi.