14 yıldır her seçimde, Chavez’i desteklememenin burjuvaziyi desteklemek anlamına geldiğini vaaz eden, Chavez’i devrimci bir lider olarak alkışlayıp melanetin kaynağını bürokraside gören reformistlerse, emekçi kitleleri Chavez’in kuyruğuna takmaya çalışmayı sürdürüyorlar. İşçi hareketinden gelen ve son seçimlerde başkanlığa adaylığını koyan Orlando Chirino gibi sosyalistleri ise burjuvazinin değirmenine su taşımakla suçlayarak aforoz ediyor ve dolayısıyla seçimlerde devrimci alternatifleri saf dışı bırakıyorlar. Yıllardır Chavez’e kan veren bu reformist cephe, gerçekte proleter devrimin önündeki en büyük engel haline gelmiştir.

Dünyanın her yerinde olduğu gibi, Kolombiya’daki siyasal denklemde de asıl eksikliği duyulan işçi sınıfının enternasyonalist devrimci örgütlülüğüdür. Orta ve Güney Amerika işçi sınıfını birleştirecek güçlü bir enternasyonalist devrimci örgütlülük yaratılabilirse, yoksul köylülük ve ezilen azınlıklar da işçi sınıfı nezdinde sağlam bir müttefik ve sorunlarının gerçek çözümlerini bulacaktır. Bölge ülkelerini kucaklayacak bir işçi devrimi ABD emperyalizmini, uyuşturucu pisliğini, mafyayı ve paramiliter faşist çeteleri altedecektir.

12 Eylül askeri faşist darbesinin üzerinden 32 yıl geçmesine rağmen darbenin hesabı sorulmadığı gibi, başta 12 Eylül anayasası ve faşist darbenin yarattığı birçok kurum hâlâ ayakta durmaya devam ediyor. Bunlardan birisi de faşist rejimin düşünmeyen, sorgulamayan, bilimsellikten yoksun nesiller yetiştirmek, gençleri siyasetin ve devrimci mücadelenin dışında tutmak ve burjuva ideolojisini kolayca empoze edebilmek için oluşturduğu YÖK’tür.

İşkenceyle katledilerek gözaltında kaybedilen evlatlarının ve yakınlarının hesabını sormak için 17 yıldır eylemlerini devam ettiren Cumartesi Anneleri, 24 Kasım Cumartesi günü 400. kez bir araya geldiler. Hasan Ocak’ın 1995 Martında kaçırılarak gözaltında katledilmesinin ardından her Cumartesi Galatasaray Meydanı’nda eylem gerçekleştirmeye başlayan ve kendileri de her türlü polis terörüne maruz kalan anneler, tam 400 haftadır kaybedilen yakınlarının hesabını soruyorlar.

Anlaşılan o ki sendikalar son ana kadar hükümetin yetki krizi konusunda kendilerine bir “güzellik” yapacağı umudunu korumuşlardır. Adı konmamış bir anlaşmanın gereği olarak da bu umuda karşılık “kısık sesli protestoları” tercih etmişlerdir. İşçi sınıfının örgütsüz olduğu, militan sınıf sendikacılığı anlayışının güçlü olmadığı böyle bir dönemde daha fazlası da beklenemezdi zaten.

Kapitalist gelişmenin doğayı ve insanlığı dikkate almadan yapılandırdığı şehirler, insanca bir yaşam için uygun olmadığı gibi, “doğal” felâketlerde kayıplara sebep olma riskini de taşıyorlar. Başta İstanbul’da olmak üzere işçi ve emekçiler için sağlıklı barınma alanları yaratmak büyük bir ihtiyaç olarak kendini dayatmaktadır. Ancak “kentsel dönüşüm” projelerinin bu amaca hizmet etmediği, etmeyeceği kesindir. Bu yüzden yıkımlara karşı mücadele yürütmek gerekiyor, ama tekil ve dağınık mücadelelerle başarı kazanmak mümkün değildir.

Türkiye işçi sınıfı burjuva egemenlerin birçok cephede yürüttüğü açık ya da örtülü bir savaşa maruzdur ve dünya çapında içinde bulunulan genel kriz ve savaş konjonktürü düşünüldüğünde bu durum önümüzdeki dönemde devam edecektir. Bir yanda ekonomik-sosyal saldırıları göğüslemek için mücadeleyi yükseltme zorunluluğu varken, diğer yanda bu cephedeki sorunların hiç de kopuk olmadığı savaş politikalarına karşı mücadele gereği bulunmaktadır.

BDP 10 Kasımda İstanbul’un tüm ilçelerinde, açlık grevlerine duyarlılığı artırmak amacıyla eylemler düzenledi. BDP’nin eş zamanlı olarak gerçekleştirdiği basın açıklamalarına ve oturma eylemlerine çeşitli demokratik kitle örgütleri ve açlık grevinde olan tutsakların yakınları da katıldı.

Halkların Demokratik Kongresi 2. Genel Kurul toplantısı, 10-11 Kasım tarihlerinde Ankara’da yapıldı. “Halkların Demokratik Partisi ile Seçimlere” ve “Hemen Barış, Herkese İş ve Özgürlük” şiarlarıyla toplanan Genel Kurul, Kocatepe Kültür Merkezi’nde 76 ilden gelen 612 delege ve 128 konuk ile gerçekleştirildi.

Eylemcilerin son derece haklı taleplerinin karşılanması ve böylece hem yeni ölümlerin önüne geçilmesi hem de Kürt sorununda demokratik-barışçı bir çözüm yolunda yeni bir sayfa açmak için işçi sınıfının mazlum Kürt halkına destek vermesi büyük önem taşımaktadır. İşçi sınıfının uzatacağı enternasyonalist kardeşlik eli egemenlerin zehirli söylemine bir cevap olacağı gibi, onbinlerce can almış bu yakıcı sorunun gerçek bir çözümü için büyük bir adım olacaktır.

Daha fazla kâr güdüsü ile hareket eden sermaye ucuz işgücüne doğru akıyor. Gittiği yerlerde meydanı boş bulan kapitalizm gerçek yüzünü tüm vahşiliği ile göstermekte. Kapitalistler için ucuz emek cenneti yaratmak üzere bölge devletlerinin girdikleri rekabet, Çin’dekinden bile daha ağır çalışma koşullarının yaygınlaşmasına yol açıyor. Sonuç olarak Çin ve diğer Doğu ve Güneydoğu Asya ülkelerinde sömürü koşulları her geçen gün daha da ağırlaşmaktadır.