OHAL’e dayanarak keyfi biçimde ilan edilen kanun hükmünde kararnamelerle atıldıkları işlerine geri dönmek için 9 Marttan bu yana açlık grevinde olan araştırma görevlisi Nuriye Gülmen ve öğretmen Semih Özakça, eylemlerini Ankara Yüksel Caddesinde devam ettiriyorlar. Aydınların, sanatçıların hükümete çağrıda bulunarak seslerine kulak vermelerini istedikleri Gülmen ve Özakça’yı, sosyalistler, demokratik kitle örgütleri ve sendikaları Eğitim-Sen ve KESK yalnız bırakmıyor.

Suçu ve suçluyu yaratan ve üstelik onun üzerinden kâr elde eden kapitalist sistemin geldiği son nokta budur. Cezaevlerindeki baskılar, saldırılar ve dayatılan kölelik koşulları bir bütün olarak değerlendirilmelidir. Dışarıda ne ise içeride de aynı tablo sergilenmektedir. Burjuvazi kirli yüzünü en çok cezaevlerinde gösterse de cezaevlerindeki bu durum, içinde bulunduğumuz burjuva toplumdan ayrı düşünülemez.

Ünlü sosyalist işçi örgütçü Elizabeth Gurley Flynn, Amerika’da tanık olduğu otuz üç 1 Mayıs’ın anılarını tazelediği 2 Mayıs 1939 tarihli bu yazısında, aynı zamanda Amerikan işçi sınıfının güzel dayanışma örneklerini de yeniden hatırlatıyor.

Lordlar Kamarasının da onay vermesinin ardından İngiltere’nin 44 yıllık AB üyeliğini sonlandıracak olan Brexit sürecini resmen açması, 9 ay önce başlamış olan “AB dağılıyor mu” tartışmasını yeniden alevlendirdi. Burjuva siyaset arenasında cereyan eden bu tartışmalara ve gelişmelere bir göz atmak, Hollanda seçimleri ve benzeri gelişmeleri bu kapsamda değerlendirmek ve AB meselesine Marksistlerin nasıl bakması gerektiğine dair hatırlatmalar yapmak; tarihsel bir sistem krizi içindeki kapitalizmin barındırdığı çelişkilerin kavranması ve AB’nin dağılması gibi küresel dengeleri altüst edecek önemde bir gelişmenin ne ölçüde olası olduğunun ve sonuçlarının neler olabileceğinin yorumlanabilmesi bakımından işlevli olacaktır.

Baskı ne denli kuvvetli olursa olsun, derinleşen sorunlar işçilerin öfkesinin yeniden ve daha güçlü bir biçimde açığa çıkmasını sağlayacaktır. Yeni metal fırtınalar sökün edecektir. 2017 başında gündeme gelen BMİS grevinin bir kez daha yasaklanmasına duyulan öfke, elde edilen kazanımın greve bağlanması ve bunun yarattığı moral, yeni mücadelelerin geleceğinin kanıtıdır. İşçilerin yoğun olarak yaşadığı sanayi merkezlerinin büyük çoğunluğunda referandum sandıklarından “Hayır” çıkması büyük bir öfkenin mayalandığının işaretidir. İçinden geçtiğimiz karanlık döneme rağmen bu örnekler işçi sınıfının saflarında yanan mücadele ateşinin sonsuza dek söndürülemeyeceğini ortaya koyuyor.

1 Mayıs’ın gündemini oluşturan mücadele başlıkları, sınıfın mücadelesi bakımından hiç kuşkusuz önümüzdeki günlerin de bazı önemli mücadele güzergâhlarına işaret ediyor. Yeni saldırılar ve krizin daha da derinleşmesiyle birlikte hızla artacak olan işsizlik gibi sorunlar, yanısıra Ortadoğu’da girişilen yayılmacı savaş politikalarının gitgide artacak toplumsal faturası, işçi sınıfına mücadeleden başka seçenek bırakmıyor. İstikrar adına getirilen yeni rejim, tam aksine türlü türlü istikrarsızlık getirecek ve sınıf mücadelesi için yeni yükseliş noktaları oluşturacaktır. Sınıfın öncülerine düşen görev, hoşnutsuzluğu artan ve kendi sancılı deneyimlerini yaşayan işçilere, gidişatın karakterini sabırla açıklamak ve 1 Mayısları hadım etmeye çalışan sendika bürokrasilerinden kurtulmayı da içeren bir hat üzerinde örgütlü mücadeleyi büyütmektir.

Sorun hele / Yağlı ilmiklerinizden / Sorun / Gerisin geri gitmiş mi hiç adımlarımız / Eğilmiş mi zulmün karşısında / Sevgilinin kollarına uzatır gibi uzattığımız boyunlarımız? / Olsa olsa / Yağlı urganlarınız / Hasretle boynumuza sarılan yoldaşlarımızın / Kolları olur

Türkiye işçi sınıfı, kaybettiği sınıf kardeşlerinin hesabını, örgütlenerek, sınıf örgütlerine sahip çıkarak, mücadeleyi yükselterek soracaktır. Patronların yalanlarına karşı tek panzehir, işçi sınıfının bilincidir. Edindikçe sınıfının bilincini işçi, bugüne kadar kendisini sömüreni, sonsuza dek süpürecektir.

Egemenlerin oyunlarını ve sergiledikleri vahşeti durduracak tek güç, Ortadoğu’nun, Afrika’nın, Asya’nın, Avrupa’nın, Amerika’nın işçi ve emekçileridir. Bu savaştan çıkarı olmayan sadece onlardır. Onlar örgütlenerek inisiyatifi ele almadıkları sürece ne yazık ki burjuva güçler başlarına daha çok çorap öreceklerdir!

Kuvvetle muhtemel ki, 7 Mayısta yapılacak seçimlerin ikinci turunda Macron Fransa cumhurbaşkanı seçilecek. Melenchon taraflardan hiçbirini desteklemeyeceğini açıklarken, diğer partiler Le Pen’e karşı Macron’a oy verme çağrısı yaptılar bile. Le Pen’in seçilme ihtimali çok zayıf görülse de, zamanın ruhu ile bağdaşmaz değildir. Le Pen’in ajandasında Frexit ve göçmen karşıtı politikalar var. İktidara gelebilmek için bazı sivri söylemlerini yumuşatan Le Pen, Fransa ve Avrupa işçi sınıfı için ciddi bir tehlikedir. Ancak Macron da Fransa emekçilerine cennet vaat etmiyor. Tarihsel krizin yarattığı ekonomik ve siyasi sorunları ne faşist Le Pen, ne burjuvazinin yeni gözdesi Macron, ne de kapitalizme can suyu vermekten başka bir işe yaramayan reformistler çözebilir. Kuşkusuz bu çıplak gerçeği işçilere anlatma görevi gerçek sosyalistlerindir.

Reformları devrim diye satan burjuva sol ya da sosyal-demokrat hükümetler, hiçbir zaman emekçilerin derdine kalıcı bir derman olmadılar, olmayacaklar da! Yıllardır emekçileri oyalamanın bedelini giderek yalnızlaşan bir iktidarla ödemek zorunda kalan Maduro ve partisi, ya sonunda finans-kapitale tam teslim olacaktır ya da sıkıştığı oranda devletin baskı aygıtlarına sarılarak daha da otoriter bir rejime yönelecektir. Chavezci iktidar işçiler ve köylülerin devrimci mücadelesiyle aşılıp geçilmezse, finans-kapital eninde sonunda onu yıkacaktır. Aynı zamanda işçi sınıfına ağır bir saldırıyla birlikte yürüyecek böylesi bir yıkım ise, emekçiler için bugünkünden de daha ağır bir felâket anlamına gelecektir.