Geçenlerde twitter denen sosyal medya platformunda Yeliz Koray adındaki gazetecinin yaptığı bir flood yani akış dikkatimi çekti. Bu akışta farklı ülkelerden verilen örneklerle birtakım diktatörlerin artık iktidarda kalamayacaklarını anladıklarında ülkelerinden nasıl kaçtıkları yer alıyordu. Mesela Filipinler’in devrik diktatörü Marcos (kendisi hileli seçimlerle iktidarda 21 yıl kalmış, rakiplerini siyasi cinayetlerle öldürtmüş birisi), girdiği son seçimde artık her şeyin bittiğini anlayınca eşi ve çocuklarıyla birlikte ve tabii yanında 22 sandık dolusu parayla Hawaii’ye kaçıyor. Kongo’nun tek adamı Mobutu da iktidarı kaybedince sandıklar dolusu elmas ve 40 milyon dolar nakit parayla Güney Afrika’ya kaçıyor. Haiti’nin eli kanlı diktatörü Duvalier kaçarken Merkez Bankasından 33 milyon doları yurtdışı hesaplarına transfer ediyor, hatta garanti olsun diye bir o kadarını da farklı bir kanaldan ABD’ye uçuruyor.

İşçi ve emekçilerin cephesinde işsizlik, yoksullaşma, intiharlar, borçlar tırmanışa geçmişken, ellerinde iktidar gücünü bulunduranlar devlet kaynaklarını sınırsızca yağmalayarak zenginleşiyorlar.

Yeni yasa ve beraberinde atılan kimi başkaca adımlar rejimin sorunlarına derman olur mu bilinmez ancak kendi sıkışmışlığı nedeniyle halkın sağlığını riske atmanın örneğini bir kez daha görmüş oluyoruz. Bu hikâyenin önemli başka aktörleri de var; Cargill işçileri… Cargill şirketinin Bursa’da bir fabrikası bulunuyor ve bu fabrikada işçiler sendikal hakları için yaklaşık 1200 gündür direniyorlar. Yasal tüm süreçler sonlanmasına ve işçiler ardı ardına hukuk zaferi kazanmasına rağmen şirket yönetimi işçileri sendikalı olarak işyerine almıyor.

2 milyonu aşkın çocuk işçinin bulunduğu Türkiye’de manzara gittikçe kötüye gidiyor. Henüz körpecik bedenleriyle okullarında, sokaklarında ve evlerinde yeterli bakım altında hayatlarına devam etmesi gereken çocuklarımız her geçen gün büyüyen yoksulluğun faturasını daha fazla ödüyor. Uzaktan eğitime geçilmesiyle eğitime erişimdeki eşitsizliğin iyice ayyuka çıktığı son bir yılda emekçi ailelerin çocukları eğitimden kopmakla kalmamış çeşitli işkollarında istihdama katılmışlardır.

Kapitalizmin nasıl bir salgın olduğunu anlamak için pandemi öncesine bakmak yeterlidir. Koronavirüs 2019 Aralık ayında ortaya çıktı ve dünyaya yayıldı. Dünyanın tepesine çöken egemenlerin düzeninin, 2019’daki koronavirüsten önce de dünya için nasıl bir belâ olduğu bellidir.

Halkın vergilerinin üzerine çöken bu haramiler, işçi sınıfının sömürüsüyle elde edilen artı-değerden daha fazla nasıl nemalanırız bunun hesabını yapıyorlar. İşçi sınıfına yaşattıkları cehennem onların huzuru oluyor. Ortaya saçılan pislikleri utanmazca savunuyorlar. Şüphesiz bu durum kapitalist sistemin çürümesiyle ve bu sistemde yönetici konumunda yer alanların üzerinde kol kola yürüdükleri pislikten payını almasıyla açıklanabilir.

Eskiler hukuk alanındaki saçmalıkları anlatmak için “bunlar Hükm-ü Karakuşî” derlermiş. O da nereden çıktı diyeceksiniz, onu da demeyin. Anlatayım. Rivayete göre meşhur Selahaddin Eyyubi zamanında Kahire’de yolsuzluklarıyla, yanlış ve abuk sabuk kararlarıyla ünlü bir kadı yaşarmış, adı da Karakuşî’ymiş. İşte onun verdiği bu tür mesnetsiz ve saçma kararlara Hükm-ü Karakuşî denirmiş.

ProPublica isimli araştırma ve gazetecilik kuruluşu geçtiğimiz günlerde Bill Gates, Jeff Bezos, Elon Musk, Mark Zuckerberg, Michael Bloomberg ve Warren Buffet gibi milyarderlerin de bulunduğu en zengin binlerce kişinin vergi beyannamelerine ulaştığını açıkladı. ABD Ulusal Gelirler İdaresinden (IRS) sızdırılan ve 15 yılı aşan bir dönemin verilerini içeren haberde, yıllar geçtikçe servetlerini katlayan süper zenginlerin çok düşük gelir vergisi ödedikleri, hatta kimi zaman hiç ödemedikleri ortaya konuldu.

NATO’ya yoksul çocuklarının kanıyla giren Türkiye egemenleri, 61 yıl sonra bugün, Batı kampıyla bozulan ilişkilerini düzeltmek ve istikrarsızlığını biraz olsun giderebilmek umuduyla yine yoksul çocuklarını sürüyorlar namlunun ucuna! Sonuçta baskıcı rejim ölecek olan çocukların ailelerine şöyle seslenecek anlaşılan. “Ne mutlu size, oğlunuz şehit oldu. Biz de bu sayede içinde bulunduğumuz siyasi ve ekonomik krizden azıcık sıyrılıp rahat bir nefes alabildik.”

Anayasa Mahkemesi bir kez daha tartışmalı bir karara imza atarak İletişim Başkanlığının 83 milyon vatandaşın kişisel verilerine ulaşması yetkisine onay verdi. CHP’nin düzenlemedeki “gerekli gördüğü bilgileri” ibaresinin anayasaya aykırı olduğu, temel hak ve özgürlüklere ilişkin konuların Cumhurbaşkanlığı Kararnamesiyle düzenlenemeyeceği yönündeki iptal başvurusu, bu yetkinin Başkanlığın görevlerini yerine getirebilmesi için verildiği gerekçesiyle 5’e karşı 10 oyla reddedildi.