27 Haziran Pazar günü Kadıköy Meydanında, KESK, DİSK, Hak-İş, TMMOB, Küresel-BAK ve TTB’nin organize ettiği NATO’nun İstanbul zirvesini protesto eylemine çeşitli reformist partilerin yanı sıra devrimci çevreler de katıldılar. Bu eylem Türkiye dışındaki ülkelerden temsili düzeyde bile olsa kimi protestocuları da kapsıyordu. “Bu memleket onların olmadığı” halde Türkiye’deki NATO protestosuna katılmaları anlamlıydı.

Birleşik Metal-İş Sendikasının düzenlediği “15-16 Haziran” etkinliğine Gebze’den katılan bir grup işçiyiz. Etkinlik 13 Haziranda, İstanbul’da, bir okula ait kültür merkezinde düzenlendi. Yaklaşık 600 kişinin katıldığı bu etkinlik, gerçekten de 15-16 Haziran’a, onu yaratan işçi sınıfına yakışır bir nitelikteydi. Bizler bu etkinlikten duyduğumuz hazzı Marksist Tutum okurlarıyla da paylaşmak istiyoruz.

Burjuvalar hepimizin bildiği gibi bizlerin ürettiği villalarda oturmaktalar. Biz işçilere ise bu kapitalist düzende bu villaları sadece seyretmek düşmektedir. İşçilerin konut sorununu kapitalizm yaratmıştır ve bu sorun kapitalist düzende çözülemez. Ayrıca kapitalistler bu sorunu çözmek de istemezler.

Gebze Sendikalar Birliği, 15-16 Haziran Genel Direnişini anma, Irak'taki işgali ve NATO toplantısını protesto amaçlı bir basın açıklaması düzenledi. 15 Haziranda düzenlenen basın açıklamasına katılanlar, Gebze öğretmenevinin önünde saat 16:00 gibi toplanmaya başladılar.

Biz sınıf bilinçli işçiler şunu unutmamalıyız: kapitalizme karşı mücadele etmeden ve en başta da öncelikle kendi burjuvalarımızı tepelemeden, NATO’ya karşı durmayız. Kapitalizm, tek tek onun siyasi/askeri/ekonomik birliklerine karşı verilecek mücadeleyle yıkılamaz. Bu, hem NATO toplantıları, hem Dünya Ticaret örgütü toplantıları, hem de diğer emperyalist birliklerin toplantıları için geçerlidir.

ABD emperyalizminin yaptığı işkence ve katliamlar Irak halkı ile sınırlı değildir. En başta kendi vatandaşları olmak üzere dünyanın neredeyse her köşesinde onların “demokrasi”lerinin tadına bakmış halklar bulunur! Çok eskilere değil ama birkaç hafta veya ay geriye gittiğimizde bile özgürlüğün timsali Amerikan polislerinin, sırf kara derili oldukları için kendi vatandaşlarına nasıl davrandıklarını, yargısız infazlarını hep birlikte izlemiş, okumuştuk. Yine Vietnam Savaşının unutulmaz görüntüleri arasında olan, bir Amerikalı askerin bir sivil Vietnamlıyı tabancayla kafasından vurduğu sahne hangimizin hafızasından silinebilir?

Ayser Tekstil işçileri patronların dayatmış olduğu kölece çalışmaya boyun eğmeyerek örgütlü bir biçimde greve çıktılar. Ayser Tekstil’in patronu, yeni iş yasasından da almış olduğu güçle, işçileri daha ağır koşullar ileri sürerek sömürmek istiyordu. Çalışma koşullarındaki değişikliklere bakacak olursak; 8 saatlik çalışma yerine 12 saatlik çalışma, zorunlu mesai, çay paydoslarının olmaması, yemek saatinde kısıtlama, asgari ücret, sigortasız çalışma ve servisin bulunmayışı.

İşçi sınıfının uluslararası birlik, mücadele ve dayanışma günü olan 1 Mayıs bir kez daha tüm dünyada kutlandı. İstanbul’da ise güne damgasını vuran, 1 Mayıs kutlamalarının iki ayrı yerde yapılması oldu. Bu topraklarda yaşanan 1980 darbesinin yol açtığı yenilgi sonucunda, devrimci hareketin işçi sınıfı örgütleriyle, sendikalarla bağları kopmuştur.

Gebze’de yaklaşık dört ay önce üretime başlamış sunta kaplama fabrikası olan Karpa’da 25 Mayıs günü mesai saatinin bitmesine beş kala, çalışır halde bulunan merdane makinesini temizleyen bir işçi kaza geçirdi. Fabrikada çalışan işçi arkadaşların anlattığına göre, kaza geçiren işçi, yaklaşık beş dakika boyunca merdane makinesinin içinde parmaklarından omzuna kadar sıkışmış durumda kaldı.

Burjuvazinin kolluk güçleri, kantine girip, herkesi döverek, kollarını ve burunlarını kırarak yaka paça gözaltına almaya çalıştı. Kolluk güçleri, kinlerini panolarına asılmış olan afişlerden almaktan da geri durmadılar. Yaklaşık otuz öğrenci burada ve eylem sonrası Kuzey kampüse çıkarken gözaltına alındılar.

Üzerinden 24 yıl geçmesine rağmen 12 Eylül yasalarının baskıcı, anti-demokratik uygulamaları mücadeleyi yürütmede kararlı insanların önüne aşılması ancak uzun soluklu bir mücadeleyle mümkün olabilecek engeller dikmeye devam ediyor.

Sendikaların tepelerine çöreklenmiş bu bürokratlar varken asla boş durmak yok. Onların göstermelik çağrılarına kanıp rehavete kapılmak yok. İşçileri fabrikalardan alanlara taşıyacak olanlar bizleriz. Yine o alanlarda birleşerek bürokratları sendikalardan defetmek de, militan sınıf mücadelesini geliştirmek de, 1 Mayısı burjuvazinin dayatmalarından kurtarıp "özgürleştirmek" de, biz komünist işçilerin çabalarıyla mümkün olacak. Biz işçiler ancak sendikalarımıza sahip çıkıp örgütlülüğümüzü pekiştirerek sendikalarımızdan bu asalakları defedebiliriz. Sendikalarımızı ancak militan sınıf sendikacılığı perspektifiyle gerçek mücadele örgütlerine dönüştürebiliriz. Önümüzdeki 1 Mayısa kadar koca bir yılımız var. Üstelik bizler için mücadele ile geçecek bir yıl. Hiçbir şeyi son ana bırakmadan her gün, her yerde, her alanda, her işyerinde ve her sendikada sınıf mücadelesini yükselt.