Türkiye’de yaklaşık 3000 tane dershane olduğu söyleniyor. Bu dershanelerin yaklaşık 700’e yakınıysa İstanbul’da bulunuyor. Dershane sayısının ve dershaneye giden öğrenci sayısının ne kadar fazla olduğunu aslında en iyi Pazar sabahları anlayabiliriz. Pazar günleri, iki seans olmak üzere, sabah ve öğlen saatlerinde bir güruh halinde yürüyen gençler herkesin gözüne çarpıyor.

‘80 sonrasında öğrenci gençlik ve işçi hareketi birbirinden kopuk, içi boşaltılmış bir duruma getirilmiştir. Tabii ki bu acı tablonun tek sorumlusu 12 Eylül askeri faşist darbesidir. Öğrenci gençlik ve işçi sınıfının devrimci ruhunu, devrimci kişiliğini söküp, yerine yepyeni bir kişilik yaratmıştır. Bu darbe öğrenci işçi sınıfının yükselen sınıf bilincini bastırmış, duyarsız, sorgulamayan, boyun eğen, kabullenen, sorunların içinde tek başına debelenen ve doğal olarak çözemeyen bir insan modeli yaratmıştır.

İstanbul Üniversitesi’nin Öğrenci Kültür Merkezi’nde 5 Ocakta İP’li bir grup, Fikir Kulübü adı altında “Ermeni Soykırımı Yalanı” konulu bir panel düzenlemeye çalıştı. Hatırlanacağı üzere Ermeni Soykırımı meselesi, AB’ye üyelik tartışmaları etrafında geçen yıl yükseltilen şoven dalgayla birlikte yeniden gündeme gelmişti.

ABD’de, yardıma muhtaç çocukların (öksüz-yetim) kaldığı bir yurtta, çocukların çaylarına demir konulup derilerinin ne kadar değiştiğine bakılıyor. Süt şişelerine radyasyon içeren maddeler konuluyor. Beyinsel engelli çocuklara hepatit B ve HIV virüsü enjekte edilerek sağlıklarının ne kadar değiştiği izleniyor. Bunlar su yüzüne çıkan gerçekler.

10 Ocak günü internette haber okuyordum. Tarihte bugün köşesinde 10 Ocak tarihine ait farklı tarihsel kesitlerde meydana gelmiş haberler vardı. Ağırlıklı olarak 60’lı, 70’li ve 80’li yıllarda meydana gelmiş olaylardan haberler vardı. Yakın dönemimizi yansıtan bu haberlerde sınıf mücadelemizin belli başlı anları gösteriliyordu.

2000 yılında, E tipi cezaevlerinin F tipi hücrelere dönüştürülmesini, devrimci tutsaklar ve yakınları, düzenledikleri basın açıklamaları, mitingler, dönüşümlü açlık grevleri ve nihayetinde ölüm oruçlarıyla protesto ettiler. Aradan geçen 5 yıla karşın ölüm oruçları halen devam ediyor. 120’den fazla devrimci ölüm oruçlarında yaşamlarını yitirdi, yüzlercesi sakat kaldı.

Bu dünyada yaşıyorsun ama / Ömrün çalışmakla geçiyor / Eline kaç kuruş para geçer / Verdiklerini de alıyorlar zatenEvet, ben bir işçiyim diyorsun / Ama yaşadıklarını sorgulamıyorsun / İnsan gibi çalışabiliyor musun? / İnsan gibi yaşayabiliyor musun?Bak işte gözlerim açıldı / Artık nasıl ve nedenlerini biliyorum / Bu düzenin tek sorumlusu / Yaşadığımız bu sistemİçimdeki bu öfke ve sinir / Daha güzel bir dünya özlemi için / Tüm işçilerle tek yumruk tek vücut olup / Bu sisteme bu düzene karşı mücadele etmektirEvet, mücadele etmenin tadı bambaşka / Nazım Hikmet şöyle diyor / Bu kavga faşizme karşı / Bu kavga hürriyet kavgasıdırTek istediğim şey

Son dönemlerde özellikle gelişen bir dizi olaylarla birlikte, milliyetçilik burjuvazi tarafından bilinçli olarak yükseltilmeye çalışılmaktadır. Çünkü milliyetçilik, burjuvazinin, işçi ve emekçi kitlelerin gözünü boyamakta, işçi sınıfının kendi iktidarını kurmasını engellemekte kullandığı en etkin silahıdır. Yurtseverlik ile milliyetçilik farklı kavramlar değildirler. Eşanlamlı sözcükler olup aynı şeyi ifade etmektedirler.

İçerisinde yaşadığımız kapitalist sömürü sistemi her geçen gün şiddetini daha da arttırıyor. Bir yandan koca bir işsizler ordusu yaratarak büyük bir kısmımızı açlık ve sefalete sürüklerken diğer yandan da geri kalan kısmımızı fabrikalara, işyerlerine tıkarak her türlü özgürlüğümüzü elimizden alıyor ve bunun karşılığında ise bizlere, sözde yaşamımızı devam ettirebileceğimiz bir asgari ücret veriyor.

Üretim sürecinden kopuk geçen uzun günler artık son buldu. Nihayet bir burjuva tarafından makul bulundum. Bir otomobil tamir servisinin resepsiyonunda müşteri danışmanı olarak işe başladım. İlk günler iş akışını anlamak için atölyelerde çeşitli işlere yardım ettim. Tanıştırıldığım işçilerin sıcak bir hoşgeldin için dahi vakit ayırmakta zorlanacak kadar işe kendilerini kaptırmış halleri beni bir hayli şaşırttı.

Bugünler tohum olmalı / Bütün dünyaya serpiştirilen / Çiçeklerden karanfil olmalı / Mücadelede ölenlerin kanı gibi / Kıpkırmızı / Bugünler tohum olmalı / Çiçeklerden menekşe olmalı / Masmavi / Denizde yitirilenlerin anısına. / Bugünler tohum olmalı / Ağaçlardan söğüt olmalı / Dallarında şiirler bezenmiş / Gölgesinde kır çiçekleri / Söğütle beslenen / Bugünler tohum olmalı / Meyvelerden nar olmalı / Oraya buraya saçılan / Faili meçhullerin anısına / Bugünler tohum olmalı / Memleket hasretiyle yanıp / Ölenlerin anısına / Bugünler tohum olmalı

Patronlar ve yasaları karşısında yapılacak birçok şey var aslında. İşçi sınıfının tarihi, sınıf mücadelesinin yasalarla sınırlanamayacağının örnekleriyle dolu. Netaş grevi militanlığı, coşkusu ve kararlılığıyla bugüne ışık tutan, işçi sınıfının bir kez kararlı bir biçimde yola çıktığında neler yapabileceğinin en canlı örneklerinden biridir. Netaş işçileri, 1980 darbesiyle grev ve toplu sözleşme yasasına kısıtlama getiren yasağı güçlü bir direniş örgütleyerek delmiş ve “bu yasalarla grev olmaz” diyenlere, kararlı olan işçilerin her türlü yasaya rağmen her türlü mücadeleyi verebileceklerini göstermişlerdi.

Yaşamla ölüm arasında gidip gelen sadece insanlık mı? Bir insan doğar, büyür, gelişir ve ölür. Peki diğer canlılar… Meselâ bir bitki, bir hayvan… Bunlar da insanlar gibi doğar, büyür ve ölür. Doğanın işleyiş kanunudur. Günümüzde hiçbir şey doğa kanunlarına göre işlemiyor. Sanayi devrimiyle birlikte doğaya artık hükmeden insanlık olmuştur. Hiçbir şey doğal hayatını yaşayamaz. Ne insanlar, ne bitkiler ne de hayvanlar.

Burjuva medya son zamanlarda olası İstanbul depremiyle ilgili olarak bir dizi demeçler vermeye başladı. Şu kadar insan ölecek, şu kadarı işsiz, şu kadarı evsiz kalacak diye rakamlar sıralanıyor. Ve buna dair yapılan başka bir şey yok. Ne de olsa burjuvalar için deprem, sel, fırtına gibi doğal afetlerin olması veya olmaması hiçbir şeyi değiştirmiyor.