16 Haziran cumartesi günü, Kocaeli’nin Gebze ilçesinde 15-16 Haziran genel direnişini anma etkinlikleri gerçekleştirildi. 15-16 Haziran, Türkiye işçi sınıfının tarihinde henüz aşılamayan bir zirve olması ve işçi sınıfının devrimci gücünü dosta düşmana göstermesi sebebi ile sınıf tarihimizin önemli bir kesitini oluşturuyor.

Dostlar, ben bu yazıyı, okuduğum iki gazete haberinin üzerine yazma gereği duydum. Kamu kurumlarına vasıflı işçi yetiştiren iki yıllık yüksek okul (üniversite) öğrencisiyim. Okulda idari bölümde çalışan memurları yakından tanıma fırsatım oldu. Hepsi de devletin onlara farklı olarak verdiği maaşla ev, araba gibi belirli mülklere sahip insanlar. Bu mülkleri nedeniyle kendilerini maaş karşılığı patrona çalışan işçilerden farklı bir sınıf olarak görüyorlar.

Haziran Cumartesi günü Kadıköy’de “ÖSS Duvarını Yıkalım” mitingi düzenlendi. Numune Hastanesi önünde saat 14.00’da başlayan miting, rıhtımda saat 17.30’a kadar devam etti. Yaklaşık 500 liseli gencin katıldığı mitingde yürüyüş boyunca “Kışla Değil Demokratik Lise”, “Parasız Eğitim-Parasız Sağlık”, “Katil Polis Liseden Defol”, “Eğitim Haktır Satılamaz”, “Tek Yol Devrim”, “Gençlik Gelecek, Gelecek Sosyalizm”, “Eşit, Parasız, Anadilde Eğitim” ve “Öğrenci Sömürme Sınavına Hayır” gibi sloganlar atıldı.

Bu topraklar üzerinde 12 Eylül’ün izleri derince durmaya devam ediyor. O zamandan bu yana işçi sınıfında açılan yara kanamaya devam ediyor. İşçi sınıfının o günleri yaşayan kuşağı niye yenildiğini bilmezken bugünün genç kuşağı o gün ne yaşandığını bile bilmiyor. Bunda egemen sınıfın yoğun çabalarının önemli bir payı olsa da bundan daha önemli başka bir etken tüm yakıcılığıyla önümüzde duruyor.

Gündelik yaşamımızda birçok olay yaşarız ve bunlara bir yorum getiririz. Hem olayların değerlendirilmesinde, hem de yaptığımız yorumlarda, savunduğumuz fikirlerin tümüyle bize ait olduğunu düşünürüz.

Politikadan böylesine uzaklaştırılmış genç nesillere sınıfımızın deneyimlerini ulaştırmaya çalışanlar kolay başarı beklemiyorlar. Ama işçi sınıfının bilimi olan Marksizmi ulaşabileceği en ücra köşeye ulaştırmak için her türlü çabayı ve emeği harcamaktan da asla geri durmuyorlar. Marksist Tutum sitesi burjuvazinin karanlık yüzüne rağmen insanlığın kurtuluşu mücadelesinde açılan aydınlık bir penceredir. Ben bu sitenin bana açılan penceresinde her geçen gün daha kararlı ve inatçı yüzler görüyorum. İşçi sınıfının insanlığın kurtuluşu uğrunda yürüttüğü mücadelesinde olumlu olumsuz pek çok deneyimi var kuşkusuz.

Çoğunuzun bildiği gibi 1 Mayıs, işçi ve emekçilerin burjuvaziye ve kapitalist sisteme karşı mücadeleyi yükselttiği günlerden biridir. Burjuvaziye karşı alanlara çıkıp ona gücümüzü gösterdiğimiz bir gün. Ama ne yazık ki, 2007 1 Mayıs’ında (özellikle 1977 1 Mayısının otuzuncu yıldönümünde) Türkiye işçi sınıfı bu gücünü kendi burjuvazisine gösterememiştir. Açlığın, yoksulluğun, sefaletin, işsizliğin ve sömürünün iyice arttığı ve bir üçüncü dünya savaşının kapıda beklediği şu günlerde 1 Mayıs’ta alanların dolması daha da anlam kazanmışken, işçi sınıfı bunu gerçekleştirememiştir.

Fabrikaya girer girmez ilk göze çarpan şey makinelerin üzerinde yazılı olan spot yazılardı. Bu yazılarda mücadele, zafer, azim, rekabet, hırs gibi yazılar yazıyordu. Çalıştığımız hatlarda da takım lideri, takım lideri yardımcısı gibi statüler oluşturmuşlar. Gözlemlediğim kadarıyla artık fabrikadaki işçiler neye karşı, kime karşı mücadele edilmesi gerektiğini unutmuş, birbirleriyle mücadele ediyorlar.

Filistin’de öldürülen insanları düşün / Her şeyden habersiz, tek suçu insan olarak doğmak olan çocukları / Gülmenin ne demek olduğunu unutan yüzleri / Gözlerinden acı, korku ve nefret okunan insanları / Afrika’yı düşün, açlıktan, yoksulluktan yitip giden bedenleri / Bir lokma ekmeğe muhtaç, ölüme terkedilmiş insanları / Irak’ı düşün petrol kaynakları için öldürülen halkı / Üzerlerine yağmur yerine bombalar yağan Irak’ı / Sivas’ta özgürlüğü yazan, türküler söyleyen, yakılarak ölen canları / Maraş’ta katledilen insanları düşün / Özgürlükleri için savaşan dünya halklarını düşün

Gerçek devrimci mücadelenin ve devrimci yayınların sayesinde işçiler bir sınıf olduklarını anlayabiliyor ve burjuvaziye karşı mücadele etmek için yüreklerini, emeklerini ortaya koyuyorlar. Kapitalist sistemi yıkmak için bilinçlenip örgütlendikçe nasıl kolektif davranıldığını, bireysellikten uzaklaşıldığını ve sabırlı bir mücadeleye katılındığını hep birlikte görüyoruz. Bunu sağlayan araçlardan biri de 5. yılını ve aslında bilincimizi dolduran, gözlerimizi açan MARKSİST TUTUM’dur.