Davutoğlu’nun ve hizmetinde olduğu egemenlerin tek bir ufku vardır: kendi sınıflarının çıkarı! Sermayenin efendileri “dostluk ve barış”, “özgürlük ve demokrasi” diyerek halklara zulmederler, üzerlerine bombalar yağdırırlar. Kendi çıkarları uğruna halkları katletmekten ve emekçileri birbirine kırdırmaktan imtina etmezler. Egemenlerden gerçek bir kardeşliği sağlayacak adımlar atmaları beklenemez. Dünyaya dostluk ve barışı getirecek olan da,  bugüne kadar yapılan katliamları ortaya çıkarıp hesap soracak olan da devrimci işçi sınıfıdır.

Ebru, Ağrı’nın Diyadin ilçesinde 12 yaşında bir kız öğrenciydi. Öğretmeni onu “hırsızlıkla” suçladı. Ebru intihar etti. 6. sınıfa gidiyordu Ebru. Öğretmeni sınıfta kaybolan iki hikâye kitabını onun çaldığını iddia etti. Sınıfta arkadaşlarının gözü önünde hırsızlıkla suçladı. “Babanı jandarmaya vereceğiz, seni disipline verip okuldan attıracağız” diyerek tehdit etti.

Emekçi kadınların, işçilerin ve tüm ezilenlerin sorunlarından kurtuluşunun tek bir yolu var; bu suç ve suçlu üreten kapitalist sistemi yıkıp, insanı insani değerlerle donatacak bir düzen kurmak gerekiyor. AKP hükümetine karşı yürütülen mücadeleler, ona hayat veren sistemin özüne de dönük yürütüldüğünde ancak anlamlı bir mücadele verilmiş olur. Kadına dönük şiddetin sona ermesi için de kadınlar mücadelede en ön saflarda yerini almak zorundadır.

İşçi sınıfının mücadeleci kadınları olarak bizler, “çocuklarımızın kemikleri bile olsa size bırakmayız” diyen Cumartesi Anneleri’nin, gencecik evlatlarının parçalanmış bedenlerini elleriyle toplayan Roboski Anneleri’nin yürek yangınını unutmadık. Van’da hastalanan 1,5 yaşındaki minik Muharrem’in çuvalda taşınan cenazesinin acısını unutmadık. Bizler mücadele ettiği için katledilen kadınları unutmadık, unutmayacağız. Emekçi kadınlar olarak tüm bunların hesabını sormak için örgütlü mücadeleyi yükseltmeliyiz. Emperyalist savaşların, sömürünün, açlığın, yoksulluğun olmadığı ve kadının yok sayılmadığı bir dünyayı ancak işçi sınıfının kadınıyla erkeğiyle verdiği mücadele kuracaktır.

Burjuvalar, onların temsilcisi burjuva politikacılar ve burjuva medya, yaşanılan bu vahşetin müsebbibi kendileri değilmiş gibi timsah gözyaşları döküyorlar. Oysa insanlığın başına sarılmış pek çok belâ gibi böylesi vahşetlerin de hâlâ yaşanabiliyor olması onların düzeninin hâlâ hüküm sürmesinden kaynaklanıyor. Kapitalizm yüzünden herkes tecavüzcü olmuyor elbette. Ancak, taciz ve tecavüz suçları da, katliam, savaş ve diğer insanlık suçları da, mevcut sistemin yarattığı koşullardan besleniyor

Kapitalist sistem o kadar çok yıkılmayı hak ediyor ki, bunun için bir an olsun mücadeleyi elden bırakmamak gereklidir. Egemenler, işçiler arasında kadın erkek eşitsizliğini körükleyerek kendi gemilerini yürütmeye çalışıyorlar. Kadınları kaderlerine razı olmaya ikna etmeye çalışıyorlar. Bu nedenle kadınıyla erkeğiyle işçiler ve emekçiler olarak kapitalist düzene karşı topyekûn mücadele etmeliyiz. Emekçi kadınlar ancak kapitalizme karşı mücadeleyle özgürleşir.

Sarayın faturası ödenecek. Ama bu faturayı kimler ve nasıl ödeyecek? Eğer işçi sınıfı örgütlenmeyi, sermayenin saldırılarına dur demeyi başaramazsa bu faturayı ödeyecek. Ağır vergilerle, düşük ücretlerle, aşırı çalışmayla sermayenin arpalıklarını büyütmeye devam edecek. Sırtından geçinenlerin, servet içinde yüzenlerin yükünü çekmeye devam edecek.

Öyle bir toplumda yaşıyoruz ki, kadın bir kat daha baskı altında yaşıyor, eziliyor. Kadına evinde oturması, çocuk doğurması, erkeğine hizmet etmesi, itaat etmesi dayatılıyor. Kadının giyiminden dışarı çıkma saatine kadar her şeye karışılıyor. “Kadın dediğin dizini kırıp evinde oturmalı” zihniyetiyle yaklaşılıyor. Kadına, her türlü baskıya, ayrımcılığa boyun eğmesi dayatılıyor. Tacize, tecavüze uğrasan da, dayak yesen de sesini çıkarmayacaksın, susacaksın. Çünkü kadınsın, sen suçlu duruma, haksız duruma düşersin diye düşünülüp ses çıkarılamıyor. Tabii bu sorunları yaşayanlar biz işçi-emekçi kadınlarız. Çünkü bir patron kadın ile işçi kadın aynı sorunları yaşamıyor.

AKP’ye oy veren emekçilerin, hükümetin işçi ve emekçilere dönük politikalarına tepkileri giderek artmaktadır. İşçilerin itaatkâr davranmayarak tepkisinin büyüme potansiyeli AKP’yi korkutuyor. Bu kesimin çocukları hızla yeni yaşama, işçiliğe uyum sağlıyor. Geleneksel yaşama başkaldırıyor. Bu başkaldırı düzene isyan şeklinde olmasa da sosyal yaşamına yansıyor, giyim kuşamıyla dışa yansıyor. Giyim tarzıyla aslında kendisine dayatılana isyan ediyor. Hem türbanı hem kot pantolonuyla “ben hem inanırım, hem de eski kuşağın bana dayattığı yaşam tarzını reddederim” diyor. İşte kendine oy veren tabanın çocukları hızla değişirken AKP yeni işçi kuşaklarının çalışma ve yaşam koşullarını, yaşadığı düzeni sorgulamasından korkuyor.

Devlet, kadın cinayetlerinin hangi boyutta olduğunu biliyor. Ama nedense adım atmıyor. AKP’nin cumhurbaşkanı Erdoğan, göstermelik olarak Özgecan Aslan’ın ailesini arayıp ikiyüzlüce teselli etmeye çalışıyor. Özgecan Aslan’ın cenaze töreninde namaz kıldıran hoca kadınlar arkaya geçsin, erkekler öne geçsin diyor. Burada bile görüyoruz ki, kadına ikinci sınıf insan muamelesi yapılıyor.