Kolombiya'da da emekçilerin içinde bulunduğu insanlık dışı durumun sebebi kapitalizmdir. Devlet gücünü elinde bulunduran kapitalistler için önemli olan sermayelerini büyütmektir. Bunun için yasal ya da yasadışı tüm faaliyetleri çeşitli kılıflar adı altında gerçekleştiriyorlar. Mafya ya da başka isimler altında faaliyet gösteren yapılar kapitalizmin işleyiş yasaları dışında düşünülemez. Kapitalizm altında önemli olan satılan malın ne olduğu değil kârlı olup olmadığıdır. Dolayısıyla milyar dolarların döndüğü bu pazar da basite indirgenerek “kötü birkaç kişinin işi” demagojisiyle kapitalizmden bağımsız düşünülemez.

Olağanüstü bir dönemden geçiyoruz. Kapitalizm bugüne kadar görülmemiş bir tarihsel krizin içinde debeleniyor ve insanlığı nefessiz bırakıyor. Sermaye sınıfı içine düştüğü krizden kurtulmanın çarelerini ararken faturayı işçi sınıfına ödetiyor. Ekonomik kriz derinleştiği ölçüde açlık, yoksulluk katmerleşiyor ve her türlü sosyal, siyasal, demokratik hak gasp ediliyor, otoriter rejimlerin sayısı gittikçe artıyor. Üstüne kapitalizmin sonuçlarından biri olan pandemi de sürece eklendiğinde insanlık tam anlamıyla nefessiz kalıyor.

TÜSİAD'ın kodamanları ortalığın toz duman olmasından, “demokratik hukuk devleti”nden uzaklaşılmasından Türkiye’nin geleneksel sermaye kesimlerinin duyduğu rahatsızlığı dile getiriyorlar. Onları rahatsız eden şey toplumun farklı kesimlerinin demokratik haklarının tırpanlanması, yasakların artması değil sermaye sınıfının alıştığı, iş yapmak için ihtiyaç duyduğu teamüllerin, kuralların ortadan kaldırılmasıdır. Bir sermaye kesiminin lehine diğerlerinin aleyhine olacak şekilde keyfi kuralların işletilmesidir.

Doğu Karadeniz’in incilerinden, dünyanın sayılı güzellikteki vadilerinden biri olan İşkencedere Vadisi talana karşı direniyor şimdi. Cennet gibi bir vadiyi cehennem çukuruna dönüştürecek iş makineleri yüzlerce yıllık ağaçları parçalayarak kökünden söküyor. Vadinin yamacından sökülen kayalarla birlikte yamaç aşağı akan toprak, doğal güzelliklerin ve insanların can suyuna, İşkence deresine taş ve toprak dolduruyor. Cengiz Holding, oradan çıkarılacak taşları İyidere lojistik liman inşaatında dolgu malzemesi olarak kullanmak üzere İşkencedere Vadisine taş ocağı açıyor. Söylendiğine göre yılda 15 milyon ton taş çıkaracak bölgeden.

Marx ve Engels, Lasalcılarla birlik gündeme geldiğinde, oportünist uzlaşmacılığın parti içinde etkinlik kazanacağından büyük bir kaygı duymuş ve bunu açıkça ifade etmişlerdi. Nitekim bu yöndeki öngörüleri doğrulanmakta gecikmemişti. Bu ilkesiz birleşmenin üzerinden henüz bir yıl bile geçmeden, Eugen Dühring adındaki bir akademisyenin sözde yeni teorileri partiye “büyük teorisyenin saygın görüşleri” olarak sızmakta hiçbir zorlukla karşılaşmamıştı. Bu durum, devrimci bir örgüte küçük-burjuva sosyalist fikirlerin sızmasının yolu bir kez açıldığında bunun nerelere varabileceğinin çarpıcı bir örneğiydi.

Bugün günlerden 13 Mayıs, bugün Soma! Türkiye tarihinin en kitlesel işçi katliamının üzerinden, Soma’nın üzerinden 7 yıl geçti. İşçi sınıfımızın 301 evladını kaybetmesinin üzerinden, üstelik katliamın pişkince “kaza” ve “fıtrat” denilerek normalleştirilmeye çalışılmasının üzerinden tam 7 yıl geçti. 7 yıldır adalet yok, hukuk yok. Tarifsiz acılara boğulan ailelerin yüreklerinde halen en ufak bir soğuma yok. Çünkü çarkı bozuk bu düzende madenci yakınına tekme atılıyor, madenciyi katledene kol kanat geriliyor.

Ortadoğu’nun kanayan yarası Filistin sorunu, İsrail’in Ramazan’ın son günlerinde Filistinlilere dönük olarak tırmandırdığı devlet terörüyle yine dünya gündemine taşındı. 7 Mayıs Cuma akşamından bu yana Doğu Kudüs’te İsrail polisi ile Filistinliler arasında şiddetli çatışmalar sürüyor. Polisin ses bombası, plastik mermi, göz yaşartıcı bombalarına, tazyikli suyuna, coplu ve toplu dayaklarına rağmen binlerce Filistinli bölgeyi terk etmiyor. Polisin ve İsrail hükümetinin tüm baskılarına rağmen barikatlar kurarak direniyor.

Suriye savaşının başlamasının üzerinden 10 yılı aşkın bir zaman geçti. Üçüncü Dünya Savaşının en kanlı cephelerinden birini oluşturan bu savaş Suriye halklarına korkunç ve bitmeyen bir yıkımdan başka hiçbir şey getirmedi. 10 yılın bilançosuna baktığımızda karşımıza çıkan tablo tek kelimeyle korkunçtur ve bu vahşetin sorumluları da açgözlü bir hırsla savaşı başlatan, sürdüren emperyalist ve kapitalist güçlerdir. Bu süreçte 500 binden fazla insan hayatını kaybetmiş, 2 milyon insan yaralanmış; 7 milyona yakın Suriyeli ülke dışına kaçmak, 7 milyona yakını da ülke içinde evini, işini her şeyini kaybederek göç etmek zorunda kalmıştır.

Bugünlerde meydanları bu ve benzeri sloganlarla inleyen Kolombiya’da işçi sınıfı bir buçuk yıllık aranın ardından “nerede kalmıştık” dercesine yeniden sokakta. KDV ve akaryakıt zammıyla emekçilerin sırtındaki vergi yükünü arttıran yeni yasası tasarısına 28 Nisanda gidilen süresiz genel grevle yanıt veren yüz binlerce işçi, köylü ve öğrenci, 1 Mayıs’ta da kitlesel gösteriler düzenlediler. Oligarşinin has temsilcisi olarak iktidarda bulunan Ivan Duque hükümeti bu greve ve gösterilere her zaman olduğu gibi azgın bir devlet terörüyle yanıt verdi.

Bu yıl salgını bahane edip boğmaya çalıştılar 1 Mayıs’ı Türkiye’de ve dünyada. Ama işçi sınıfı dört bir bucağında dünyanın 1 Mayıs sancağını inadına dalgalandırdı.

2011’de Arap isyanı deneyimini yaşayan, 2014 ve 2018’de ülke çapındaki eylemlerle kapitalist düzenin oluşturduğu koşullara tepkisini gösteren Yemenli kitleler Mart ayında Aden’de tekrar ayağa kalktılar, yaşam koşullarını protesto ederek başkanlık sarayına yürüdüler. İşçi ve emekçiler var oldukça umut bitmez. Dünya işçi sınıfı yürüyor, yürüyecek, düşe kalka öğrenecek, dayanışmayla ve örgütlülükle devleşecek. Sınıf devrimcilerinin emek emek ter akıtarak, göz nuruyla büyütecekleri devrimci önderlikler dev bir sel gibi çağıldayacak olan işçi sınıfını zafere taşıyacak ve işçi sınıfı dünyadaki tüm acıları, tüm gözyaşlarını bitirecektir.

Rusya’da Ekim Devriminin hemen ardından gerçekleştirilen sağlık alanındaki devrimci atılımlar işçi iktidarının alabildiğine kötü koşullarda başarabildikleriydi. 1920’lerin ortalarından itibaren SSCB’de bürokratik karşı-devrim tırmanmaya başladı. Bu süreçte devlet bir işçi devleti olmaktan çıktıysa da, yeni egemenler (Sovyet bürokrasisi) kendi hâkimiyetlerini geniş emekçi kitlelerine kabul ettirebilmek için başta sağlık olmak üzere çeşitli kamu hizmetleri alanında 1917’nin sağladığı kazanımlara dokunmadılar. Bu alanlarda sağlanan ilk kazanım ve hakların önemli bir kısmı bir çeşit “sus payı” olarak korundu bürokrasi tarafından. Ama bu durum, aslında ulaşılabilecek olan çok daha ileri düzeyin gerisinde kalındığını da anlatır. İşte bu sınırlandırılmış ve bürokratik kontrole tâbi haliyle bile sağlık sistemi, o dönemin kapitalist dünyasının çok ilerisinde bir düzeyi temsil ediyordu.