Bütün bu yaşadıklarımız, siyasetten uzak tutulan, örgütsüz emekçi kitlelerin, özellikle de gençlerin, bu düzende nasıl da kolayca egemenlerin oyuncağı haline gelebildiklerinin, üstelik bu tuzağa kendilerini çok akıllı ve uyanık sanarak düştüklerinin çarpıcı örnekleridir. “Siyaset kirli bir şey, ben siyasetle ilgilenmiyorum” diyen zır cahillerin, nasıl en kirli siyasetlere alet oldukları ortadadır. Cambridge Analytica türü manipülasyon şirketlerinin, “fikri kolaylıkla değiştirilebilir” kategorisine soktukları bu kitleyle kedinin fareyle oynadığı gibi oynamalarına ve bunları en azgın faşist partilerin peşine takabilmelerine şaşmamak gerek.

Topluma verecek şeyi kalmayan rejim çaresizlik içinde çırpınıyor. Bir yandan toplum ve muhalefet üzerinde baskı ve zorbalığı arttırırken bir yandan da buna eşlik eden biçimde korku ve nefret söylemini yükseltiyor. Aklı sıra bununla taraftar kitlesindeki erimeyi durdurmaya ve onların moralini yükseltmeye çalışıyor. Diğer taraftan, bunların yetmediğini gördükçe havuç niyetine emekçi yığınlara rüşvet dağıtmaya girişiyor. Bunu da çoğunlukla muhalefetin programından aşırarak ve sanki bunlara öncesinde kibir ve aşağılamayla karşı çıkmamış gibi yapıyor. Yanı sıra yoksulluk içinde kıvranan kitlelere “büyük Türkiye” imajı satmak için bin bir sahtekârlıkla çadır tiyatroları sergilemekten geri durmuyor.

Sen düş yola, / Bil varacağın yeri, / Varırsın bugün ya da yarın. / Hiçbir şeyin acelesi yok.Çiçek ol dalda. / Meyveye dur. / Güneş değer elbet yanına yörene; / Yemişlerin bal olur. / Hiçbir şeyin acelesi yok.Tırtıl ol / Ör kozanı. / Azmet çabala / Kelebek olup uçacağın gün de gelir. / Hiçbir şeyin acelesi yok.Damla ol. / Küçücük bir zerre. / Enseyi karartma bakıp da göle. / Dolarsın / Öyle ya da böyle. / Hiçbir şeyin acelesi yok.Ey yaşamı üreten el! / Aşılamayan dağ mı var? / Geçilemeyen su, / Yenilemeyen düşman... / Aşarsın.

Şimdi görev 1 Mayıs’ın mücadele ruhunudaha da güçlendirerek 14 Mayıs’a taşımaktır. Faşizme karşı bir seferberlik duygusuyla hareket etmek zorunluluktur. Bu bakımdan Emek ve Özgürlük İttifakı’nda ifade bulan dinamiği büyütmek, sağlamlaştırmak hayati önem taşımaktadır.

Sudan’da egemen sınıfın tepesindeki iki askeri güç arasında 15 Nisandan bu yana kanlı bir kapışma yaşanıyor. Paramiliter Hızlı Destek Güçlerinin (RSF) başındaki Muhammed Hamdan Dagalo’nun isyanı ve Orgeneral Abdul Fettah El Burhan başkanlığındaki ordunun bu isyana verdiği sert yanıt sonucunda şimdiye kadar 600’ü aşkın insan hayatını kaybetti. On binlerce insanın canını kurtarmak için başkenti terk ettiği, bunların bir bölümünün Güney Sudan, Çad ve Mısır’a kaçtığı ülkede tam bir can pazarı yaşanıyor.

Bir kez daha diyoruz ki, Kürt halkını, onun siyasi temsilcilerini, demokrasi güçlerini faşist terörle susturmak, yıldırmak mümkün olsaydı bunu 12 Eylül faşizmi çoktan yapmış olurdu. Ama bunu başaramadı ve yıkıldı gitti. Siz de susturamayacaksınız, yıldıramayacaksınız ve kaçarınız yok yıkılacaksınız!

İşçiler, emekçiler için yıkım üreten bu rejim yıkılmalıdır. Kuşkusuz gerçek kurtuluş kapitalist sömürü düzeninin yıkılmasından geçmektedir ve bu mücadele ertelenemez. Fakat işçi sınıfının burjuva rejimler arasında fark yokmuş gibi davranma lüksü de yoktur. Bu düzen sınırları içinde kalınsa bile yıkılanın yerine neyin kurulacağı emekçiler açısından son derece yakıcı bir önem taşımaktadır. Tek adam rejiminin hukuksal ifadesi olan ucube başkanlık sistemi yerine kurulacak olan yeni sistem ne derece demokratik olacaktır? Burada işçi sınıfının, ezilen Kürt halkının, kadınların, gençlerin bindireceği basınç son derece belirleyici olacaktır. Bugün bu basıncın parlamento ayağının örgütlenmesinde Emek ve Özgürlük İttifakı partilerinin parlamentoya sokacakları demokrat, mücadeleci ve sosyalist milletvekillerinin sayısının olabildiğince çok olması bu yüzden önem taşımaktadır.

Türkiye’deki yoksullaşmanın ulaştığı boyut bakımından, gerek devletin resmi kurumu TÜİK’in gerekse de çeşitli sendikaların her ay yayımladığı veriler durumun vahametini ortaya koyuyor. Birleşmiş Milletler Gıda ve Tarım Örgütü (FAO) tarafından yayımlanan raporlar, iktidarın “gıda fiyatları tüm dünyada yükseliyor” söyleminin nasıl büyük bir yalan olduğunu açıkça gösteriyor.

Eyy sevdiğim! / Her gün / Her saat yüzümü döndüğüm kıblem. / Yüreğim coşkun bir sel gibi çırpınıyor sensizliğinde, / Gel. / Hasretin amansız bir yel gibi kırıyor dallarımı, / Gel! / Gelirken gülüşlerini de getir. / Yüzündeki ince çukuru, / Çağlayan köpüğü dişlerini, / Yarım kalmasın diye kavgamız, / Yere göğe sığdıramadığımız düşlerini de getir / Onlar götürecek bizi kâbemize.Bu düzen bize göre değil sevdiğim. / İnsanın insanı yediği bu düzene alışmak, / Düşlerimiz olmadan yaşamak bize göre değil. / Burada çoluk çocuk aç. / İnsan insana kul / İnsan insana esir. / Eğer gülüşlerini getirmezsen sevdiğim; / Belki de bin asır burada kalırız. / Allah göstermesin ama sevdiğim,

Varşova Gettosu ayaklanması, ölüm kamplarında katledilmektense onurlarıyla direnerek ve savaşarak ölmeyi tercih eden en genci 13, en yaşlısı 40 yaşında olan direnişçilerin, sosyalistlerin, kendilerinden sonraki kuşaklara bıraktığı muazzam bir direniş destanıdır. Böylesi bir direnişin yaşanabilmesi korkunun felçleştirdiği bir toplumun varlığına rağmen örgütlülüğünü koruyan ve asla pes etmeyen sosyalistler sayesinde mümkün olabilmiştir. Varşova Gettosu ayaklanması neredeyse bir şehrin yok olmasıyla, binlerce insanın katledilmesiyle sonuçlansa da direnişçiler açısından bir yenilgi anlamına gelmiyor. Nitekim bu isyan Polonya’daki direniş hareketini etkilediği gibi, başka gettolardaki ve hatta ölüm kamplarındaki ayaklanmaları tetiklemiştir.

Sorunlar biriktikçe, yaşam koşulları zorlaştıkça mücadele etmek artık hayati bir mesele haline gelir! Türkiye’de şu anki şartlar ve seçim süreci işçi sınıfını, geniş emekçi yığınları bir dönemece getirmiş durumdadır. Ya yanlış tutum alarak yıkıldı yıkılacak faşist rejimin daha kanlı daha zalim uygulamaları altında daha fazla ezilmek ya da onu def ederek ve bu özgüvenle kapitalizme karşı mücadeleyi ilerletecek bir yola girebilmek!

Emek ve Özgürlük İttifakında ifade bulan dinamiği büyütmek, sağlamlaştırmak hayati önem taşımaktadır. Seçim sonucu ne olursa olsun önümüz kavgadır. Tüm ezilenlerve sömürülenlerolarak bu faşist rejimin melûn planlarıyla bizi yıldıramayacağını, onu yıkacak güçte ve kararlılıkta olduğumuzu gösterelim!

Gerçeklik ortada duruyor; gerek finansal kurumlar gerekse de reel ekonomi bıçak sırtında durmaktadır. Tek ayak üzerinde söylenen onca yalana rağmen herkes bu gerçeğin ya bilincindedir ya da içten içe bu doğrultuda bir hissiyata sahiptir. İflas dalgasının yarattığı enkazın ne tür yeni sarsıntıların yolunu döşeyeceğini, hangi fay hatlarına stres aktardığını önümüzdeki dönemde göreceğiz. Çırılçıplak ortadadır ki, hükümetlerin emekçilerin sırtından kaynak aktararak finans tekellerini kurtarmaktan başka yaptıkları ve yapabilecekleri pek bir şey yoktur, ama bu yolun da bir sonu bulunmaktadır.

Türkiye ekonomisi deprem öncesinde yokuş aşağı gitmekteydi. Toplumda değişim arzusu yükselirken tek adam rejimi kendini tek seçenek olarak dayatmaya devam ediyordu. Depremle birlikte sadece binalar değil tek adam rejiminin “Büyük Türkiye”si de çöktü. Tek adam rejimi 21. yüzyılda teknolojideki ve bilimdeki ilerlemelere rağmen, doğa olaylarının felâkete dönüşmesine neden oldu, felâketler karşısında emekçi halkı çaresiz bıraktı. Ortaya çıkardığı çelişki ve sorunlarla birlikte deprem toplumda bir kırılma yarattı. Emekçilerin tek adam rejimine öfkesi iyice arttı, yoğunlaştı.

Meksika, volkanik patlamaların ve depremlerin sıkça yaşandığı Pasifik deprem kuşağında yer alan bir ülke. Fay hatlarıyla çevrili Meksika’nın yakın tarihi, şiddetli depremler ve bu depremlerden çıkarılan derslerle örülen mücadele deneyimleriyle dolu. Türkiye’deki 6 Şubat depremlerinin nedenleri ve sonuçlarıyla taşıdığı benzerlikler bakımından, 1985 Mexico City depremine ve sonrasındaki mücadele deneyimlerine daha yakından bakalım.

Ey proletarya proletarya / Sen ve biz / Aynı kavgada / Yan yana ve biriz / Sana bu karanlık / Bu dumanlı havada / Yol gösterecek olan bu gücü / Tanı ve anla.Ey proletarya proletarya / Ne sen bizden ayrı / Ne biz senden gayrı olamayız / Baş koyduğumuz / Ahdettiğimiz yere / Ayrı ayrı yollardan varamayız.Ey proletarya proletarya / Şu baş gelinmez / Şu bütün dünyaya yeten / Muhteşem gücünün farkına vardığında / Haddini bildireceksin burjuvaya / Bildireceksin / Bildireceksin şüphesiz.Ey proletarya proletarya / Sıkıp yumruklarını / Sıkıp indirdiğinde çarklarına bu düzenin

Fransa’da gençlerin kendi dillerinde kendi kelimeleriyle ifade ettikleri kaygılar aslında bugün dünya gençlerinin ortak kaygılarıdır. Özetleyecek olursak, düşük ücretler, işsizlik, yoksulluk, ekolojik kriz, sağlıksız koşullar, gelecek kaygısı gençleri “artık yeter” demeye iten en birincil nedenler.