Bugün için, Filistin halkının haklı davası çözümsüzlük girdabına kapılmış halde emperyalistlerin ve bölge güçlerinin elinde oradan oraya sürüklenmekte, Filistin halkı acılar içinde kıvranmaktadır. Halbuki gelinen noktada ve içinde bulunulan politik-ekonomik konjonktürde, Filistin halkının ve diğer ezilen halkların, onlarla birlikte Ortadoğu’nun işçi-emekçi sınıflarının kaderi ortaklaşmıştır. Tek çözüm toplumsal kurtuluş için anti-kapitalist ve anti-emperyalist bir mücadele yürütülmesidir. Filistin halkının yanı sıra İsrailli işçi-emekçiler de bu mücadeleye katılmaksızın yol alınması mümkün değildir.

Katliamın zeminini hazırlayanlar, göz göre göre gelen katliamı engellemeyenler, katliam perdesini aralamak isteyenlere baskılarla, yasaklarla, gizlilik kararlarıyla engel olanlar bugün de mücadele bayrağını taşıyanlara, inatla hesap soranlara saldırarak Suruç katliamının esas faillerinin kim olduğunu gösteriyor. Suruç katliamının ve diğer katliamların hesabını sormanın, yeni katliamların yaşanmasına izin vermemenin yolu örgütlü mücadeleyi büyütmekten geçiyor.

Gençlerin bir kısmı gençliğini mevcut koşullar altında yaşayarak “çürütmek” istemiyor ve ülkeden kaçmaya çalışarak bireysel kurtuluşun mümkün olabileceğini düşünüyor. Bir anlamda sorunlardan kaçmaya çalışarak çözüm üretebileceğini düşünüyor. Ama gerçek şu ki kapitalist sömürü sistemi altında bireysel kurtuluş yolları eninde sonunda tıkanmaya mahkûmdur. Hoşnutsuzluğu, öfkeyi, tepkiyi anlamlı bir mücadeleye çevirmektir sorunu çözecek olan!

Modern köleliğin görece az olduğu ileri sürülen G20 ülkelerinin, modern kölelik uygulamaları neticesinde üretilen 468 milyar dolar değerinde ürünü ithal ettikleri gerçeği, kapitalist riyakârlığın ve barbarlığın başka bir örneğidir. Zira dünyanın en büyük ekonomileri arasındaki 19 ülkeden ve Avrupa Birliği Komisyonundan oluşan G20 ülkelerinin aktörleri, dünyadaki eşitsizlikler ve modern kölelik hakkında atıp tutmaktan hiçbir zaman utanç duymamıştır.

Neredeyse 150 yıl sonra Afganistan, bu kez başını Çin-Rusya ve ABD’nin çektiği iki emperyalist kutup arasındaki hegemonya savaşının ortasında bulunuyor. Üstelik bu kez kapitalist sistemin krizleri çok daha keskin, savaş çok daha karmaşık ve sancılı… Çok açık ki Afganistan’ın toz haline gelmekten kurtulması, bu ateş çemberinden çıkabilmesi, halkın barış ve huzura erebilmesi kapitalizmde mümkün değildir.

Bir tarafta muazzam bir zenginlik yaratan ama öte tarafta milyarlarca insanı bu zenginlikten mahrum bırakan kapitalist sistem insanlığa büyük bir bunalım yaşatıyor. Milyarlarca insanı derin bir acı, baskı ve yoksulluğa sürükleyen bu sistemle insanlık uzun süre yoluna devam edemez. Son yıllarda sayısı ve kitleselliği giderek artan isyanlar da bu gerçekliğe işaret ediyor. Ne var ki son tahlilde bu isyanlar da sorunların çözülmesine yetmiyor. Sorunların kaynağı ve dolayısıyla en büyüğü olan kapitalist sistemin yıkılması gerekiyor. Bunu da ancak devrimci bir bilinç ve örgütlülükle donanan işçi sınıfı başarabilir.

Johnson sınıfının doğal yaklaşımını sergiliyor ve “titan”ların tutumlarını şövalyece bulmamızı ve bu nedenle onları takdir etmemizi, göçmenlerin trajedisine ise sadece merhametle yaklaşmamızı istiyor. Oysa bu düzenin sefasını sürenlerin derdi insanlık için yeni bir adım atmak, bilimi ve teknolojiyi toplumun tümünün yararına kullanmak değildir. Hiçbir zaman böyle olmamıştır, şimdi de böyle değildir. Onları güdüleyen tek şey sermayelerini büyütmek için üretim yapılmasını sağlamak, daha fazla artı-değer elde etmek için faaliyet göstermektir. Yani onlar her şeyi sermayeleri için yaparlar. Sermayeleri ise hayatı da ölümü de zehirlemiştir.

Ömer, Alan (Aylan bebek), Ceylan. Iraklı, Suriyeli, Diyarbakırlı. Onlar bizim çocuklarımız. İster Latin Amerika’da olsun ister Afrika’da, ister Ortadoğu’da ya da Asya’da küresel düzeydeki bütün sorunların altında kapitalist kâr hırsı yatmaktadır. Emperyalist organizasyonlar savaşlarda çocukların durumunu ve benzeri meseleleri bütünselliğinden kopartıp sanki sadece gelişmemiş bölgelerde rastlanılabilecek sorunlar olarak gösteriyorlar.

Alevi toplumu ve kurumları, siyasi partiler, demokratik kitle örgütleri ve sosyalist çevreler, Sivas’ta katledilenleri anmak ve katliamı lanetlemek amacıyla bu yıl da birçok kentte basın açıklamaları, toplantılar ve yürüyüşler düzenlediler. Bunların en büyüğü, katliamın gerçekleştiği Sivas’ta yapıldı. Çeşitli kentlerden Sivas’a gelen binlerce insan, bugün sözümona Bilim ve Kültür Merkezi haline getirilen Madımak Oteline doğru kitlesel bir yürüyüş gerçekleştirdi. Madımak Otelinin önüne, katledilen canların anısına karanfiller bırakılarak saygı duruşunda bulunuldu, semah dönüldü. Sivas katliamının devlete bağlı kontra güçler tarafından organize ve icra edildiği elbette sınıf devrimcileri açısından bilinen bir gerçektir. Ancak katliamı yapanlar meseleyi bir laik-anti laik çatışması kisvesinin altına sokmaya uğraşarak gerçekleri gizlemeye çalışmışlardır. Oysa burjuva devlet Çorum’da, Maraş’ta ne amaçladıysa ve bu konudaki rolü neyse, Sivas katliamındaki amaç ve rolü de aynıdır. Burjuvaziden bu katliamların hesabını ancak devrimci işçi sınıfı sorabilir. İşçi sınıfının devrimci mücadelesini yükseltmek için safları sıklaştıralım.

Rejime karşı mücadeleyi kültürel-etnik-dini-cinsel vb. kimlikler üzerinden bir mücadele olarak tasarlayan, muğlak bir sağ-sol kamplaşması olarak ya da modernlik-gericilik veya laiklik-dincilik vb. şeklinde değerlendirenler, istemeden de olsa iktidarın ekmeğine yağ sürmektedirler. Kuşkusuz her kesim rejime karşı kendi bildiği yoldan mücadele edecektir. Ama komünistlerin çizgisi bellidir: Biz, emekçilerin birliğinin ancak “sınıfa karşı sınıf” çizgisiyle sağlanabileceğini biliyoruz. Hakiki mücadele hattı budur.

Hakkâri’nin Yüksekova ilçesinde 5 yaşındaki Erdem Aşkan, 8 Haziranda bir uzman çavuşun kullandığı aracın çarpması sonucu hayatını kaybetti. Sıradan bir kaza denilerek geçiştirilecek bir olay değildi Erdem’in ölümü. Görgü tanıkları ve kamera kayıtlarında uzman çavuşun özel aracını kurallara aykırı şekilde hızlı kullandığı ve 5 yaşındaki Erdem Aşkan’a çarptığı açığa çıktı. Yüksekova-Van ana yolunda ne üst geçit ne de yaya geçidi vardı.

Uzlaşmacı ve işbirlikçi sendikal anlayış ve bu anlayışı tüm sendikal harekete dayatan sendikal bürokrasi, nicedir sınıf mücadelesinin önündeki en büyük engel haline gelmiştir. Şurası çok açıktır ki, sosyalist hareketin zayıflığı nedeniyle sendikaları kolaylıkla istila eden ve tahtlarından indirilemeyen sendika ağalarının def edilebilmesi ekonomik mücadelenin önünü açmakla kalmayacak, faşist rejime karşı mücadele yolundaki engellerin kırılmasına da hizmet edecektir.

Siyasi iktidarın her alanda yarattığı yıkımı şiddetlendireceği ve işçilerin haklarına daha da saldıracağı, baskı ve zorbalığı daha da arttıracağı bir döneme giriyoruz. Bu saldırıların yoksulluk kadar iş kazalarının ve işçi ölümlerinin artmasıyla da sonuçlanacağı ortadadır. İşçi ölümlerini durdurmanın tek yolu, “iş kazaları kaderdir, fıtrattır, işçinin dikkatsizliğinin sonucudur” algısını ortadan kaldırmak ve işçilerin örgütlü gücü aracılığıyla yaşam hakkı üzerinde söz sahibi olmasını sağlamaktır. Sendikalar kendiliğinden işçi sınıfının mücadele örgütleri olmazlar.

Komünist düşmanlığı, Kürt düşmanlığı, göçmen düşmanlığı, LGBT düşmanlığı, kadın düşmanlığı, ateist düşmanlığı… Rejim “cambaza bak” oyunuyla emekçileri paralize etme ve birbirine düşürme politikasını kesintisiz sürdürüyor. Ancak bu yolla iktidarını koruyabileceğini, işçileri, emekçileri gerçek sorunlarından uzaklaştırabileceğini biliyor ve oyununu ustalıkla oynuyor. Bu oyunu bozacak tek şey, toplumsal muhalefetin bütünlüklü, tutarlı bir demokrasi mücadelesi vermesidir. Fakat burjuva muhalefetin korkaklığı, sinikliği, güdük demokratlığı, kimi kesimlerinin ise düpedüz gericiliği ve anti-demokratikliği bunun önünde temel engeli teşkil etmektedir.

Ortadoğu ve Türkiye halklarının, savaş politikalarından hiçbir çıkarı olamayacağını belirten ve Rojava’ya yönelik saldırılara son verilmesi çağrısında bulunan pek çok parti ve kurum bir açıklama yayınladı. Çağrıda, Rojava başta olmak üzere tüm Ortadoğu coğrafyasında silah, savaş, operasyon ve ölüm politikalarını değil, barış, kardeşlik, müzakere ve demokratik yaşamı inşa edecek politikaların hayata geçirilmesi için tüm kamuoyu duyarlılığa davet edildi. Marksist Tutum olarak bizim de destek verdiğimiz bu açıklamayı imzacı kurumlarla birlikte yayınlıyoruz.

Nüfus artışı hiçbir zaman Malthus’un iddia ettiği gibi emek üretkenliğinin önüne geçememiştir. Emek üretkenliğinin gelişmesine paralel olarak gıda üretimindeki artış her zaman nüfus artışından fazla olmuştur. Marksizmin kurucuları en başından beri meselenin nüfus artışı olmadığını, sorunun kapitalist işleyişten kaynaklandığını ortaya koyarak Malthus’un teorisini mahkûm ettiler. Emek üretkenliğinin muazzam derecede arttığı günümüz koşullarında açlığı, yoksulluğu nüfus artışına bağlamak her defasında gerçekliğin duvarına toslamaktadır. Kapitalizmin tarım arazilerini yok etmesine, milyonlarca çiftçiyi yerinden koparmasına rağmen bugün tüm insanlığa yetecek kadar gıda ürünü üretilmektedir.

Emperyalist savaşa karşı sınıf temelli, enternasyonalist bir girişimi yeniden başlatma hedefiyle 11 Haziranda İtalya’da bir toplantı gerçekleştirildi. Çeşitli komünist yapılardan, SI-Cobas gibi mücadeleci sendikalardan, göçmen örgütlerinden, ırkçılığa karşı kolektiflerden vb. gelen 300’e yakın temsilcinin katıldığı toplantıya Japonya’dan Doro Çiba ve Güney Afrika’dan Genel Sanayi İşçileri Sendikasının da aralarında olduğu çeşitli sendikalardan da dayanışma mesajları gönderildi. İşçi sınıfına her alanda yıkım getiren kapitalizme ve emperyalist savaşa karşı mücadeleyi enternasyonalist temellerde örgütlemenin yakıcı önemini ve aciliyetini her daim vurgulayan ve bu doğrultuda çalışan Marksist Tutum da, sınıf kardeşlerimize ve kavga yoldaşlarımıza bir dayanışma ve destek mesajı gönderdi.