IRMT’nin Marksist Tutum’a Soma maden faciasına dair dayanışma ve başsağlığı mesajı:
Sevgili yoldaşlar, Soma’daki maden patlaması geliyorum diyen bir “kaza”dır. Bildiğiniz gibi, bu trajik olay, kapitalistlerin, işçilerin yaşam standartları, çalışma koşulları ve hatta hayatları pahasına kârlarını maksimize etme dürtüsünün doğrudan bir sonucudur.

UİD-DER'in Soma'da katledilen yüzlerce maden işçisiyle ilgili basın açıklamasını yayınlıyoruz. Acımız ve öfkemiz büyük! Bu katliamların hesabının kapitalistlerden birgün elbet sorulacağına inancımız tam. Gün, hesap sormak için mücadeleyi büyütme günüdür!

Burjuvazinin tuzaklarına düşmemek için, olaylara öncelikle, bu çürümüş sistemde burjuva güçlerin her türlü caniliği yapabilecekleri refleksiyle yaklaşılmalıdır. Ve her şeyden önemlisi, kapitalist sömürü ve vahşet düzenine duyulan öfkeyi, devrimci Marksist bir bilinçle diri tutmaktır.

Bir yandan biriken toplumsal çelişkiler, diğer yandan ekonomik krizin ve ABD’yle gittikçe kızışan emperyalist kapışmanın basıncı ÇKP bürokrasisini gittikçe sıkıştırmaktadır. Bu durum da ÇKP içindeki kavgayı kızıştırmaktadır. Dolayısıyla önemli bir tehlike de, yükselen sınıf hareketinin ÇKP içindeki siyasi çekişmelere payanda olmasıdır. Çünkü ÇKP içindeki Maocu-muhafazakâr kanat, ki bunlar Çin’in kapitalistleşme sürecinin daha yavaş işletilmesini savunan devletçilerdir, bazı “sosyal devlet” uygulamalarını da savunmakta ve işçilerin kafasını çelebilmektedirler. Bu engellenebilirse, muazzam bir devrimci potansiyelin heba olmasının önüne geçilebilecek ve Çin işçi sınıfının dünya devrimine katkısının önü açılabilecektir.

AKP hükümetine sendikalarla ve solla resmen alay edip dalga geçme fırsatı veren şey işte ne yazık ki işçi hareketinin ve sol hareketin sergilediği bu güçsüzlük ve basiretsizlik tablosudur. İşçi sınıfının güçlü, örgütlü ve kitlesel mücadelesi yükseltilebilmiş olsaydı, hiç kuşkumuz yok ki AKP hükümeti böylesine saldırgan bir tutum takınma ahmaklığı sergilese bile bambaşka sonuçlarla karşılaşırdı. O zaman Taksim yasağı da fiilen aşılıp, Erdoğan ve adamlarına ettikleri o laflar güzelce yutturulurdu. Fakat ne yazık ki bu yıl da bu yapılamamış, bütün bir yıl boyunca proleter mücadelenin gereklerini yerine getirmek için hiçbir şey yapmayanlar, gerçek durumlarını gizlemek için sol lafazan söylemler takınıp 1 Mayıs’ı bir örtü olarak kullanma çabalarını devam ettirmişlerdir.

گرايش مارکسيست‌های انقلابی ايران

Kıbrıs işçi sınıfı, kendisini çok yakından ilgilendiren bu süreçte, kaderini burjuvazinin ellerine teslim etmemelidir. Kıbrıslı emekçiler adanın bölünmüşlüğü ve Kuzey’in işgal altında oluşu nedeniyle ortaya çıkan ulusal sorunun tüm yıkıcı etkilerine karşı mücadeleyi, onları sefalete iten ekonomik krizin nedeni olan kapitalizme karşı mücadeleyle birleştirmelidirler.

Kapitalizmin insanlığı karşı karşıya bıraktığı yıkım tehdidi, savaşsız, sömürüsüz bir dünyaya, yani sosyalizme olan ihtiyacı bağırırcasına ortaya koyuyor. Mücadelemiz bu çığlığa yanıt olarak yükseliyor. 1 Mayıs da, kapitalist dünya düzenine karşı duyduğumuz öfkeyi ve sosyalist bir dünya özlemimizi coşkuyla haykırmak için bir fırsattır.

Kemalist rejim 3 Mart 1924’te Şeriye ve Evkaf Vekaleti yerine Diyanet İşleri Başkanlığı’nı (DİB) kurmuştu. Geçtiğimiz günlerde 90. yılını geride bırakan bu kurum, devletin din ile ilişkisinin ve sahte laiklik anlayışının en önemli göstergelerinden biri olarak üzerinde durulmayı hak ediyor.

Teknolojinin gelişmesi ile birlikte, üretilen ürünlerin daha kaliteli olması, bununla birlikte de daha uzun ömürlü olarak kullanılabilmeleri umulur. Ne var ki, kapitalistlerin piyasaya sürdüğü ürünlerin durumu bu beklentinin ne denli naif olduğunu ortaya koyar.

Osmanlı devletinin 1915’te gerçekleştirdiği soykırımda yaşamını yitiren Ermeniler, “24 Nisan Ermeni Soykırımını Anma Platformu”nun organize ettiği eylemlerle, İstanbul’da anıldı. İlk anma eylemi saat 11’de Haydarpaşa Garı’nda gerçekleştirildi. Zorunlu askerlik yaptığı sırada 24 Nisan 2011’de öldürülen Sevag Şahin Balıkçı’nın ailesi de anmaya katılanlar arasındaydı.

1922’de SSCB kurulurken Ukrayna ve Gürcistan’la yaşanan gerginliğin onca zaman sonra bugün yeniden patlak vermesinde, gördüğümüz üzere, Stalinizmin şovenist politikalarının çok büyük bir payı vardır. Rus şovenizmini faşizan sınırlarda körükleyen bugünkü Putin yönetimi, 2008 yılında Gürcistan’dan sonra bugün de Ukrayna ve Kırım’a göz dikmiştir. Bugün Ukrayna ve Gürcistan’daki rejimler Rusya’ya karşı Batılı emperyalist blokun himayesine girmek için çırpınıyorlar ve bu ülkelerin emekçileri bu burjuva politikalara destek oluyorlarsa, bunun arkasında Stalinizmin yakın tarihteki cani politikalarının yattığını görmemiz gerekiyor. Öte yandan bugün yaşananların sorumluluğunu, tümüyle Batılı emperyalistlerin sırtına yıkarak, Putin Rusyası’nın emperyalist politikalarını görmezden gelmek asla kabul edilemez.

İşçi sınıfı mevcut örgütsüzlük koşullarında dört bir yandan saldırılarla karşı karşıya. Sendikasızlaştırma, taşeronlaştırma, reel ücretlerin düşmesi, iş saatlerinin artması ve çalışma koşullarının giderek kötüleşmesi Türkiye işçi sınıfının maruz kaldığı başlıca saldırılar. İşçi sınıfı örgütsüz olduğu için bu saldırılara karşılık veremiyor ve geçmiş yıllarda mücadeleyle kazanılmış haklar kaybediliyor. 12 Eylül rejiminin belini kırdığı işçi sınıfının elinde kalan son haklar da, AKP’nin iktidarda olduğu 12 yıl boyunca sistematik bir şekilde gasp edildi.