Sovyetler Birliği'nin çöküşü, insanlık tarihinin en dalgalı ve en karışık dönemlerinden biriyle sonuçlanmıştır. "Tarihin sonu" nun habercisi olmak yerine, kapitalizm şimdiye kadar hiç görülmemiş bir krizin ağına düşmüştür.

Emperyalist savaşlar içinde bulunduğumuz çağın kaçınılmaz olgularıdır. Bu savaşlar, emperyalizmin barbar doğasının ve yıkıcı özelliklerinin açığa çıkmasını sağlarlar ve varolan çelişkilerini daha da keskinleştirirler...

Şişecam patronunun açıkladığı kapatma kararına karşı, Paşabahçe Cam işçileri fabrikayı 16 gündür işgal altında tutuyorlar. Kapatma kararına karşın direnişi sürdürmekte olan işçilerin aileleri de fabrika önünde bekleyişlerini sürdürüyorlar. Kristal-İş sendikasına üye olan 875 işçinin işgal ettiği fabrika tamamen polis ablukası altına alınmış olduğundan, sendikaların, siyasi partilerin ve sivil toplum örgütlerinin ziyaretleri de sürekli olarak engelleniyor. Bir devlet yetkilisinin de itiraf ettiği gibi, sermayenin korkusu direnişin “toplumsal patlamaya” yol açmasıdır.

Sömürge sözcüğü, Avrupa dillerindeki karşılığıyla koloni, metropol ülkeye bağlamak üzere bir başka memlekette yerleşilen yer demektir. Kolonyalizm ise, yeni topraklar ele geçirme, sömürgeci yayılmacılık anlamına gelir. Kapitalizm altında sömürgecilik, 16. yüzyıldan 18. yüzyıla uzanan ticari kapitalizm (merkantilizm) döneminde, özellikle coğrafi keşiflerde ve denizaşırı toprakların fethinde somutlandı.

Küreselleşme kavramı, içinde hem bir gerçekliği, hem de ortaya atanların (burjuva ideologların) ona yükledikleri anlam itibariyle bir ideolojiyi barındırıyor. Yaşadığımız gerçekliği kavramaksızın, sermayenin pompaladığı ideolojiye doğru bir temelde karşı koymamız ve mücadele etmemiz olanaksızdır. Bu nedenle önce bir olgu olarak “küreselleşme”yi ele alalım.

Sorulacak soru şudur: bu kanlı iç savaşın, bütün bu ölümlerin, açlığın, etnik temizliğin ve katıksız barbarlığın sorumlusu kimdir? Cevap çok basittir. Afganistan'ı Karanlık Çağlar seviyesine düşüren, oradaki uygarlığı bütünüyle imha eden Amerikan emperyalizmidir.

Alman işçi sınıfının yiğit önderi Karl Liebknecht, I. Dünya Savaşı sırasında bizzat kendi hükümetinin emperyalist politikasına karşı devrimci mücadele bayrağını elden bırakmayan birkaç işçi önderinden biriydi. Yayınladığımız bu bildiri onun tarafından kaleme alındı ve illegal olarak basılıp dağıtıldı. O günden beri de "Baş Düşman İçerde!" sloganı, devrimci Marksistlerin emperyalist savaş karşısındaki tutumunu en iyi özetleyen sloganlardan biri olarak devrimci işçi hareketi içinde yankı bulmaya devam etti. Kapıda yeni bir emperyalist savaşın bulunduğu bir dönemde, bu savaşın taraflarından biri olan Türkiye'de komünistlerin izlemesi gereken yolu Liebknecht 88 yıl öncesinden haykırıyor.

Tarihsel materyalizm Marksist bilimin tarihsel gelişmeye uygulanmasıdır. Tarihsel materyalizmin temel savı bir cümleyle özetlenebilir: “İnsanların varlığını belirleyen şey bilinçleri değildir; tam tersine, onların bilincini belirleyen, toplumsal varlıklarıdır.” Peki bu ne anlama gelir? ...

Yaklaşık son bir yıldır meslek odalarının ve sendikaların –özellikle de kamu emekçileri sendikalarının– gündemine oturtulan iki konu var: ISO 9000 Kalite Sistemi ve Toplam Kalite Yönetimi (TKY).... Bu konuların, sınıf mücadelesinin örgütleri olması gereken sendikalarda böyle ön plana çıkması, dışarıdan bakıldığında insana ortada ciddi ve acil bir sorun olduğu izlenimini veriyor.

"Bizler, dünyadaki milyonlarca insan için tarifsiz bir sefalet, hastalık, zulüm ve ölüm anlamına gelen böyle bir sisteme karşı mücadeleyi desteklemenin, insancıl olan herkesin görevi olduğuna inanıyoruz. Milliyetine, derisinin rengine ya da dinsel inançlarına bakmaksızın her ilerici insanın mücadeleye katılmasını içtenlikle kabul ederiz. Marksistlerle Hıristiyanlar, Müslümanlar ve diğer gruplar arasında bir diyalog fırsatını da memnuniyetle karşılarız. Fakat etkin bir şekilde mücadele etmek için, başarıyı garantileyecek ciddi bir program, politika ve perspektifin oluşturulması zorunludur. Bizler sadece Marksizmin (bilimsel sosyalizmin) böyle bir perspektif sunacağına inanıyoruz."

İşçi sınıfının darbeyi durdurmaktaki kahramanlığını takdir etmek yetmez. Devrimcilerin görevi, neler olduğunu ve sınıfımızın ödediği bedeli açıklamak, bunun tekrar olmaması için gerekli önlemleri almaktır. İşçi sınıfının şehitlere ihtiyacı yoktur. Barış içinde yaşamak istiyoruz. Buna ulaşmak için de, kendimizi savunmak amacıyla, fabrika, mahalle ve kışla komiteleri ve meclisler aracılığıyla işçileri silahlandırmak gerekir...

Günümüzde işverenler kadın işçileri istiyorlar fakat onlara para ödemek istemiyorlar. Hem ev geçindirip hem de çocuk bakarken, çalışmanın çifte yükü ağırlıklı olarak bizzat kadınlar tarafından taşınıyor. Tarihsel bir bakış açısıyla, kadınların çalışma hakkının kapitalizm tarafından garanti altına alınamayacağını görebiliriz. Bir resesyon döneminde, kadınlar işlerini ilk kaybedenler arasında yer alacaklardır. Kısa dönemli sözleşmeye sahip olanlar kolayca işten atılabilir. 1930’larda pek çok Avrupa ülkesinde, yakın zamanlarda da Doğu Avrupa’da olduğu gibi, kadınların “çifte yükü”ne karşı gerici bir tepki doğacaktır. ... İşçi hareketi birleşmek ve çalışan kadınların haklarını savunmak zorunda kalacaktır.

Sağcı Aznar hükümetinin işsizlik yardımına el uzatması İspanyol işçi sınıfını ayağa kaldırdı. ... 10 Haziranda Endülüs bölgesinde yaklaşık 300 bin işçi bu yasayı protesto eden bir gösteri düzenlemişti. 20 Haziranda ise bu kez bir günlük genel grev tüm İspanya'yı sarstı. Sendikaların verdiği rakama göre greve 15 milyon işçi katıldı ve katılım oranı % 85'ti. Hastanelerin, okulların, sanayinin, ulaşım sektörünün çok büyük bir kısmı 24 saat durdu.

Genel olarak Marksizmin üç ana kaynaktan biçimlendiği kabul edilir. Kaynaklardan biri, Marx’ın, Fransız politikasına, özellikle de Fransa’daki 1790’ların burjuva devrimi ve onu takip eden 19. yüzyılın ilk dönemlerinin sınıf mücadelesine ilişkin analizini geliştirmesidir...

Makedonya işçi sınıfı 20 Mayısta, kamuya bağlı dört sektörde genel greve gitti. Yaklaşık 70 bin işçinin katıldığı grev, eğitim, yargı, savunma ve sağlık sektörlerini kapsıyordu. Asgari ücretin 120 euroya yükseltilmesi temel talebiyle başlayan grev, Makedonya’nın başlıca sendikal örgütü olan SSM (Makedonya Sendikalar Birliği) önderliğinde gerçekleşti. Savunma sektöründeki işçilerin bir talebi de sektörde acil bir yasal düzenlemeye gidilmesi ve asgari ücrete taban sınırlaması getirilmesiydi. Hava kuvvetlerindeki pilotlar ise iki ay önceden greve çıkarak, çalışanların hakları için mücadeleyi bizzat ordu içine taşıdılar.