İşçi sınıfının devrimci dinamiklerinin tükendiğini, yeni toplumsal dinamikler aramak gerektiğini söyleyenlere inat, dünyanın her köşesinden "biz buradayız" diyen işçilerin ayak sesleri duyuluyor. Birileri sendikaların mevcut konumlarından hareketle bu örgütlerin tükendiğini, bozulduğunu, gericileştiğini söyleyerek "el değmemiş" yeni toplumsal örgütlülükler yaratmayı tartışadursunlar, dünyanın pek çok yerinde işçiler sendikaların tepesindeki bürokratları silkeleyip atmaya ve örgütlerine sahip çıkmaya başladıklarının mesajlarını veriyorlar.

Akıldışılık ve çürüme, toplumsal hayatın bütün alanlarına her geçen gün daha fazla hakim oluyor. Kapitalist üretim tarzı, bir taraftan insanlığın kurtuluşunun maddi olanaklarını yaratmayı sürdürse de, diğer taraftan emekçi kitleleri dünyanın her yerinde felâketlerin bin bir türüne maruz bırakmaya devam ediyor. Sermayenin dillendirmekten bıkmadığı kurtuluş vaatleri ise, işçi sınıfı için yeni cehennem azaplarından başka sonuçlar vermiyor. Yaratılan yanılsamalardan biri de gelişmiş kapitalist ülkelerde işçileri sorunsuz bir refah ortamının beklediğidir. Boş propagandalara kanıp gelişmiş ülkelere kapağı atmak için çabalayan binlerce işçi, göç yollarına düşüyor. Kapitalizmin sahte cennetlerine kurtuluş umudu ile akın eden bu göçmen işçi kitleleri, kapitalist düzenin sorunlarını en berbat sonuçlarıyla yaşamak zorunda kalan emekçi kesimlerin başında geliyor.

Engels’in 1876’da yazdığı ama ancak 20 yıl sonra yayınlanan İnsansı Maymundan İnsana Geçişte Emeğin Rolü adlı broşür, insanın gelişim teorisi konusunda parlak kavrayışlar içeriyordu.

Lenin dönemindeki Komintern kongrelerinde ve tartışmalarında, ezilen ulusların ve sömürgelerin kurtuluşuna ilişkin genel bir yaklaşım ortaya konuldu. Fakat sömürge olmaktan çıkmış, ulus-devletini kurmuş, siyasal bağımsızlığa sahip, ancak mali bakımdan emperyalizme bağımlı az ya da orta düzeyde gelişmiş kapitalist ülkelerdeki proleter mücadelelerin izleyeceği yol ve yöntemlere ilişkin yeterli bir açıklık getirilemedi.

Afganistan'da devam eden mevcut savaşı anlamak için, bu trajik toprakların tarihini şekillendiren faktörleri göz önünde bulundurmak gerekir. Afgan tarihi, Afganistan'ı art arda zapteden istilâcılar sayesinde pek çok iniş çıkıştan geçmiştir...

ABD askeri imkanları çok üstündü, tüm hava sahasını kontrol ediyorlardı ve ülkeyi bombalamak için sınırsız olanaklara sahiplerdi. Maliyetler yüksek olmasına ve Amerikan ekonomisini etkilemeye başlamasına rağmen, salt askeri açıdan konuşmak gerekirse, Amerikalılar Vietnam’da daha uzun yıllar kalabilirdi. Fakat işçi sınıfı ödemeyi reddederse, bu savaşı finanse etmek imkansızdı. Amerikan işçi sınıfı savaşmayı reddederse savaşı sürdürmek imkansızdı. Eğer hükümet bunu ihmal etseydi ve savaşı sürdürseydi, ABD bir devrimin eşiğine gelirdi. 1975’te, 28 yıllık savaştan sonra emperyalizm Vietnam’dan tamamen atıldı. Şimdi ABD emperyalizmi tekrar savaşa gitme tehdidinde bulunuyor. Bu sefer Irak’ta. Eğer savaş uzarsa, Amerikan işçi sınıfı bir kez daha onu durdurmanın vasıtası olacaktır.

İngiltere'de grevler son on üç yılın en üst düzeyinde seyrediyor. Belediye işçilerinin grevine bir milyondan fazla işçi katıldı ve kadınların katılımı daha önce görülmemiş boyuttaydı. Şimdi de yaklaşık 52 bin itfaiyeciyi kapsayan toplusözleşme görüşmeleri çıkmaza girmiş durumda....

Batasuna'nın yasaklanması, demokratik hakların ve temel özgürlüklerin kısıtlanmasında niteliksel bir adım anlamına gelmiştir. 15 Eylül cumartesi günü Bilbao sokaklarında görüldüğü gibi, işçi sınıfı ve gençliğin kazanımları olan, ifade, gösteri, örgütlenme özgürlüğü ve grev hakkı ciddi bir saldırı altındadır.

Aşağıdaki metin kapitalizmin küresel krizini, gelişmiş kapitalist ülkelerde sınıf savaşımının ulaştığı seviyeyi ve ekonomik gidişatı, eski sömürge ülkelerdeki devrimci gelişmeleri, dünya çapındaki emperyalizm karşıtı mücadeleyi, Marksistlerin savaş karşısındaki tutumlarını, kitle partilerinin ve işçi sendikalarının içinde yaşananları ve devrimci eğilimin görevlerini incelemektedir.

İnsanın, hiç değilse gıda ürünleri üretimi bakımından, doğa üzerindeki egemenliği öyle bir aşamaya geldi ki, hava koşulları ne kadar olumsuz olursa olsun yaklaşık 6 milyar 300 milyonluk insan nüfusunun gıda ihtiyacının kat be kat fazlasını üretebilme potansiyeline sahibiz. Bugün dünyadaki gıda üretiminin, 10,5 milyar insanın sağlıklı beslenmesine yetebileceği hesaplanmaktadır.

Emperyalizm çağında, farklı gelişme düzeyindeki ülkeler arasında işleyen eşitsiz fakat karşılıklı ilişkiler hesaba katılmadan, ne doğru bir emperyalizm çözümlemesi yapılabilir ne de doğru bir anti-emperyalizm anlayışı geliştirilebilir. Oysa, İkinci Dünya Savaşı sonrasında ve özellikle 1960’larda üçüncü dünyacılık eğilimine kapılan Marksistler, emperyalist sistemin iç işleyiş yasaları konusunda zihinleri bulandırdılar.

26 Ağustos pazartesi günü İspanya Parlamentosu Batasuna’yı yasaklamak amacıyla olağanüstü toplandı. Yasaklama kararı, Halk Partisi, Sosyalist Parti, Kanarya Koalisyonu ve Andalucista Partisinin lehteki 295 oyuyla alındı. Aleyhteki 10 oy ise Bask Milliyetçi Partisi, Katalan Cumhuriyetçi Solu [ERC], Eusko Alkartasuna [EA] ve Iniciativa per Catalunya’dan geldi. Birleşik Sol [IU], Galiçya Milliyetçi Bloku [BNG], Katalan burjuva milliyetçisi CIU ve Chunta Aragonesista’nın 29 milletvekili ise çekimser kalarak oylamaya katılmadı.

KESK Danışma Kurulu üyeleri, kamu çalışanları için bir ilk olan 15 Ağustos tarihli toplu görüşmenin iki gün öncesinde, yani 13 Ağustosta, konfederasyon merkezinin bulunduğu İstanbul’dan Ankara’ya doğru yola çıktı. Sloganı “İnsanca Yaşam” olarak belirlenen yürüyüş, iki yıldır işçi sınıfının çok can alıcı bir şekilde yaşadığı ekonomik krizin, Irak’ta önümüzdeki aylarda yaşanması muhtemel savaşın ve 3 Kasım erken genel seçim pazarlıklarının çok yoğun olarak yaşandığı günlerde başladı ve 17 Ağustosta, Ankara’da, yaklaşık 10 bin kamu işçisinin katıldığı bir mitingle son buldu.

Seattle ve Washington ile başlayıp, sonrasında Davos, Melbourne, Prag ve Nice’te varlığını iyiden iyiye hissettiren eylemler aslında gerçek bir anti-kapitalist siyasal-toplumsal programdan ve örgütlenme tarzından yoksundu.

20. yüzyılın ikinci yarısında ise savaş, en azından ayrıcalıklı Batı'da yaşayanlar için, doğal olmaktan ziyade istisnai bir şey olarak görünüyordu. İnsanlığın üçüncü dünyanın rezil koşullarında yaşayan çoğunluğu içinse, bu yıllar boyunca, barış içinde bir gün geçirmek istisnaydı...

Marx ve Engels'in Hindistan'a yaklaşımlarını kendi tarihselliği içinde kavramak, Marksist teorinin diğer somut sorunlarda olduğu gibi bu konudaki açılımlarını da bilimsel açıdan inceleyebilmek için söz konusu değerlendirmelerin nesnesinin kendi iç hareketi içinde ele alınarak, onun çeşitli öğelerinin nasıl bir süreçten geçerek belirginleştiğini, geçmişte ve bugün ne olduğunu ortaya koymak kaçınılmaz yöntemsel bir zorunluluktur...

Amerikan bombardımanın dumanları Pakistan'ın batı sınırındaki Beyaz Sıradağlarının (Koh-e-Safaid) karlı tepelerinin ardından yükselmeye devam ediyor. Daha Afganistan'daki savaş bitmeden, Pakistan'ın Hindistan doğu sınırı yeni bir savaş histerisinin pençesinde. Askeri birliklerin sınıra yığılması, sınır bölgesindeki karşılıklı taciz ateşi ve sınır köylerinde yaşayanların köylerini terk etmesi, iki ülke arasında yeni bir savaş tehdidi olduğunu gösteriyor.

Pakistan, sadece kamu sektöründe yaklaşık 3,7 milyon insanın çalıştığı 140 milyon nüfuslu bir ülkedir. Kamu sektöründe ve özel sektörde 8300’den fazla sendika kayıtlıdır. Bununla birlikte, bu sendikalar toplam işgücünün sadece %2,5’ini temsil etmektedir. 1990’larda bu oran %6 idi. Sendika üyeliğindeki bu düşüşün nedeni, kitlesel özelleştirme ve küçülmeler, art arda gelen rejimlerin sendika karşıtı kampanyaları ve sendika karşıtı kanunlar, eski Stalinist sendikaların ve önderliğin çöküşü, IMF ve Dünya Bankasının politikaları, özellikle  sözde yapısal uyumlar, liberalleşme ve son olarak da sendika önderlerinin bir dizi teslimiyetidir.