Hepimizin bildiği gibi, bilim dev şirketler demektir ve hiçbir bilim dalı bu tanıma genetikten daha fazla uyamaz. İnsan DNA’sını oluşturan 3,2 milyar kimyasal harfin şifresinin çözümü olan İnsan Genom Projesi şaşırtıcı ilerlemeler kaydetmiş durumda...

Troçki'nin 1911 ile 1939 arasında kaleme aldığı 4 makaleden oluşan derleme broşürün Türkçe çevirisini okurlarımıza sunuyoruz. Bu yazılar, bireysel terörizmin toplumsal ve siyasal kökenlerini ele alıp, onun neden bir proleter devrimci yöntem olamayacağını sergilediği gibi, devrim mücadelesinde şiddet unsurunu reddeden oportünizmi de mahkum ediyor.

Battığı krizden bir türlü çıkamayan kapitalizmin azgın saldırıları, dünya ölçeğinde devam ediyor. Her yerde aynı kemer sıkma politikaları, aynı işten çıkarmalar, aynı ücret düşürmeler ve benzer türden daha nice saldırı. Ama işçi sınıfı da gelen saldırıları oturduğu yerde beklemiyor.

Bütün bu ülkelerde, işçilerin ve emekçilerin sorunları, dünyanın diğer yerlerindeki sınıf kardeşlerinin sorunlarıyla aynı. Bu sorunların çözümü de bir ve aynı: işçi sınıfının önderliğinde gerçekleşecek proleter devrimler sonucunda kıtasal ölçekte kurulacak ve dünya ölçeğinde yayılacak bir birleşik işçi sovyetleri cumhuriyeti. Latin Amerika'nın herhangi bir ülkesinde başlayacak bir proleter devrim, başladığı ülkeyle sınırlı kalmayarak hızla tüm kıtaya yayılıp, tüm dünyaya da benzer şok dalgaları gönderebilir. Böyle bir devrim sonucunda kurulacak olan birleşik işçi sovyetleri cumhuriyetinin yaşamasını garanti edecek olansa ancak işçi sınıfının ulusal ve uluslararası ölçekteki devrimci bilinç ve örgütlülük düzeyidir.

Almanya’daki politik yaşam o kadar ezilmiş ve yenilginin sonuçları kitleler tarafından o kadar şiddetli bir şekilde hissedilmiştir ki, işçi sınıfı içindeki farklı gruplaşmalar, içlerinde barındırdıkları eğilimleri enine boyuna geliştirme ve açığa vurma olanağından hâlâ yoksundurlar.

Hiç şüphesiz Rus Devriminin perspektifleri üzerine “Lenin ile Troçki arasındaki” eski tartışma ancak tarihsel ilgi alanına girer ve ne olursa olsun Sol Muhalefet üyeliği için bu tartışmada taraf tutma koşulu hiçbir şekilde söz konusu değildir. Yine de kesin bir konum almak isteyenler, bunu, o zamanın Rusya’sındaki sınıf mücadelesinin ve devrimci gruplaşmaların somut durumu ile bağıntılı olarak analiz etmelidirler.

Emperyalist savaş baronlarının, bugün Ortadoğu’da yürüttükleri huruç harekâtında iki sefer arasındaki savaş molası bizi şaşırtmasın, rehavete sürüklemesin. Böylesi savaş araları, emperyalist savaşların gerçek karşıtlarıyla sözde muhaliflerin ayırdedilmesini sağlayan test dönemleridir. Emperyalist-kapitalist sisteme kökten karşı çıkmaksızın ne gerçek bir sosyalist, ne gerçek bir barış yanlısı ve hatta ne de gerçek bir çevre dostu olunabilir. İnsanlığı yıkıma ve gezegenimizi felâkete doğru sürükleyen bu sistemden kurtulabilmek için, dönem dönem parlayıp sönen istikrarsız küçük-burjuva bir muhalifliğe değil, her koşul altında diri ve mücadeleci olmayı becerebilen örgütlü militan bir işçi hareketine ihtiyaç var. Sıcak savaş dönemlerini olduğu kadar, savaş molalarını da emperyalist sisteme karşı mücadelenin yükseltilmesi bilinciyle değerlendiren enternasyonalist komünist tutumu tüm dünyada güçlendirmek için ileri!

Sonuç olarak, ilaç kampanyacıları tarafından ilaç-mafyası olarak da bilinen büyük ilaç şirketlerinin belgeselde gösterilen her bir uygulaması insani açıdan iğrençtir. Fakat ilaç-mafyası yöneticilerinin, bu yöntemleri özellikle kötü ve duyarsız insanlar (kesinlikle çoğu öyledir) oldukları için kullandıklarını düşünmemeliyiz. Gerçek neden onların kâr elde etmek için üretim yapmalarıdır. Bu, acayip, korkunç, insanlık dışı bir mantıktır, fakat her şeyden önce kapitalizmin mantığıdır. Bundan dolayı, bu örnek, üretim araçlarının özel mülkiyeti ve insanlığın ihtiyaçları arasındaki çelişkiyi gösteren en iyi örneklerden birisidir. Bu tür belgeseller, insan hayatına hiç saygı göstermeden çalışan bu acımasız çokuluslu şirketleri mükemmel bir şekilde teşhir ediyorlar. Dünya ilaç piyasasının beş muazzam çokuluslu şirket tarafından yönetiliyor olması, her gün dünyada milyonlarca insanın ölmesinin doğrudan nedenidir. Bu beş devin devletleştirilmesi ve demokratik denetimi sorunu ortadadır. Bu belgeselin yarattığı isyan duygusu doğru bir yöne, bizzat kapitalizme karşı mücadeleye kanalize edilmelidir.

Geçtiğimiz günlerde Nijerya’daki bir fabrikada korkunç bir olay yaşandı. Fabrika işçileri bu olayı 19. yüzyılda değil. 21. yüzyılda yaşadılar. Dinlenmek için odasına giden patron, işçilerin binadan dışarı çıkmalarını engellemek için fabrika kapısını kilitlemişti. Sonuç, 100 yoksul Nijeryalı işçinin kavrulmuş bedenleri oldu. Bu kapitalist barbarlığı yıkmak için bundan daha büyük bir sebep olabilir mi? Bu makale, Nijerya’da çıkan Workers' Alternative [İşçilerin Alternatifi] adlı Marksist gazetenin Mayıs sayısında, “Kapitalizm açlık, yoksulluk ve ölüm demektir” başlığıyla yayınlandı. Gerçekten de öyle!

Bu 1 Mayısta Çağlayan meydanına çıkan işçi sınıfı, bazı olumlu gelişme ve eğilimler olmakla birlikte, genel olarak baktığımızda sorunlarına yaraşır ölçüde "çağlayamadı". Bu bize bir kez daha aynı temel sorunu, yani önderlik sorununu hatırlatmalı. Bu nedenle, mitinglerin, özellikle de 1 Mayıs mitinglerinin, toplumda biriken enerjinin akması için daha esaslı bir kanal olmasının yolu önderlik sorununu çözmekten, bu yolda güçlü, sahici adımlar atmaktan geçiyor.

Ölümü kabul etmek ne kadar zor olursa olsun, doğadaki her canlı organizma doğuyor, büyüyor ve göçüp gidiyor "her dalı yemiş yüklü dünyadan". Ama kimi kuş sütüyle beslenerek, kimi "beyaz bir sofrada bir kere bile yemek yiyemeden doyasıya". Evet yaşadığımız toplumda sağlık sorunu, sınıflı bir toplum olan kapitalist toplum gerçeğinden koparılarak tartışılamaz.

Dünya işçi sınıfının devrimci mücadele geleneğinin adeta tacı olan 1 Mayıs meşalesinin coşkun ateşiyle, tüm okurlarımızın bu mücadele gününü bir kez daha kutluyoruz. Ayrıca, hem 1 Mayıs hem de sitemizin birinci yıldönümü dolayısıyla okurlarımızdan duygu ve düşüncelerini bizlerle paylaşan mesajlarını bekliyoruz. Kavga dolu günler dileğimizle.

Bir proleter bayram gününü, sekiz saatlik iş gününü elde etme aracı olarak kullanma düşüncesi ilk kez Avustralya'da doğdu. Avustralyalı işçiler, 1856'da, sekiz saatlik işgünü lehinde gösteriler yaparak, toplantılar ve eğlenceler düzenleyerek, hep birlikte bir günlük iş bırakmaya karar verdiler. Bu kutlamanın yapılacağı gün olarak da 21 Nisan tarihi saptandı.