Bugün 20. geleneksel İTÜ şenliklerinin kapanış günü. Ve bugün geleneksel İTÜ şenlikleri, İTÜ'lü devrimci öğrenciler ve Kürt ulusal hareketini sahiplenen arkadaşlar ağır bir darbe aldılar. 1 Mayıs'ta gerçekleşen provokasyonun ardından devam eden gerilim bugün kendisini karşı devrimci-şöven bir hale dönüştürmüştür.

İlk defa bu kadar uzun süreli iş arıyorum. Daha önceleri 6-7 ay iş arayıp da bulamayan arkadaşlarımı dinlediğimde “nasıl bulamaz” diye düşünüyordum. Fakat şimdi arkadaşlarımı gayet iyi anlayabiliyorum.

Dünyayı bir ağ gibi saran kapitalizm insanın beynini de ağ gibi sarmış durumda. Gündelik yaşamımızda dahi insanlığın nasıl çürüyerek yok oluşa doğru sürüklenmekte olduğunu görebilmek mümkün. Okul sıralarından fabrika tezgâhlarına kadar her yerde, insanların birbirleriyle olan ilişkilerinde bu gerçek kendini açığa vuruyor. Çürümenin kaynağı ise bu fabrikaların ve okulların mülkiyetine sahip olanlar yani kapitalistler.

Biz işçilerin bugüne kadar alanlarda, basın açıklamalarında, grev ve direnişlerde hep bir ağızdan haykırdığımız bir slogandır: BİRLEŞEN İŞÇİLER YENİLMEZLER! Bu sloganın ne kadar doğru bir şeyi ifade ettiğini geçtiğimiz haftalarda katıldığımız bir basın açıklamasında bizzat yaşayarak öğrendik ve bunu sizlerle de paylaşmak istiyoruz. Bizler o gün, direnişte olan Cevahir Deri ve Dünya Deri işçilerini ziyarete gitmiştik. Oraya gittiğimizde Deri-İş sendikasının Tuzla’da bulunan zehirli atık varillerle ilgili bir basın açıklaması yapacağını öğrendik.

Şehir merkezinden alana yürüyüşe geçen işçiler, yürüyüş boyunca sloganlar atarak alana vardılar. Tümtis üyeleri belediye otobüslerinin özelleştirilmesine tepkilerini “Başkan ekmeğimizden elini çek”, “İş ekmek yoksa barış da yok” sloganları ile dile getirirken, Belediye-İş Sendikası üyeleri de işyerlerinde belediye başkanlarının sendikasızlaştırma ve sendika değiştirme baskılarına karşı tepkilerini ortaya koydular, Haber-İş üyeleri ise işkollarındaki özelleştirmelere dikkat çektiler.

Her sene 8 Mart’la beraber alevlenen “Emekçi Kadınlar Günü mü, yoksa sadece Kadınlar Günü mü”, “kapitalist düzene karşı sınıfsal bir başkaldırı mı, yoksa ezilen cinsin ezen cinse karşı muhalefeti mi”, “erkekler içeri mi, dışarı mı?” tartışmaları, kuşkusuz burjuvazinin 8 Mart’ı sadece bir tüketim gününe dönüştürmüş olmasından daha önemli boyutlar içeriyor. Peki bu tartışmalara feministler tarafından verilen cevaplar, son tahlilde hangi sınıfın çıkarlarının ifadesi?

İhtiyacımız olan her şeyi bizler üretmiyor muyuz zaten? O halde neden yakınıyoruz? İlla başımızda bizleri sömüren, hakkımızı aramak için her başımızı kaldırdığımızda, askeriyle, polisiyle bir balyoz gibi bizi ezmeye çalışan birileri mi olmalı mı? Bunu mu istiyoruz acaba? Hayır, hiçbirimiz bunu kabullenemeyiz!

11 Aralık 1978’de Tahran’da yürüyen 2 milyon gösterici, halkın silahlanmasını ve Şahın devrilmesini haykırıyordu. Ve 16 Ocak 1979’da Şah ülkeyi terk ederek Mısır’a kaçtı. Şahın kaçışıyla birlikte ordu parçalanmış, askerler her gün kışlalardan kaçmaya, muhalif subaylar ise isyancılara silah dağıtmaya başlamış ve 24 saat içerisinde bütün devlet kurumları ve işletmeler ele geçirilmişti. Böylece 2500 yıllık rejim son bulmuştu.

Kürdistan’da yaşanan saldırıların İstanbul’un işçi ve emekçi semtlerinde yankı bulmasının ardından bu bölgelerde görev yapan baskı mekanizmaları hızlı bir şekilde işlemeye başlamıştır. Ne yapacağını neye saldıracağını iyi bilen faşist zihniyet, bu semtlerde yıllardan beri gerçekleştirdiği psikolojik ve fiziki saldırılarını gün geçtikçe yöntemlerini çeşitlendirerek sürdürmektedir.

İşçi sınıfının devrimci yönünü ortaya çıkaran, bir kez sınıf olarak doğrulduğunda neler kazanabileceğini ortaya koyan şanlı bir mücadele günüdür. Burjuva medya, mücadele tarihimize ne kadar dil uzatmış olsa da, işçi sınıfı olarak bize armağan edilmiş 1 Mayıslarımızın, 8 Martlarımızın enternasyonalist bir gün olduğunu hepimiz çok iyi biliyoruz, bilmeliyiz de.

Çektiği bütün acılar gibi, kadının üretimden dışlanmasının da eve hapsedilmesinin de nedeni kapitalist sistem olduğuna göre, emekçi kadının mücadelesi kapitalizme karşı olmalıdır. Sınıflı toplumlarla ortaya çıkan kadın sorunu sınıflı toplumların ortadan kalkmasıyla son bulacaktır. Kadının kurtuluşu toplumsal kurtuluşa kopmaz bağlarla bağlıdır.

Kredi kartı ve benzeri alışveriş araçları, bu yönler üzerinden düşünüldüğünde, düzen tarafından insanların zaaflarını ve içine düştükleri güç durumları istismar etmeye yarayan birer tuzak niteliği de taşımaktadır.

Elbette ki derdim kendisiyle beraber on bir kişiyi öldürmüş olan bu adamı aklayıp paklamak değil. Fakat şunu söylemek isterim ki, bu adam kötülüğün timsali olarak gökten inmiş de değildir. Kimi zaman yakın çevremizde, kimi zaman da gazete ve televizyon haberlerinden öğrenerek her gün buna benzer olayların onlarcasıyla karşılaşmaktayız. Bizlere düşen görev, artık kokuşmuş olan bu düzeni bütün çıplaklığıyla bulunduğumuz her yerde teşhir etmektir.