Türkiye’de eğitim sistemi “deneme tahtası” deyimi ile beraber kullanılmadan bir anlam ifade etmiyor artık. Eğitim sistemi siyasal iktidarların kendi çıkarları doğrultusunda değiştirmek üzere el attıkları alanların başında gelmektedir. Birkaç yılda bir değiştirilen sınav sistemiyle kafalar karıştırılır, teknolojik iyileştirmelerle sisteme cilâ çekilir, sonra da tüm bu düzensizliğe “eğitim sistemi” denir. Bu sistem yalnızca uygulama biçimiyle, düzensizliğiyle sorun değildir. Kapitalist sisteme sorgusuz-sualsiz hizmetkârlar yetiştirmeyi hedefler ve bunu yaparken de bir taşla iki kuş vurup bu işten maksimum kârı elde eder.

Biz Marksistler, tarihsel olarak miadını doldurmuş olan bu burjuva parlamentarizminden kurtulmayı, emekçileri doğrudan siyaset sahnesinin içine çekmeyi, kendi kaderlerini kendi ellerine almalarını, kendilerini gerçekten de kendilerinin yönetir hale gelmesini hedefliyoruz. Bizler burjuva demokrasisinden milyon kat daha demokratik bir işçi demokrasisini hedefliyoruz. Temsili kurumları ortadan kaldırmayı değil, onları gerçekten de seçmenlerini temsil eden kurumlar haline getirmeyi, sayılarını arttırmayı ve yönetim işlerinin bu kurumlar eliyle yürütülmesini savunuyoruz.

2000’li yıllar boyunca burjuvazi içindeki saflaşmada DİSK, CHP’nin de desteklediği statükocu burjuva kanadın ekmeğine yağ sürmek için elinden geleni yaptı. Kimi zaman burjuvazinin en devletçi kesimine hizmet ederken mücadeleci pozlar takınmayı ve geçmişin mirasını sömürmeyi ihmal etmedi. DİSK, bugün burjuvazinin işçi sınıfı içerisindeki ajanları olan sendika bürokratları tarafından teslim alınmış durumdadır.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 14.bölümü.
İnsanlara her zaman okumalarını öğütledim. Yaşamım boyunca, bu dünyayı onun kahrını çeken insanlar için daha mutlu bir yer haline getirmekle ilgilenen büyük yazarların eserlerini incelemelerini söyledim insanlara. Grev olmadığı zamanlarda eğitim toplantıları yapıyordum ve bu toplantıların sonrasında, işçilerin daha iyi bir yaşam uğruna mücadelesini yalın bir üslûpla anlatan “Merrie England” adlı kitabı satardım.

Kürt sorununun çözümü ve halkların kardeşliği için Türkiye işçi sınıfına büyük görevler düşüyor. Eğer bugün ortada bir sorun varsa, hiç kuşkusuz bunun müsebbibi Kürt halkının demokratik taleplerini karşılamayan ve savaş politikalarında ısrar eden egemenlerdir. Bu sorun çözülmediği için her iki halktan emekçi sınıfların çocukları ömürlerinin baharında toprağa düşüyorlar. Sorunun çözümsüzlüğü toplumu zehirlemektedir. Kürt sorununun çözülmesini en çok Türkiye işçi sınıfı istemelidir.

Yunanistan’ı iflasın eşiğine getiren derin ekonomik kriz şiddetli bir siyasi krizle de birleşerek sistemi sarsmaya başlıyor. Son beş yıldır uygulamaya sokulan birbirinden ağır kesinti paketleri milyonlarca emekçiyi yoksulluk girdabına iterken ve büyük bir öfke içindeki yoksul emekçi kitleler düzen partilerine güvenlerini yitirirken, burjuvazi tam anlamıyla bir yönetememe krizi içinde. Kitlelerin hoşnutsuzluğunun bu ölçüde artmadığı kesitlerde acı ilaçları bir parça şekere bulayıp emekçilere yutturabilen burjuvazi, şimdi o kadarcık şekerden bile yoksun durumda.

Bugün yürüyen emperyalist savaş ve kriz koşullarında dünyada güvenlik ve terörle mücadele bahanesiyle emekçi kitleler üzerindeki baskılar arttırılmaktadır. Başta ABD emperyalizminin 11 Eylülde İkiz Kulelerin vurulmasını bahane ederek güvenlik gerekçesiyle herkesi terörist olarak göstermesiyle başlayan süreç dünyanın diğer kapitalist ülkelerinde de devam etmiş, burjuva devletler aynı bahanelerle baskı yasalarını devreye sokmuştur.

Türkiye’de devletin milliyetçi ve dindar nesiller yetiştirme sevdası hiç eksik olmamıştır. Kemalist tek parti diktatörlüğü döneminin belli bir kesitinde dinin etkisini kırmaya dönük olarak tepeden inmeci bazı baskıcı politikalar izlendiyse de, çok geçmeden bunun işe yaramadığı, hatta ters teptiği görülmüştür. O nedenle Kemalistler de dahil olmak üzere egemen sınıfın tamamı bir şekilde topluma devlet yoluyla din verme konusunda mutabık olmuştur. Hepsi devletin burnunun dinin içinde olmasını şevkle savunmuşlardır. Aralarındaki fark sadece dinin içeriğinin belirlenmesinde olmuştur.

Katliamlar çeşitli kentlerde yapılan eylemlerle protesto edilirken, yitirilen canlar da anıldı. İstanbul’daki eylemlerden biri de İstanbul Üniversitesi önünde gerçekleştirildi.

Türk devleti NATO’ya üye oluşunun 60. yılını kutluyor. Egemen sınıfın ve siyasi temsilcilerinin, kuruluşundan bugüne emperyalist savaş örgütü NATO’ya gönülden bağlı olmaları ve her fırsatta NATO’yu muhabbetle anmaları elbette boşuna değildir. NATO’nun kuruluş amaçlarına, tarihçesine, yapısına ve geçmişten bugüne Türk burjuvazisinin hangi amaç ve çıkarlarına hizmet ettiğine bakarsak, bu örgütün burjuva devlet açısından taşıdığı kıymet anlaşılacaktır.

2 Temmuz 1993 tarihinde, Madımak Oteli’nin ateşe verilmesi sonucunda 33 aydının ve 2 otel çalışanının yanarak hayatını kaybettiği Sivas katliamına ilişkin dava, zaman aşımı gerekçesiyle düşürüldü.

Yüzlerce Kürt çocuğunu, avuç içlerinde “taş izi var” diye cezaevlerine dolduran, tek kişilik hücrelere atan, onlara tecavüz ettiren devlet, 2004 yılında, 13 kurşunla 12 yaşındaki Uğur Kaymaz’ı ve 8 kurşunla babası Ahmet Kaymaz’ı katletmişti. Devlet, açılan dava sonucu, AİHM’e verdiği savunmada “orantılı güç” kullandığını iddia etti.

1995 yılında devletin gerçekleştirdiği “Gazi Katliamı,” 12 Martta yapılan yürüyüşlerle protesto edildi. Katliamlar bir kez daha lanetlendi. 1995 yılında Gazi Mahallesi’nde bir kahvehanenin taranmasının ardından sokaklara çıkan Gazili emekçilerin üzerine kurşun yağdırılmış, polis Gazi ve Ümraniye’de 23 kişiyi katletmişti.

Kapitalizmin günümüzde yaşanan sistem krizi 1929 Büyük Depresyon dönemini bile aşan bir derinlik ve yaygınlıkta seyrediyor. İçinden geçtiğimiz dönemde özellikle belirli bölgelerde art arda patlak veren emperyalist yeniden paylaşım savaşları, “artık savaşlar dönemi geride kaldı, dünya bir barış dönemine giriyor” diyen liberallerin ipliğini iyice pazara çıkarttı.