13 Şubatta Erzincan’ın İliç ilçesinde bulunan Anagold Madenciliğe ait Çöpler altın madeni sahasının atık dağlarında çökme meydana geldi. Siyanür ve sülfürik asit başta olmak üzere birçok ölümcül kimyasal içeren liç yığını adeta sel olup akarak 100 dönümlük alana yayıldı. Şirket, facianın yaşandığı gün liç sahasındaki çatlakları fark eden işçilerin uyarılarını dikkate almak bir yana, dinamit patlatmaya devam etti ve kaçınılmaz olan yaşandı. Resmi açıklamalarda 9 işçi dense de, tonlarca ağırlıktaki liç yığınının altında kaç işçinin kaldığı, sermayenin kâr hırsı yüzünden kaç işçinin daha yaşamını yitirdiği henüz net değil.

Kapitalist dünya ekonomisinin de, onun bir parçası olan Türkiye kapitalizminin de yeni yıla sorun ve açmazlar içinde girdiği görülüyor. Hem dünya işçi sınıfının hem Türkiye işçi sınıfının önünde zorlu bir mücadele dönemi uzanmaktadır. Türkiye’de rejimin şu anda yürüttüğü saldırı programı ister başarılı olsun ister yarı yolda çöksün, işçi sınıfı açısından hiçbir hayırlı sonuç çıkması söz konusu değildir. İşçi sınıfının kavgadan başka seçeneği bulunmuyor.

Oxfam’ın eşitsizlik raporu da yapay zekâ üzerinden ortaya çıkan gerçekler de kapitalist üretim tarzının insanlık için ne menem bir şey olduğunu bir kez daha gözler önüne seriyor. Dünya tarihinde ilk kez önümüzdeki 10 yıl içerisinde bir dolar trilyonerinin peyda olacağı gerçeği işçi ve emekçi kitlelerin üzerindeki dizginsiz sömürünün artarak süreceğini haber veriyor. Yani tüm bu akıl almaz çelişkiler devasa boyutlara ulaşmamış gibi, önümüzdeki dönemde toplumsal eşitsizlik konusunda da sistemin yarattığı diğer kronik sorunlarda da yeni rekorlar kırılacağına şüphe yok.

Faşizm burjuvazinin olağanüstü yönetim biçimidir. Kapitalist devlet olağan dönemlerde de üstü örtülü ve gerektiğinde kullanılmak üzere faşist unsurları bünyesinde barındırır. Bugün emperyalist güçler sebep oldukları göç krizini, emekçi kitlelerin sorunlarının gerçek sebebini görmemesi için kullanıyorlar. Bunu yaparken bir yandan da iktidarlarının temellerine yönelecek öfkeye karşı faşist güçleri besliyorlar. Dünya işçi sınıfının karşısında tek bir ortak düşman var: Artık çürümüş bedenini yaşatabilmek için her türlü akıl dışılığı yapan emperyalist-kapitalist sistem. Tam da bu nedenle Avrupa ülkelerinde onlarca renkten ve dilden, belgeli, belgesiz, vatandaş ya da değil emekçi kitlelerin faşizme hayır diyerek milyonlar olup alanlara çıkması önemlidir. Dünya işçi sınıfının enternasyonalist birliği ve mücadelesi bu haklı tepkiyi ilerleterek kapitalizmin temellerine yöneltmelidir.

Belleklerde birikenler önemli şüphesiz. Ancak bu birikimlerin işe yaraması için örgütlenmek ve harekete geçmek gerekiyor. Büyük depremler bu toprakların gerçeği ve Maraş depremlerinde yaşananlardan gördüğümüz gibi egemen sınıf bu türden doğal afetleri daha büyük felâketlere dönüştüren politikalardan vazgeçmiyor, vazgeçemiyor. Rant şehveti gözünü bürüdüğünde emekçilerin yaşamlarının zerre önemi olmuyor burjuvazi için. Emekçilere reva görülen yaşam alanları, şehirlerin mevcut hali, hiçbir hazırlığın yapılmaması yaklaşan felâketlerde nelerin yaşanabileceğini şimdiden anlatmıyor mu bize?

Marx bu maddede artı-değer oranında hiçbir değişikliğin olmadığı varsayımından hareketle, diğer faktörlerdeki değişimin kâr oranını nasıl etkileyeceği hususunu ele alır. Makinelerin iyileştirilmesi ve hammaddelerdeki fiyat değişimleri, verili bir sermaye tarafından çalıştırılan işçilerin sayısı ya da işçi ücretlerinin düzeyi üzerinde eş zamanlı olarak etkide bulunabilir. Bu durumda sonucun ne olacağını anlayabilmek için şu iki hususa bakmak gerekir: 1. Değişmeyen sermayedeki değişimin kâr oranı üzerinde yarattığı etki, 2. İşçi ücretlerindeki değişimin kâr oranı üzerinde yarattığı etki.

Yunanistan’da faşizme karşı mücadele deneyimi, olumlu ve olumsuz tüm yönleriyle dünya sosyalist hareketi açısından zengin dersler barındırır. Yenilgilerle, ihanetlerle örülü bu deneyim bize burjuvazinin gerçek tıynetini, komünist önderliğin hayati önemini ispatlar. Aynı zamanda zaferlerle, cüret ve mücadeleyle örülü bu deneyim bize güçlü bir gelenek yaratmanın, gelecek açısından kıymetini örnekler, her sessizliğin elbet aşıldığını gösterir.

İşçi ve emekçilerin davalarının savunucusu, onların oylarıyla seçilmiş Atalay’ın vekilliğinin bir kara komedi tezgâhlanarak düşürülmesi, rejimin işçi-emekçi düşmanı faşist karakterini bir kez daha ortaya koymuştur. Bu saldırı tüm emekçileri ve ezilenleri hedef almıştır. İşçi sınıfı bu rejim altında maruz kaldığı diğer saldırıların olduğu gibi bunun da hesabını elbette yükselen örgütlü mücadelesiyle soracaktır. Rejimin bu saldırısı aynı zamanda parlamentonun çoktan işlevini yitirmiş olduğunu bir kez daha ortaya koymuştur.

İsrail’in Filistin halkına yönelik olarak onyıllardır uyguladığı zulüm ve imha politikaları herkesin malûmudur. İsrail, Filistin topraklarını işgal etmiş katliamcı bir güçtür. Ancak Türkiye ve Erdoğan da masum değildir. Onyıllar boyunca Türkiye’de de iktidarlar Kürtlere karşı inkâr ve imha politikalarını izlemişlerdir. Bugün de Erdoğan’ın başında olduğu faşist rejim, Gazze’de Filistin halkı için timsah gözyaşları dökerken Kürtlere karşı en ağır baskıları hayata geçirmekte, Rojava’da ve Irak’ın kuzeyinde Kürtlere karşı saldırılara girişmekten çekinmemektedir.

15 Ocak 1919… Alman burjuvazisi o gün, Alman işçi sınıfının iki önderinin canına kıydı! Rosa önce dipçiklendi, sonra kurşunladı, cansız bedeni bir su kanalına atıldı. Yoldaşı Liebknecht ise kurşuna dizildi ve yol kenarına bırakıldı. 28 Ocak 1921… Trabzon’dan Bakü’ye doğru bir deniz motoru kalktı, arkasına sinsice başka bir motor takıldı... Komünist ozan Nâzım Hikmet’in betimlediği gibi iki motorda iki sınıf çarpıştı o gün! Türkiye işçi sınıfının önderleri, Mustafa Suphi ve 14 yoldaşı, Türk burjuvazisi tarafından Karadeniz’in soğuk sularında boğduruldu. Ve 21 Ocak 1924… Dünya sosyalist devriminin lideri Lenin yaşamını yitirdi. Lenin, Rosa, Liebknecht ve Suphi… Vakitsiz ölümleri birbirini takip eden yılların Ocak aylarına denk gelen dört komünist önder…

Uzun zamandır sendikalar işbirlikçi bürokratlar marifetiyle işçi sınıfı açısından önemli ölçüde işlevsizleştirilmiş, işçi hareketiyse adeta kilitlenmiştir. Bu kilit, ancak mücadeleye öncülük edecek niteliğe ve kapasiteye sahip örgütlü devrimcilerin sendikalar içinde sabırlı ve planlı bir çalışma yürütmesiyle açılabilir. Bu da ancak sınıf temelli sosyalist hareketin güçlenip, sendikalar üzerinde etki sağlayıp işçilere yol gösterici pozisyona geçmesiyle mümkündür. Yani sendikal hareketteki sorunlar, bu durumun işçilerde yarattığı olumsuz düşünceler nedeniyle oluşacak kendiliğinden bir hareket ile değil sosyalistlerin örgütlü, planlı müdahalesi sonucu gelişecek bir mücadele çizgisinin başarısıyla çözülebilir.

Amerika kıtası halklarının Avrupalıların gelişinden sonraki tarihi bugün demokrasi nutukları atan Avrupa’nın ve ABD’nin nasıl zalimlikler üzerine kurulu olduğunu gösteriyor. Kıtanın köleleştirilmesi ve halkların katledilmesi üzerinde yükselen bu büyük güçlerin tarihi aynı biçimde kadın emeğinin nasıl yok sayıldığını da gösteriyor. Öte yandan bu gerçeklik ezilen cins olan kadının, çağımızda, neden cinsiyetle sınırlı bir çerçevede değil de sınıfsallıkla belirlenen bir zeminde mücadele yürütmesi gerektiği sorusunun cevabına kapı aralıyor.