Sendika bürokratları yine aynı, televizyonlardan, basından tanıdık simalar. Tek eksikleri 3-5 yıl önce meydanlara sığmayan, caddelerden taşan, işyerlerinde direnen, iş bırakan emekçiler arkalarında değil. Zaten umurlarında da değil, kafalarında yaklaşan genel kurulda delege ayarı var, yani kendi gelecekleri. İşçi sınıfı örgütsüz ve dağınık.

İşçi sınıfının mücadele tarihine baktığımızda sendikaların, ilk olarak, işçiler arasında dayanışmayı sağlamak için kurulan öz örgütlülükler olduğunu görürüz. Uğrunda savaşılan ve emek verilen bu öz örgütlülükler, o günden bugüne, işçi sınıfının en yaygın ve en önemli ekonomik, demokratik savaşım araçlarıdırlar.

İstanbul Üniversitesinde 13 Aralık Pazartesi günü gerçekleşen olaylardan sonra gözaltına alınan öğrenciler, serbest bırakıldıktan sonra adliyenin önünde kendilerini bekleyen insanlarla böyle selamlaştılar. Yalnızca burjuva medyanın değil, sol kimlikleriyle de bilinen birçok gazetenin çarpıtarak aksettirdiği olaylar sonucunda 6 devrimci öğrenci tutuklandı.

Kapitalistlerin birbiriyle dalaşmasından faydalanmaya çalışan Kürt önderleri bugün ufak tefek haklar elde etmiş görünseler de, bu haklar Kürt halkının ulusal sorununu çözen haklar değildir. Kuşkusuz bunlar küçümsenmemelidir, bu haklar için büyük bedeller ödenmiştir. Fakat biz Marksistler olarak biliyoruz ki, ulusal sorunun gerçek çözümü ezilen ulusa kendi kaderini tayin hakkının tanınmasıdır.

Ankara’da Abdi İpekçi Parkında, 12 Aralıkta, soğuk bir Pazar günü, EMEP, SDP ve DEHAP’ın ortak düzenlediği “ABD Vahşetine Son” mitingi yapıldı.

Kapitalizm var oldukça terbiyeciler değişebilir ancak tablo hep aynı kalacak. Bir yanda küçük bir azınlık lüks içinde yaşayacak, öbür yanda milyarlarca insansa yoksulluk içinde kalacak. Ve bu çelişki artık gözümüzün görebildiği her yerde. Bu çelişkiyi yok edecek tek güç örgütlü dünya işçileridir. Onlar bu çelişkiyi, sömüren ve sömürülen çelişkisini yok ettiklerinde gerçek insanlık şafağı doğacak. Üretici güçlerdeki zenginlik hayatın her alanında yankısını bulacak: üretim, bilim, psikoloji, estetik ve nihayet sanatta. Üreticiler özgür ve eşitlikçi bir toplum organize ettiklerinde kapitalist topluma ait her çelişkiyi layık olduğu bir müzeye atacak: “asar-ı atika müzesine, çıkrık ve tunç baltanın yanına.”

Ben Belçika’da çalışan ve burada doğan 35 yaşında bir işçiyim. Babam maden işçisiydi ve şu anda emekli. Ankara’dan geliyoruz. Brüksel Yüksek Okulunda sosyal kanun eğitimi gördüm ve 7 senedir bir fabrikada çalışıyorum. Sosyalist sendikada görevliyim.

17 Aralıktaki AB zirvesi yaklaştıkça egemen bloklar içindeki ayrışma birçok olayla birlikte gündeme geldi. Azınlık raporu olarak bilinen belgenin Başbakanlığa bağlı bir kurul tarafından yayınlanmasından sonra iyice alevlenen tartışmalar, raporun televizyon kameralarının karşısında yırtılmasının hemen ardından üniversitelerde burjuvazinin tutucu kanadının görüşlerini savunan faşistlerin devrimci öğrencilere dönük saldırıları biçimine bürünmüştü.

Bu durum bize bir kez daha örgütlü gücün önemini ve bir örgütün sayısal çoğunluğunun değil –Eğitim-Sen 200 bin üyeli bir örgütlü yapı– militan sınıf bilinçli unsurlarının önemini hatırlattı. Sendikalar işçi sınıfının mücadele örgütleridir. Bizler militan sınıf bilinciyle donanmış Marksist işçiler olarak sendikalarımızı sahiplenmek ve onların mücadeleci-militan bir çizgide yol alması için çalışmak zorundayız.

Türkiye burjuvazisi uluslararası pazardan pay kapmak için hiçbir fırsatı kaçırmıyor. Dünyanın hemen her ülkesinde yatırımlar yapıyor. Ancak sadece yatırımlarla kalmıyor. Gittiği her yere burjuva ideolojisini de götürüyor. Bu sermayedarlardan biri de Cem Boyner.

İstanbul Üniversitesinin Öğrenci Kültür Merkezi bünyesindeki bir kulüpte şu sıralar “Marksizm Okumaları” adı altında bir çalışma yürütülüyor. Bu çalışma süreci içinde işçi sınıfının önderleri Marx ve Engels’in tüm eserlerinin okunması ve tartışılması hedefleniyor. Kitapların sunumu için gönüllü arkadaşlar seçiliyor ve iki kişinin yaptığı bu sunumlarla tartışmalar iç içe gidiyor.

Küçük işletmelerde işçilerin kendi aralarında samimiyet kurması daha çabuk olur. Çünkü herkes birkaç günde birbirini tanır. Patronlar içinse işçilerin işlerinin dışında ilişki kurması son derece tehlikelidir. Allah saklasın, ya bu bir araya gelmelerde işçilerin içine şeytan girer ve birlik olurlarsa! İşçilerin içine mücadele şeytanı girmesin diye bu adamların yapmayacağı oyun yoktur.

İşveren, iş güvenliği konusunda, “işçileri her an kazadan uzak tutmaya çalışırsam, o zaman üretim olanaksız hale gelir” diye düşünmektedir. İşçiler gerekli tedbirler alınmadan çalışmak zorunda kalmakta ve her an ölümle burun buruna bulunmaktadırlar. Zonguldak’taki maden işçilerinin her yıl göçük altında can vermeleri sadece bir örnektir.

Üniversiteler üzerinde baskıların arttığı, polis ve faşistlerin işbirliğiyle devrimci öğrencilerin sindirilmesi taktiğinin daha da yoğunlaştığı bir dönemden geçiyoruz. Bu baskılar ve saldırılar hep var olagelmiştir ve buna karşı kararlı ve sürekli bir mücadele verilmediği sürece de var olmaya devam edecektir. İstanbul ve Marmara Üniversitelerindeki faşist saldırıların ardından İstanbul Teknik Üniversitesinde de bir bayan öğrenci saldırı sonucu yaralanmıştır.