Büyük bir görev sırtlamıştır işçi çocuğu; anasını, babasını, kardeşlerini bu sefil hayattan kurtaracaktır. Bu görevin verdiği sorumlulukla çalışır durur. Peki, sonunda ne olur? Milyonlarca işçi çocuğu girmiştir sınava, yarısı daha işin başında elenip “barajı” geçememiştir.  İşçi çocukları işçi oluyor bu devranda. Bakmayın siz Sabancı’nın limon, Ülker’in birkaç çikolata satarak bugünkü hallerine geldikleri hikâyelerine. Külliyen palavra hepsi.

İşçiler yoksulluk içinde inim inim inlerken, patronlar sınıfı ve hükümet saraylar, gökdelenler yaptırıyor. Bu inşaatların harcı da işçi kanıyla karılıyor. Peki, kim dur diyecek bu gidişe? Kim “artık yeter” diyecek?

Olaylara işçi sınıfının penceresinden bakan gençler bilirler ki; burjuva devletin eğitim sistemi milliyetçiliği, şovenizmi ve militarizmi yükselterek, itaatkâr bir nesil yaratmayı amaçlar. Gençliğin dinamizmini ve enerjisi törpüleyerek, sorgulamayan, düşünmeyen bir gençlik yaratmaya çalışır. 12 Eylül faşist darbesinden sonra gençlik uyuşturucu, futbol ve eğlence gibi çeşitli yöntemlerle siyasetten uzaklaştırılmıştır.

Türkiye’nin en iyi üniversitelerinden birinde ekonomi eğitimi aldım. Üniversiteden mezun olalı yaklaşık bir yıl oldu. Eğitim hayatım boyunca hep başarılı bir öğrenci oldum. 18 senelik eğitim hayatımda birçok şey öğrendim. Fakat bilinçli bir şekilde öğretmedikleri bir şey vardı ki çok geç farkına vardım. İşsizlik!

Tüm dünyada bugün en büyük pazarlardan biri de ilaç pazarıdır. İnsan sağlığı üzerinden oynanan oyunlar akılalmaz boyutlara ulaşmıştır. Kanser gibi hastalıklar için bugüne kadar üretilen ve halen piyasada olup insanların kullanmaya mecbur kaldıkları ilaçlar o kadar pahalı ki, ilaç tekelleri bu tatlı kârlardan vazgeçmek istemiyorlar.

Bir batı Afrika ülkesi olan Fildişi Sahili, kakao çekirdeği üretiminde dünya lideri konumunda. Oysa bu ülkede çikolata işçi ve emekçiler için erişilmesi zor bir ürün. Bir paket çikolatanın ortalama fiyatı 2 euro. Bir tarım işçisinin kazandığı günlük para ise 7 euro. Kakao üretimi işinin kaymağını Fildişi Sahili’nde farklı ülkelerden yatırımları olan tekeller yiyorlar.

Barışın ne yazık ki bugünlerde çok uzağındayız. Adına kapitalizm denen sömürü sistemi var oldukça da, dünya insanları el sıkışıp dost olmak yerine birbirlerine düşman edilip haksız savaşlarda karşı karşıya getirilip, ölüme, sakatlılara ve yerinden yurdundan edilmeye mahkûm edilecekler. Yıllardır yanı başımızda, Suriye’de sürmekte olan iç savaşta, yaklaşık 200 bin insan yaşamını yitirmiş, milyonlarca insan ise göç etmek zorunda kalarak hayatları alt üst olmuştur.

Eşit, parasız, nitelikli bir eğitim almak, çalışmak, üretmek, hakkını almak emekçi çocuklarının en temel hakkıdır. Ancak en başta unutmamamız gereken bir şey var. Toplumu iki ana sınıfa ayıran kapitalizm altında, mücadele etmeden, bilinçli bir kavga vermeden hiçbir şey elde edemeyiz. Kapitalizm kendisini tehdit etmeyen bir gençlik istiyor. Biz de bu isteği kabullenirsek nasıl bir geleceğin bizi beklediği açık değil mi?

Ekim Devriminin 97. yılının coşkusunu bizimle paylaşan okurlarımızdan gelen mektupları yayınlıyoruz. Mektuplardaki zenginlik ve coşku, Ekim Devriminin canlılık ve güncelliğini koruduğunu bir kez daha kanıtlıyor.

Toplumu denetim altına almak isteyen burjuvazi, 12 Eylül faşist darbesiyle düzenin bütün kurumlarını yeniden şekillendirdi. Burjuvazinin gözünü diktiği yerlerden birisi de üniversitelerdi. Büyüyen işçi hareketi ile birlikte öğrencilerin ve eğitim emekçilerinin eylemliliğinin akademik sorunların dışına taşarak sınıf hareketiyle ortaklaşması, işçilerle iç içe bir örgütlenme içine girilmesi burjuvazi için tehlikeliydi.

Din, ırk, dil, kültür üzerinden işçi sınıfı bölünüp parçalanıyor. Elbette bu kapitalist sömürü düzeninin iğrenç bir oyunudur. Ancak pek çok işçi ve emekçi örgütsüzlüğün kurbanı oluyor ve bu oyunlarla aldatılmaktan kurtulamıyor. Sorunlarının kaynağı olarak sömürü düzenini değil, göçmen işçileri görüyorlar ve onlara düşman oluyorlar.

Burjuva ideologlar, mutluluğu, tıpkı başka meselelerde olduğu gibi, sistemden bağını kopararak bireysel bir mesele olarak ele alıyorlar. Bunun için de işçilere ve emekçilere ikiyüzlü öğütlerde bulunuyorlar. Sermayenin has gazetelerinden Sabah’ta yayınlanan “mutlu olmanın bilimsel açıdan kanıtlanmış on iki yolu” başlıklı haber bunun tipik örneklerinden biri.