Burjuva güçler kendi çıkarları temelinde hesaplar yapıp adımlar atarken, yüz milyonlarca emekçinin korkunç bir savaş tehlikesiyle karşı karşıya kalmasını zerrece umursamamaktadırlar. Onları ilgilendiren tek şey, daha fazla kâr, daha büyük nüfuz alanları, daha geniş pazarlardır. Kapitalist sömürü ve zulüm düzeni, Hindistanlısıyla, Pakistanlısıyla, Keşmirlisiyle, Çinlisiyle tüm emekçilerin çıkarlarını da ortaklaştırmaktadır.

20 yıllık Bolivarcı iktidar, bu süre boyunca sorunları ülkenin emekçilerinden yana köklü ve kalıcı bir şekilde çözmek için ciddi bir adım atmadı, atamazdı da. Zira bu sorunların gerçek bir çözümü için kapitalizmin tasfiye edilmesi gerekiyor. Oysa tüm aldatıcı sol söylemlerine rağmen Bolivarcı iktidarın sınıf tabiatı burjuvadır. Bir burjuva iktidardan işçilerin iktidarı ele geçirmesinin ve kapitalist mülkiyeti tasfiyeye girişmesinin önünü açmasının beklenemeyeceği açıktır, kuşkusuz dünyaya Marksizmin penceresinden bakanlar için!

Gökyüzünde ay / Petekte bal / Sevgilinin elinde “gül” değiliz. / Bir elmanın yarısı / Ya da / “Namus belası” olmak değil derdimiz. / Ne bir cennet isteriz ayaklarımızın altında / Ne de / Namus belasına bir cehennemde yaşamak… / Çünkü biliriz; / Nasıl koparılıp atıldığını dalından / Nasıl kırıldığını kolunun kanadının / “Gül” olunca kadınların, / Mezara gömülür gibi gömülüp evlere / Nasıl tarumar edildiğini umutlarının.

Hükümet tüm sorunlara gözünü ve kulağını tıkayıp bildiği gibi davranmaya devam ederken, gençler üniversitelere binbir umutla girmiş, işçi-emekçi aileler gırtlağından kesip çocuklarını okutmaya çalışırken öğünlerini küçültmüş ne gam! Nasıl olsa milyonlar, yaratılan kutuplaşmayla ortak sorunlarının bilincinde değil. Nasıl olsa milyonlar örgütsüz!

8 Mart, işçi sınıfının mücadele tarihinde bugünün ve geleceğin işçi kuşaklarının sahiplenmesi gereken günlerden biridir. Sadece “Uluslararası Emekçi Kadınlar Günü” olarak anılmasına neden olan olaylar nedeniyle değil, işçi sınıfının kurtuluşu mücadelesinde tuttuğu yer bakımından da bu böyledir.

Emekçi kadınlar kapitalist düzenin gerek ekonomik gerekse toplumsal cenderesi altında dört bir koldan ezilmektedirler. Kapitalizm, emekçiler için yoksulluğu baki kılarken, eşitsizliği ve her türden gericiliği de yeniden ve yeniden üretmektedir. Sömürü çarkları ancak bu sayede dönebilmektedir. Emekçi kadınların bu girdaptan kurtulup her alanda eşitlikçi bir dünyaya kavuşmaları ancak bu sistemin yıkılmasıyla mümkün olabilir. Sorun sınıfsal bir sorundur ve mücadele de sınıfsal zeminde ve devrimci hedeflerle yürütülmek zorundadır.

Ekmek parası kazanmak için gittikleri portakal bahçesi kızına mezar olan baba Karakeçili, “kızımı sanki orada bıraktım, bir daha oraya gitmem” diyor. Karakeçili ailesi bir daha o bahçelerde çalışmasa da işçi sınıfına hayatı zindan eden bu köhne düzen devam ettiği sürece başka çocuklar boyu kadar çamurun içine batarak çalışmaya devam edecek. Belki de tıpkı Berivan gibi çalışırken yaşamdan koparılacaklar

Bugün EYT’li olanların on binlercesi daha çocuk denilecek yaştan itibaren köle gibi çalışmıştır. Emekli olmak için önüne konulan prim engelini fersah fersah aşmış yüz binlerce insan, hastalıklarla boğuşmaktan arta kalan ömrünü işsizliğe, açlığa çaresizce boyun eğmek zorunda kalmadan sürdürebilmek için hiç değilse emekli maaşı garantisine sahip olmaya çalışmaktadır.

Son dönemde Trump’un ABD-Meksika sınırına ördürmek istediği duvar hem ABD’de, hem de dünya kamuoyunda gündem olmuş durumda. Meksika sınırına duvar meselesi Trump’un 2016 başkanlık seçimlerinde dile getirdiği gerici vaatlerden biriydi.

Demokratik Toplum Kongresi (DTK) eş başkanı ve Halkların Demokratik Partisi (HDP) Hakkari milletvekili Leyla Güven açlık grevinin 113. gününe girerken, hapishanelerde tutuklu ya da hükümlü 300’den fazla siyasi mahkumun açlık grevi de devam ediyor.

2008 krizi, büyük bir yıkıma uğrattığı işçi ve emekçi kitleleri aynı zamanda sarsarak harekete geçirmenin yanı sıra, burjuvazinin ideolojik cephaneliğinde de onulmaz bir tahribat yarattı: Olmaz denilen kriz üstelik de hiç görülmemiş bir yıkımla tüm dünyayı allak bullak etti, yok oldu denen işçi sınıfı dünyanın dört bir yanında “ben buradayım” diyerek ayağa kalktı.

Giderek sıkışmışlığı artan iktidarın icraatları, aslında yine emekçilerin sırtına bindirilecek yeni bir yükün de habercisi anlamına geliyor. Yeni yılla birlikte patronlara verilen teşvikler arttırılırken, emekçilerin vergi yükü ise ağırlaştı, ağırlaşıyor. Yüz milyarlarca liradan oluşan devlet bütçesinin çok büyük bir kısmı işçi-emekçilerden alınan vergilerle oluşturuluyor.

Dünyayı akıl almaz bir tehlikenin içine sürükleyen kapitalistler, kimyasal ve nükleer silahlarla geri dönüşü olmayacak bir yıkımın zeminini döşüyorlar. Nükleer füze tehditlerini oyun oynarmışçasına ağızlarında dolaştırıp duruyorlar. Bu o kadar basit bir karar olmamakla birlikte, gözü dönmüş kapitalistlerden insani düşünmelerini beklemek de bir o kadar ahmaklık olur.

İşçi sınıfının devrimci mücadelesi açısından tarihsel önem taşıyan Komünist Manifesto’nun yayınlanış yıldönümü vesilesiyle, Elif Çağlı’nın Komünist Manifesto’nun Sönmeyen Ateşi yazısını tekrar yayınlıyoruz.

Bazen kavuşmak / Bazen / Bir daha kavuşamamak üzere ayrılmaktır / Halı dokumaya benzer yani / Kavgayı da dokumak / Ya sabredip ilmek ilmek dokuyacaksın / Ya da / Sabrın yoksa / İşi ehline / İlmek ilmek örene bırakacaksın

Davos’un ışıltılı bir gösteri gibi dünyaya empoze edildiği o şaşaalı yıllar çoktan geride kaldı. O yıllarda Davos umutlu ve iyimser bir perspektif içinde dünyanın gidişatına yön verecek gündemleri ortaya koyan, bunları dünyaya tartıştırmayı amaçlayan emperyalist güçlerin başını çektiği bir burjuva oluşumdu. Şimdi ise gündem belirleme ve iyimserlik tersine dönmüş durumda.