Bolivyalı işçiler ve emekçiler henüz son sözlerini söylemiş değillerdir. Darbenin ardından bu kez de Morales yanlıları sokakları doldurmuşlardır. Daha da önemlisi, Bolivya’nın devrimci geleneklere sahip işçi ve emekçi sınıflarının, devrimci ve sosyalist güçlerinin sahneyi bu kadar kolay terk edeceklerini düşünmemek gerekir. El Alto şehri başta olmak üzere ülkenin pek çok bölgesi direniş merkezine dönüşmeye, darbecilere karşı öz-savunma güçleri örgütlenmeye başlamıştır.

Sistem krizi kapitalizmi sarstıkça burjuva siyasetin pisliği artan ölçüde alenileşmektedir. Kapitalist çirkefin üzerini örten diplomatik nezaket, siyasal görgü kuralları, karşılıklı iyi niyet ve temenni beyanları, “devlet adamı saygınlığı” vb’nin yerinde yeller esiyor. Bayağılık diz boyu, lümpenlik, kabadayılık yükselen değerler durumunda. Megaloman, narsist siyasetçiler ABD ve İngiltere gibi en büyük emperyalist ülkelerin dümenindeler.

Tüm dünyada olduğu gibi Türkiye’de de devreye sokulan neo-liberal saldırıların önemli alanlarından birini sosyal güvenlik alanı oluşturdu. İşçilerin mücadele sonucu belli haklar elde etmeleriyle oluşturulan sosyal güvenlik sistemi tüm dünyada olduğu gibi burada da tasfiye edilmeye çalışılıyor. Sağlıktan eğitime, emeklilik sisteminden vergi adaletsizliğine varıncaya kadar burjuvazi gözü dönmüşçesine saldırıyor.

Tanklar ile neoliberal politikalar arasında, neoliberal politikalar ile kitlelerin isyanı arasında doğrudan bir bağ var. Yıllarca askeri faşist diktatörlüğün hüküm sürdüğü Şili, neoliberal politikaların test edildiği bir laboratuvar ülke olmuştur. 80’lerden itibaren tüm dünyada uygulanmaya başlanan neoliberal saldırı politikaları, 1973’te bir darbe ile yönetime el koyan Pinochet diktatörlüğü altında ilk kez bu ülkede hayata geçirilmiştir.

Tek adam rejiminin her türlü siyasal baskısının yanında ekonomik krizin faturasını işçi-emekçilere ödetiyor oluşunda sendikal bürokrasinin büyük bir payı bulunmaktadır. Türk-İş üst bürokrasisi, Hak-İş ve Memur-Sen aldıkları pasif tutumla, satış sözleşmeleriyle işçi sınıfının her türlü eylemini engelleyerek sınıf hareketini felce uğratmışlardır. Çelişkilerin alabildiğine derinleştiği, işçi sınıfına yapılan saldırıların azgınlaştığı bir ortamda bu sendikalar yaptıkları grev, direniş ve eylemlerle değil, satış sözleşmeleri, kendilerine aldıkları lüks araçlar, fahiş oranda yüksek maaşlarla gündeme gelmektedirler.

Savaş ve Açlar romanı aslında otobiyografik bir romandır. Ancak salt kişisel bir yaşam hikâyesi değildir burada konu edilen. Bu roman bir dönemi, Birinci Dünya Savaşında Osmanlı İmparatorluğu’nda cephe gerisinde yaşam savaşı veren yoksul halkın neler yaşadığını resmeden bir romandır. Resmi tarih kitaplarında yazılan kahramanlık destanlarının ardındaki savaşın gerçek ve korkunç yüzünün anlatıldığı bir romandır bu. Ama sadece yaşanmışlıkları olduğu gibi anlatmakla kalmaz Dinamo. Aynı zamanda savaş, zenginlik ve yoksulluk hakkındaki fikirlerini de karakterlere söyletir.

Kısa aralıklarla farklı coğrafyalarda emekçilerin isyanlarına şahit olduğumuz bir dönemden geçiyoruz. İç içe geçmiş halkalar gibi birinin bittiği yerde diğeri başlıyor. İsyan bayrağı, Ortadoğu’da, Asya’da, Afrika’da, Avrupa’da, Latin Amerika’da elden ele aktarılıyor.

Kapitalizmin yarattığı tehlike gün geçtikçe derinleşiyor. Sermaye, varlığı uğruna önüne ne geçerse yıkıp atmaya, ezip geçmeye yeminlidir. Dolayısıyla sorunun özünü ciddiyetle kavrayarak, anti-kapitalist temelde bir mücadele örgütlemenin önemi büyüktür. Doğanın ve insanlığın hakiki kurtuluşu ancak kapitalizmin kökünden sökülüp atılmasıyla mümkün olacaktır.

Siyasi iktidarın ve Türkiyeli kapitalistlerin Suriyeli mültecileri sonuna kadar istismar ettiği, mültecilerin yükünü yoksul işçi ve emekçilere yıktığı ortadadır. Suriyeli mülteciler sorununun çözümü ancak Türkiyeli emekçilerin siyasi iktidarın niteliğini görmesi ve Suriyeli emekçi mültecilere kardeşlik elini uzatmasıyla mümkün olabilir. Günün görevi milliyetçi önyargılardan arınmış, Suriyeli mülteci emekçilerle dayanışma içinde olan, entegrasyon politikalarının uygulanmasını talep eden, emperyalist savaşa karşı çıkan, örgütlü mücadelede yerini alan işçilerin sayısını arttırmaktır.

Son süreçte yaşanan isyan dalgasına Güney Amerika ülkelerinden Ekvador da eklendi. Lenin Moreno liderliğindeki burjuva hükümetin 1 Ekimde ilan ettiği ekonomik saldırı paketine işçilerin ve taşıma sektöründeki emekçilerin grevle yanıt vermesinin ardından eylemler tüm ülkeye yayıldı. Kitlesel protesto gösterileriyle birlikte yüz binlerce emekçinin sokağa dökülmesi hükümeti alarm durumuna itti.

Marcos ailesi ülkeden kaçıp gittiğinde 24 çanta külçe altın, hatırı sayılır miktarda elmas ve parayı da beraberinde götürdü. İsviçre ve Amerika bankalarında milyar dolarlık hesapları bulundu, toplam servetlerinin ise en az 10 milyar dolar olduğu hesaplandı. Filipin halkı ağır sefalet koşullarında yaşarken Marcos ailesi devlet kaynaklarını yağmalayarak lüks ve ihtişam içerisinde yaşadı. Bu durum yalnızca Marcos diktatörlüğüne has değildir şüphesiz.

Iraklı emekçiler, işsizliğe, yolsuzluğa ve son derece yaşamsal olan kamu hizmetlerinin yetersizliğine karşı bir kez daha sokağa döküldüler. 1 Ekimde Şii kentlerinde patlak veren gösteriler kısa sürede Bağdat da dâhil pek çok kente yayıldı. Halkın son derece yakıcı taleplerle yükselttiği eylemlere hükümetin tavrı her zamanki gibi azgın bir devlet terörüyle yanıt vermek oldu. Emekçi kitleler sokağa çıkma yasağı ve polis şiddetiyle engellenmeye çalışılırken, sadece altı gün içinde 110 gösterici katledildi, 6 binden fazlası yaralandı.