Bundan 34 yıl önce Türkiye, güne gözlerini, radyodan okunan Milli Güvenlik Konseyi bildirisiyle ve sokaklardaki askeri araçların sesleriyle açmıştı. Faşist cuntanın hazırladığı bu bildiride, “yüce Türk milletini”ne, ordunun, “ülke bütünlüğünü korumak, milli birlik ve beraberliği sağlamak, muhtemel bir iç savaşı ve kardeş kavgasını önlemek, devlet otoritesini ve varlığını yeniden tesis etmek” amacıyla yönetime el koyduğu söyleniyordu.

Bu tür toplumsal sorunların çözümü için gerekli kaynaklar, emekçilerin ödediği vergiler sayesinde devasa bütçelere sahip olan devletler ve halkı soyup soğana çeviren tekeller tarafından karşılanmalıdır. Emekçilerin “meydan okumaları” gereken şeyse, insanlık yoksullukla, açlıkla, hastalıklarla boğuşurken asalak burjuvaziyi semirten kapitalizmdir.

Mecidiyeköy’de, yıkılan Ali Sami Yen Stadı arazisi üzerinde yapımı devam eden Torun Center inşaatında, yük ve insan taşımacılığında kullanılan asansörün 32. kattan zemine çakılması sonucunda asansördeki 10 işçi korkunç bir şekilde hayatını kaybetti. Aynı inşaatta geçtiğimiz Nisan ayında 19 yaşındaki Erdoğan Polat, yine inşaat sepetinin halatının kopması sonucu 15. kattan zemine düşerek yaşamını yitirmişti. Ancak Torunlar GYO yönetimi bu acı ölümü bile umursamadı ve gerekli önlemleri almayarak daha büyük katliamlara zemin hazırlamaya devam etti. Sonuç, beş ay sonra aynı inşaatta 10 işçinin aynı şekilde can vermesi oldu.

6-7 Eylül saldırısı 59. yıldönümünde çeşitli eylemlerle protesto edildi. İstanbul’da düzenlenen eylem, Irkçılığa Karşı Dur De Platformu tarafından Galatasaray Lisesi önünde gerçekleştirildi. Platform üyeleri 6-7 Eylül 1955’te azınlıklara yönelik gerçekleştirilen ırkçı saldırılarda yaşamını yitirenleri andı.

Mısır’ın arabuluculuğunda Kahire’de devam eden görüşmeler, 26 Ağustosta İsrail ile Filistin arasında “kalıcı ateşkes” için anlaşmaya varıldığına dair açıklamayla sonuçlandı. İsrail’in 8 Temmuzda başlattığı savaşın Gazze için faturası ağır oldu. Birleşmiş Milletler verilerine göre, önemli bir kısmı kadın ve çocuklardan oluşan çoğu sivil 2 bin 143 Filistinli yaşamını yitirdi, 11 bine yakını yaralandı, 100 bin kişi evsiz kaldı. Savaş boyunca Gazze’de evlerini terk etmek zorunda kalarak BM’nin kontrolündeki okullara sığınan yüz binlerce insan ateşkesin ardından evlerine dönmeye başladı. Ancak 100 bin insanın evlerinin yerinde şimdi enkaz yığını var.

İstanbul-Ankara arasını 4 saatin altına düşüren Yüksek Hızlı Tren (YHT) seferleri, defalarca ertelendikten sonra Erdoğan’ın katıldığı açılış töreniyle 25 Temmuzda başladı. Hızlı trenin yaptığı arızalar ve gecikmeler, seferlerin aslında gerekli testler tamamlanmadan, hatta bazı bölümlerde çalışmalar sona erdirilmeden başlatıldığını gösteriyor. Bu durum doğal olarak çok daha büyük felâketlere davetiye çıkarıyor. Pamukova faciası halen hatırlardadır.

Dünya neredeyse her sene yeni ve korkunç bir salgın hastalık paniği ile sarsılıyor. AIDS, SARS, kuş gribi, domuz gribi gibi salgınların ardından dünyanın yeni korkusu ebola. Şubat ayından bu yana eboladan ölen insanların sayısı 1500’e yaklaştı. İlk kez 1970’li yıllarda görülen, o tarihten bu yana zaman zaman salgın haline gelen ve ölümlere neden olan ebola, bu defa öncekilerden daha çok can aldı.

Son yıllarda dünyanın her yerinde meydanlar ve sokaklar mobese kameraları ile gözlem altına alındı. Telefonlardan e-posta yazışmalarına ve sosyal medyaya kadar insanlar arasındaki iletişim, devletlerin istihbarat teşkilatları tarafından izleniyor. Bu izlemeler için yazılımlar geliştiriliyor, insanlar arası iletişim kayıt altına alınıyor. “Özel hayatın dokunulmazlığı” gibi en temel demokratik ilkeler fiiliyatta çoktan çöpe atılmış durumda.

Amerikan polisi, 9 Ağustosta Missouri eyaletine bağlı Ferguson kasabasında, Michael Brown isimli 18 yaşındaki siyah genci sokak ortasında 6 kurşunla infaz etti. Bu olay üzerine Ferguson halkı sokaklara döküldü ve protesto gösterileri kısa sürede ABD’nin pek çok kentine yayıldı. Göstericilerle başa çıkamayan Demokrat Partili vali, önce sıkıyönetim ilan etti, ardından da ulusal muhafızları yani orduyu göreve çağırdı. Ancak ne sıkıyönetim ilanı, ne ordunun devreye girmesi ve ne de polisin göstericilere uyguladığı aşırı şiddet, protestoların son bulmasına yetti.

Arjantin 13 yıl sonra bir kez daha resmen iflas ettiğini açıklamak zorunda kalmıştır. Hem de, dolaysız biçimde, ta o günlerden kalan borçlar yüzünden. Arjantin’in 2002’de iflasını ilan etmesinden sonra alacaklıların bir kısmı faizlerin düşürülmesi ve vadelerin uzatılması gibi düzenlemelerle borçların yeniden yapılandırılmasını kabul etmişti. Ama alacaklıların diğer bir kısmı bunu kabul etmeyerek sonrasında Arjantin’i ABD mahkemelerine vermişti.

Bu cumhurbaşkanlığı seçimi esasen on yılı aşkın bir süredir devam etmekte olan ve siyaset alanını belirleyen burjuva kutuplaşmanın yeni bir aşamaya gelişini ifade ediyordu. Tüm kapışma süreci boyunca eski statükonun egemenleri, en çok, AKP’li birinin, özelikle de Erdoğan’ın, cumhurbaşkanlığına çıkmasını engellemeyi kendilerine temel uğraş edinmişlerdi. Şimdi bir anlamda bu yolun sonuna doğru gelinmiş bulunuyor. Erdoğan nihayet yıllardır arzuladığı ve bir spekülasyon konusu olan cumhurbaşkanlığına kavuşmuş durumda.

İnsanı bedenen ve ruhen tüketen, sosyal hayatı yok eden uzun çalışma saatleri bugün dünya işçi sınıfının yaşadığı en büyük problemlerden biri olarak karşımızda duruyor. 8 saatlik işgünün kâğıt üzerinde durmaya devam ettiği ülkeler de dahil olmak üzere, işçilerin günlük çalışma saati fiiliyatta 12-14 saate çıkıyor.

Lice’de ordu tarafından halkın üzerine ateş açılarak Mehdin Taşkın adlı genç Kürt işçinin katledilmesini lanetliyor, konuyla ilgili HDP açıklamasını yayınlıyoruz.

İkinci Dünya Savaşı sırasında iki Japon kenti olan Hiroşima ve Nagazaki’ye atom bombaları atıldı. Dünya o güne kadar böyle bir toplu katliam, böyle güçlü bir imha silahı, böyle bir cehennem görmemişti. On binlerce insanı bir anda yok eden böyle bir ateş ve duman bulutu da görmemişti. İnsanların üzerine yağan siyah, koyu kıvamlı bir yağmur da görmemişti, parlak bir yaz gününün radyasyon yüklü bulutlarla karanlığa döndüğünü de.

Türkiye burjuvazisi en temel demokrasi meselelerinde bile adım atmamakta diretmektedir. Bu yüzden Türkiye’de demokratik nitelikteki sorunların çözümü için de işçi sınıfının mücadelesi gerekmektedir. İşçi sınıfının devrimci mücadelesi ise bütün sorunları köklü biçimde çözmenin yegâne yolunu açacaktır.

Tarihte Türk-İş’in uzlaşmacı “partiler üstü ve siyaset dışı sendikacılık” anlayışı nasıl yükselen sınıf hareketiyle aşıldıysa, bugün de sendikal bürokrasinin uzlaşmacılıkla, işbirlikçilikle ve işçi sınıfına ihanetle karakterize olan sendikal anlayışı kırılıp aşılacaktır. Kemal Türkler’in temsil ettiği mücadeleci sınıf ve kitle sendikacılığı başta DİSK olmak üzere sendikalarda hâkim olduğunda, burjuvazinin pek şansı kalmayacaktır. Önemli olan geçmişten ders çıkararak aynı hataları yapmadan devrimci fikirleri işçi sınıfına taşıyacak ve işçi sınıfını nihai hedefe ulaştıracak devrimci örgütlülüğü güçlendirmektir. O vakit Kemal Türkler gibi nice sınıf mücadelesinde yaşamını yitirmiş öncülerin mezarına güzel haberlerle gitmiş olacağız.

Kapitalist sistemde burjuvazi daha fazla kâr için her türlü yol ve yönteme başvurur. Bu amaçla, yeni pazarlar yaratabilmek için yeni “ihtiyaçlar” üretilir ve bu temelde hummalı bir üretim başlar. Kapitalizmde birincil olan kârlılıktır; toplumun ihtiyaçları ise tâlidir. En temel ihtiyaçlardan olan beslenme de, kapitalistler için muazzam bir kâr kaynağı anlamına gelmektedir.

AKP hükümetinin eli kanlı gerici güçleri desteklemesini engelleyecek, İsrail’le sürdürülen gizli anlaşmaları ve Türkiye burjuvazisinin Ortadoğu’daki kanlı emperyal hesaplarını bozacak olan şey, Türkiye’deki Türk, Kürt vs. tüm işçi ve emekçilerin tepkilerini örgütlü bir şekilde yükseltmesidir.