Her çocuk onu sevgiyle sarıp sarmalayan insanlar ister yanında. Karnı acıktığında doymak, soğukta sıcak bir kucakta ısınmak ister. Büyüdüğünde aç kalmayacağı, yalnız olmayacağı güvencesiyle yaşamak ister. Çocuk yaşta doyasıya oynamak ister.Ancak dünyada da Türkiye’de de çocukların durumu ortada! Kapitalist düzen yıkılmadığı müddetçe, çocuklarımızı doyasıya gülebilecekleri günler beklemeyecek.

Tüm dünyada kapitalist sistem tarihsel bir kriz ve tıkanma durumu yaşıyor ve geniş emekçi yığınlara acı ve mutsuzluktan başka şey vermiyor. Dünyanın en istikrarlı ve güçlü görünen ülkesi ABD’de de durum bundan farklı değil. Eşitsizlik ve adaletsizlik her düzeyde (sınıfsal, ırksal, cinsel) artıyor ve ezilen, sömürülen emekçi kitleler giderek daha fazla öfkeleniyorlar. Brown davası gibi hadiseler sadece bu genel öfkenin somut çıkış noktalarını oluşturuyorlar. İçine girmiş bulunduğumuz genel kriz dönemi, dünyanın her yerinde bu tür toplumsal patlamaları daha sık yaşayacağımız bir dönemdir. Bu haklı öfke patlamaları örgütlü bir sınıf eylemi düzeyine yükseldiğinde, egemenlerin iktidarının da alaşağı edileceğine şüphe yoktur.

Uzun iş saatleri, düşük ücretler, iş cinayetleri ve taşeronlaştırma işçi sınıfının can yakıcı sorunları olmaya devam ediyor. Kapitalistler, işçi sınıfını daha fazla sömürmek ve sermayelerini daha fazla büyütmek amacıyla taşeronlaştırma yöntemine başvuruyorlar. İşçi sınıfı kitlelerini kapitalizm karşıtı bir mücadeleye çekmek üzere çalışmalar yürüten Uluslararası İşçi Dayanışması Derneği UİD-DER, “Düşük Ücretlere, Uzun İş Saatlerine, Taşeronlaştırmaya Hayır!” kampanyası başlatmış bulunuyor. Aşağıda UİD-DER kampanya açıklamasını yayınlıyoruz.

Elbette teknolojinin gelişmesine, doğal kaynakların kullanılmasına, enerjinin kolay elde edilebilir ve ucuz olmasına kimsenin bir itirazı olamaz. Ancak gezegenin dengesini bozan, canlı türlerinin yaşam hakkını elinden alan, gıda kaynaklarını kurutan, işgücünü yıkıma uğratan, akıldışı bir planlamaya dayanan, insanlığın sonunu hazırlayan bir enerji üretimine itirazsız kalmak da insanlığa aykırıdır. Dünya geri dönülmez bir biçimde sermaye eliyle yaratılan küresel iklim değişikliğinin, kirlenmenin ve yıkımın etkilerine maruz kalırken, sermayenin bildiğini okuması canilikten, kan emicilikten başka bir şey değildir.

Filistin halkına yaşam hakkı tanımayan Siyonist İsrail devletinin varlığı koşullarında bu sorunun adil ve kalıcı çözümünün olanaksız olduğunu itiraf edenler de var. Fakat bunların geldikleri yer nihayetinde “çözümsüzlük” noktası oluyor. Oysa söz konusu çözümsüzlük, burjuva çerçeveyle sınırlanmış dar ufkun ürünüdür. Filistin sorunu gibi alabildiğine karmaşık bir sorunda, adil, kalıcı, yaşayabilir ve demokratik çözüme ancak bu dar çerçevenin aşılmasıyla ulaşılabilir.

Geçtiğimiz Ekim ayı çeşitli ülkelerde devlet başkanlığı ve parlamento seçimlerine sahne oldu. Brezilya’da PT (İşçi Partisi) adayı Dilma Rousseff başkanlık yarışını tekrar kazandı, ki bu PT’nin 12 yıllık iktidarının bir dört yıl daha devam edeceği anlamına geliyor. “Arap Baharı” denilen halk ayaklanmalarının ilk durağı olan Tunus’taki seçimleri ise “laik ve sol” olarak sunulan Nida partisi kazandı. Bin Ali diktatörlüğünün devrilmesinden sonra yapılan bu ikinci seçimde, İslamcı En Nahda partisi ikinci sırada yer aldı. Rusya ile Batılı emperyalist güçler arasındaki kapışmanın ve iç savaş ortamının devam ettiği Ukrayna’daki seçimlerde de, kendilerini “demokrasi ve özgürlük” yanlısı olarak lanse eden AB yanlısı partiler ezici çoğunluğu sağladılar.

Madenci katliamlarının ve diğer iş cinayetlerinin AKP’nin ekonomik hedefleriyle doğrudan alâkası vardır. 2023’te ekonomik sıralamada ilk on ülke arasına girmek isteyen “Yeni Türkiye” için işçilerin güvenliği ve sağlığı önemli değildir. Önemli olan, ekonominin bu hedeflere ulaşabilecek hızda büyümesidir. Elbette bu büyümeyi yavaşlatacak iş güvenliği önlemleri kâğıt üstünde kalacaktır.

Kapitalizmin doğup büyüdüğü Avrupa’da çocuk işçilik önemli ölçüde azalsa da, dünyanın diğer ülkelerinde küçücük bedenler hâlâ önemli bir sermaye birikim aracı olmaya devam etmektedir. Uluslararası Çalışma Örgütü (ILO) tarafından açıklanan verilere göre dünya genelinde 250 milyon çocuk çalışmak zorunda bırakılmaktadır.