Düzen içi muhalefet, dün hükümetin ekonomi politikalarını eleştirirken “yanlış” ekonomi politikalarından bahsediyordu. Burjuva muhalefet partilerinin genellikle her ülkedeki söylemi bu şekildedir. Peki yanlışı belirleyen nedir? Neye göre yanlıştır? Tüm toplumun “ortak çıkarları”nı gözeten bir doğru ekonomi politikası mevcuttur da buna uygun olmadığı için mi yanlıştır?

Rejimin Somali özelinde Afrika’da attığı adımlar bölgenin çatışmalı dinamiği ile Türkiye’yi kanlı iç savaşların bir parçası haline getirme ve bedelini yalnızca o bölgedeki halkların yaşamayacağı, Türkiyeli işçi ve emekçilerin de ağır bedeller ödeyecekleri büyük riskler barındırıyor. Yıllardır yangınların olduğu bölgelere körükle girerek ortaya çıkan sorunların faturasını emekçilerin sırtına bindiren rejim, her defasında aynı tepkisizlik ve ilgisizlikle karşılaşacağını düşünerek ve kitleleri aldatma becerisine güvenerek rahat davranıyor. İçerde yaşanan ekonomik ve siyasi sorunların üzerinin buralarda elde edilecek “başarılarla” örtüleceğini düşünüyor.

Üçüncü Dünya Savaşını Avrupa’ya taşıyan Ukrayna savaşı iki yılı geride bırakırken, bölgedeki alevler daha da harlanıyor. Bir süredir kilitlenme halinin yaşandığı bu cephede Rusya’nın yeniden harekete geçmesi karşısında Zelenski’nin NATO ittifakını harekete geçirme çabaları da yoğunlaşıyor. Dahası NATO güçlerinden de Rusya’dan da gerilimin dozunu tırmandıran açıklamaların gelmediği bir gün bile yok. Nükleer savaş tehdidi ağızlara sakız edilirken, her iki emperyalist kutupta da militarist yığınağı arttırmak için hummalı bir üretim yürüyor.

Seçim hezimeti faşist rejimin kendiliğinden çökmesine yol açmayacağı gibi, onu demokratik açılımlara da yöneltmeyecektir. Bu tür beklentiler rejimin doğasına aykırıdır. Bununla birlikte bu onun her istediğini yapabileceği anlamına gelmemektedir. Bu noktada belirleyici olan emekçilerin ve Kürt halkının direnci ve mücadelesi olacaktır. Bu rejimin yıkılması, emekçilerin tepkisini faşizme karşı örgütlü mücadeleye dönüştürülebilmesinden geçmektedir.

Rejimin ve politik güç dengelerinin gerçek durumunu hesaba katmayan abartılı beklentilerin içerdiği tehlikeler konusunda uyanık olmak gerektiği açıktır. Öte yandan, yukarıda belirttiğimiz gibi, seçim sonuçları emekçi kitlelerin çoğunluğunda olumlu bir ruh hali yaratmıştır. Birbirini ardına seçimlerde çıkan sonuçların beslediği umutsuzluk ve moralsizlik hali, mücadeleye yönelme şevkini de kırıcı bir etki yaratmaktaydı. Şimdi oluşan nispi olumlu hava, mücadeleye yönelme konusunda daha elverişli bir toplumsal psikoloji yaratabilir. Sınıf devrimcilerinin yapması gereken de, yanılsamalara mahal vermeden, rehavete kapılmadan, sınıfın özgüvenini ve örgütlülüğünü arttırmak ve toplumsal mücadeleyi yükseltmek için bu durumdan yararlanmaktır.

Kapitalist aynı çalışma süresi içinde aynı sayıda işçiyi aynı değişen sermaye ödemesiyle çalıştırdığında, üretilen meta miktarının değişmesi neticesinde meta başına düşen değişen sermaye maliyetinin değişmesi, kapitalist sömürüyü gizleyen faktörlerden birisidir. Zira burada kapitalistin ve dolayısıyla aynı zamanda politik iktisatçının gördüğü tek şey, yalnızca karşılığı ödenmiş emeğin her bir adet metaya düşen parçasının, emeğin üretici gücüyle birlikte değişmesidir. Fakat onlar, burada aslında her bir adet metanın içerdiği karşılığı ödenmemiş emek için de aynı değişimin geçerli olduğunu görmezler. Böylece, metaların değerlerini düşündüklerinde hesaba yalnızca değişen sermaye harcamasını yani yalnızca karşılığı ödenmiş emek parçasını katarlar. Son olarak belirtmek gerekir ki, kapitalistin zenginleşmesiyle ilişkisini perdeleyen her şey, sistemin bütününü gizemlileştirir

2023 Mayıs seçimleri öncesinde bu rejimi değiştirip güzel günler getirmeyi vaat eden burjuva muhalefet güçleri izledikleri politikayla emekçileri pasifize edip rejime kan taşımanın bir adım ötesine geçmemektedirler. Bunlar, faşizmin bir kara duman gibi toplumun üstüne çökmesinin suç ortaklarıdır. Bu süreçte yaşananlar bir kez daha göstermektedir ki, işçi sınıfının kendi gücüne ve mücadelesine güvenmek dışında hiçbir seçeneği yoktur. Bu dumanı ancak işçi sınıfının örgütlü hareketi dağıtabilir. Güçlendirilmesi gereken şey odur.

Kapitalist sistem öncesindeki çeşitli sömürü biçimlerine dayalı devletlerde sınıflı toplumların doğası gereği eşitsizlikler vardı. Kapitalizmin henüz merkantilist döneminde ticari sermaye gözlerini deniz aşırı coğrafyalardaki topraklara dikmiş, ucuz hammadde, altın, gümüş ve köle elde etmek, kolay zenginlik ve servet biriktirmek uğruna sömürgeci fetih savaşlarına çıkmıştır. Fethedilen topraklar metropol ülkelerin sömürgeleri haline getirilmiş ve fetih gerçekleştiren ülkenin vatandaşlarının bir kısmı (fazlalık olarak görülen nüfus, suçlular, mahkûmlar vb.) bu topraklara yerleştirilmiştir.

Taban örgütlülüğünün güçlenmesi, bugün mücadeleye atılma noktasında sürekli bir bekleme halinde olan işçilerin gerçek kurtarıcının sınıfın fiili mücadele gücü olduğunu kavraması açısından son derece önemlidir. Bugün yaşadığımız sorunların başında işçi sınıfının kendi mücadelesine, gücüne olan inancını kaybetmesi gelmektedir. İşçi sınıfının bu sorunları yine sınıf içinde, sınıfın dinamiklerine dayanarak çözülebilir. Hiç kuşkusuz sınıfın dinamiklerini görüp değerlendirmek sınıf devrimcilerinin sabırlı ve inatçı çabalarına bağlıdır.

Filistin halkının haklı davası genel anlamda bir ulusal sorun olmanın ötesinde, içinde yer aldığı özgün somut koşullar nedeniyle, günümüzde çok daha derin ölçüde emperyalist-kapitalizmin küresel egemenlik sistemine dokunmaktadır. Burjuvazinin küresel dayanışmanın önüne geçmek için şimdiye dek görülmedik kudurganlıkta bir saldırı kampanyası örgütlemesinin nedeni de budur. Bu yüzden ezilen Filistin halkıyla dayanışmak bugün dünya emekçileri açısından bir kat daha fazla önem kazanmış durumdadır.

Teknolojik gelişmeler içerdikleri potansiyellerle “işçisiz kapitalizm” fantezilerine değil, tüm insanlığın ve gezegenin bilimsel ve gerçek tek kurtuluşu olan komünizm gerçekliğine göz kırpmaktadır. Çağlı’nın da vurguladığı üzere, tüm mesele, bu nesnel gerçekliği sınıfın bilincine kazıyacak ve kapitalist üretim ilişkilerini kırıp geçecek büyük bir hareketin örgütleyicisi olacak önderliği yaratabilmektir.

Ekonomik kriz, rejimin tümüyle sermayenin çıkarlarını öne alan politikaları, dış politikada yürütülen siyasetin faturasının da emekçilerin sırtına yüklenmesi yüzünden Türkiye’de son yıllarda çalışanların yanı sıra emeklilerin sorunları da katmerli bir şekilde büyüdü. İşçi sınıfının büyük bir kısmı açlık sınırı seviyesinde yaşamaya itilirken, yıllarca sermaye için çalışarak posası çıkmış olanlar için emeklilik de kâbusa dönmüş durumda! Ülkede aile bireylerinin desteğiyle geçinmek durumunda olan emekliler artarken, emekli maaşı dışında herhangi bir desteği olmayanlar geçinebilmek için market market, pazar pazar dolaşıp ucuz ürün arayarak günü kurtarmanın derdiyle yaşamaktalar!

“Kriz, Savaş, İşsizlik! İşte Kapitalist Sisteminiz!” Mücadele alanlarında haykırılan bu slogan kapitalist sistemin emekçilere çıkardığı ağır faturayı özlü biçimde anlatıyor. Kapitalist sistem sürekli kriz ve savaş üretiyor. Ekonomik kriz, iklim krizi, emperyalist savaş… Bu krizlerin, bölgesel ve emperyalist savaşların doğrudan sonucu olarak da göç krizi ortaya çıkıyor. Bütün bunların sonucunda yoksul emekçiler bombalardan kurtulmak, hayatta kalmak, karnını doyurmak, çalışacak bir iş bulmak, çocuğuna güvenli bir gelecek hazırlamak umuduyla başka ülkelere göç ediyorlar.

Türkiye işçi sınıfı ülke tarihinin en büyük yoksullaşma dalgasıyla karşı karşıya. 2018’den bu yana dünya genelindekinden çok daha hızlı bir yükseliş gösteren enflasyon karşısında reel ücretler hızla eriyor, alım gücü düşüyor. Bu koşullarda rejim, bir yandan ekonomik yıkımın faturasını işçi sınıfına keserken, diğer yandan sermayenin dizginsiz sömürüsünün önünü açan uygulamaları, yasaları hayata geçiriyor.