Paul Leroy Robeson 1898 yılında Amerika’da doğmuş siyahî bir atlet, müzisyen, oyuncu, yazar ve sosyalisttir. Renginden dolayı okul yıllarından başlayarak ölümüne dek pek çok zorluk yaşamıştır. Kendi müzik grubunu kuran Robeson, Ku Klux Klan tarafından tehditler almaya başlamıştır. Sonrasında müziği bırakıp oyunculuğa dönmüştür.

Gerçek hayatta yaşanmış bir olayı aktaran ve Hans Fallanda’nın aynı isimli romanından uyarlanan “Berlin’de Tek Başına” (Alone in Berlin) adlı film, orta yaşlı bir çiftin oğullarının savaşta ölmesinden sonra Nazi iktidarına karşı verdikleri direnişi anlatıyor. En karanlık dönemlerde bile mücadelenin çok çeşitli yolları olabileceğini gösteriyor.

Metrobüste gören herkesin ilgisini çeken minik bebek küçük çocukların da ilgi odağı oldu. Bir anne çocuğuna “sevdin mi bebeği” deyince çocuk, “onu televizyonda görmüştüm” diye cevap verdi. Oradaki diğer çocuklu anneler çocuklarına “hadi bir oyuncağını ona ver” diyordu.

Bedrettin gibi dağlarda coşan / Veysel’den Nâzım’dan aldık bu aşkı / Sen ki ay ışığıydın yolumuzda / Sabah yıldızı gibiydin yüreğimizde / Sen ki dağların serinliğinde dost sıcaklığıydın umut. / Gözünde büyütmek değil her şeyi önemli kılan / Asıl sevmektir / Ve yürekte hissetmektir yaşamı

Süper güç, silahlanmada en ön sıralarda yer alan, dünyanın dört bir köşesinde iş yürüten, “hayaller ülkesi” ABD ve aç insanların ABD’si. İşte gerçek bu! Bu durum sadece ABD’ye has değil. 23 ülkede bu oranın bariz bir şekilde artmış olması dikkat çekicidir.

“Erkeğin bir bildiği vardır”, “kadın da öyle yapmasaymış” dendi. Her zaman şiddet uygulayan erkek, tecavüzcü ya da katil için bahaneler üretildi. Parkta hamile bir kadın tekmelendi, saldırgan serbest bırakıldı, TRT ekranlarında bir avukat “hamile kadın o karınla sokakta gezemez” diye buyurdu.

Dünya futbol endüstrisinin en görkemli şovu haline gelen ve hiçbir masraftan kaçınmaksızın düzenlenen Dünya Kupası, bu yıl da ekran başına kilitlenen yüz milyonlarca futbolsever için büyük bir heyecan kaynağı oldu. Milli takımı listede yer alan ülke vatandaşları için ise aynı zamanda milli duyguların okşandığı bir meydan okuma aracına döndü.

Bugün idamı getirmek, (bir kısım insanların haykırdığı gibi) “suçluyu Taksim Meydanında sallandırmak” ne çözüm olacak, ne de bu gibi yollarla sistemin içine düştüğü çürümüşlük koşullarında kadın ve çocuk tacizlerinin son bulmasını sağlayacaktır. İdam sehpasına ise kapitalist sömürü düzenine karşı çıkanlar çıkartılmak istenecektir. Çocuk tacizleri, kadına şiddet ve tecavüz son bulsun diye kapitalist sömürü düzenine karşı mücadele verenler yani…

Kuraklık, buzulların erimesi, nesli tükenen canlılar, yoğun hava kirliliği! Dünyamız bir yok oluşa doğru sürükleniyor. Sorun ortada, burjuva bilim insanları da bunu inkâr etmiyor. Ama sorunun asıl müsebbibi teşhir edilip ona karşı mücadele edilmedikçe bu felâketten kaçılamayacağı da ortada.

Tekirdağ’ın Çorlu ilçesinde Uzunköprü-Halkalı seferini yapan yolcu treninin raydan çıkarak devrilmesiyle resmi rakamlara göre 24 yolcu hayatını kaybetti, 338’i ise yaralandı. 8 Temmuz Pazar günü göz göre göre gelen facia, resmi makamların sorumluluktan kaçan açıklamalarının aksine, alınmayan önlemlerin ve denetimsizliğin bir sonucu olarak gerçekleşti. Yaşanan tren kazasından sonra alınan ilk “önlem” ise kazaya dair haberlere ilişkin yayın yasağı getirmek oldu!

“Fakir doyar evde yemekle, zengin oynar çekle senetle. …Zengine rezidans, fakire gecekondu. …Erkek yapar eder dediniz de kadının şiddette yararı ne…” Bir şarkıda geçen birkaç söz bunlar. Sözler basit ve kısa; müziği etkileyici, kolaylıkla gençlerin diline dolanıyor. En sıradan, aynı zamanda en çok eğlendiren hiç de politik görünmeyen şarkılar ve TV programları, kimi zaman en tehlikeli ideolojik propaganda araçları olabiliyor.