Uzlaşmacı ve işbirlikçi sendikal anlayış ve bu anlayışı tüm sendikal harekete dayatan sendikal bürokrasi, nicedir sınıf mücadelesinin önündeki en büyük engel haline gelmiştir. Şurası çok açıktır ki, sosyalist hareketin zayıflığı nedeniyle sendikaları kolaylıkla istila eden ve tahtlarından indirilemeyen sendika ağalarının def edilebilmesi ekonomik mücadelenin önünü açmakla kalmayacak, faşist rejime karşı mücadele yolundaki engellerin kırılmasına da hizmet edecektir.

Siyasi iktidarın her alanda yarattığı yıkımı şiddetlendireceği ve işçilerin haklarına daha da saldıracağı, baskı ve zorbalığı daha da arttıracağı bir döneme giriyoruz. Bu saldırıların yoksulluk kadar iş kazalarının ve işçi ölümlerinin artmasıyla da sonuçlanacağı ortadadır. İşçi ölümlerini durdurmanın tek yolu, “iş kazaları kaderdir, fıtrattır, işçinin dikkatsizliğinin sonucudur” algısını ortadan kaldırmak ve işçilerin örgütlü gücü aracılığıyla yaşam hakkı üzerinde söz sahibi olmasını sağlamaktır. Sendikalar kendiliğinden işçi sınıfının mücadele örgütleri olmazlar.

Komünist düşmanlığı, Kürt düşmanlığı, göçmen düşmanlığı, LGBT düşmanlığı, kadın düşmanlığı, ateist düşmanlığı… Rejim “cambaza bak” oyunuyla emekçileri paralize etme ve birbirine düşürme politikasını kesintisiz sürdürüyor. Ancak bu yolla iktidarını koruyabileceğini, işçileri, emekçileri gerçek sorunlarından uzaklaştırabileceğini biliyor ve oyununu ustalıkla oynuyor. Bu oyunu bozacak tek şey, toplumsal muhalefetin bütünlüklü, tutarlı bir demokrasi mücadelesi vermesidir. Fakat burjuva muhalefetin korkaklığı, sinikliği, güdük demokratlığı, kimi kesimlerinin ise düpedüz gericiliği ve anti-demokratikliği bunun önünde temel engeli teşkil etmektedir.

Ortadoğu ve Türkiye halklarının, savaş politikalarından hiçbir çıkarı olamayacağını belirten ve Rojava’ya yönelik saldırılara son verilmesi çağrısında bulunan pek çok parti ve kurum bir açıklama yayınladı. Çağrıda, Rojava başta olmak üzere tüm Ortadoğu coğrafyasında silah, savaş, operasyon ve ölüm politikalarını değil, barış, kardeşlik, müzakere ve demokratik yaşamı inşa edecek politikaların hayata geçirilmesi için tüm kamuoyu duyarlılığa davet edildi. Marksist Tutum olarak bizim de destek verdiğimiz bu açıklamayı imzacı kurumlarla birlikte yayınlıyoruz.

Nüfus artışı hiçbir zaman Malthus’un iddia ettiği gibi emek üretkenliğinin önüne geçememiştir. Emek üretkenliğinin gelişmesine paralel olarak gıda üretimindeki artış her zaman nüfus artışından fazla olmuştur. Marksizmin kurucuları en başından beri meselenin nüfus artışı olmadığını, sorunun kapitalist işleyişten kaynaklandığını ortaya koyarak Malthus’un teorisini mahkûm ettiler. Emek üretkenliğinin muazzam derecede arttığı günümüz koşullarında açlığı, yoksulluğu nüfus artışına bağlamak her defasında gerçekliğin duvarına toslamaktadır. Kapitalizmin tarım arazilerini yok etmesine, milyonlarca çiftçiyi yerinden koparmasına rağmen bugün tüm insanlığa yetecek kadar gıda ürünü üretilmektedir.

Emperyalist savaşa karşı sınıf temelli, enternasyonalist bir girişimi yeniden başlatma hedefiyle 11 Haziranda İtalya’da bir toplantı gerçekleştirildi. Çeşitli komünist yapılardan, SI-Cobas gibi mücadeleci sendikalardan, göçmen örgütlerinden, ırkçılığa karşı kolektiflerden vb. gelen 300’e yakın temsilcinin katıldığı toplantıya Japonya’dan Doro Çiba ve Güney Afrika’dan Genel Sanayi İşçileri Sendikasının da aralarında olduğu çeşitli sendikalardan da dayanışma mesajları gönderildi. İşçi sınıfına her alanda yıkım getiren kapitalizme ve emperyalist savaşa karşı mücadeleyi enternasyonalist temellerde örgütlemenin yakıcı önemini ve aciliyetini her daim vurgulayan ve bu doğrultuda çalışan Marksist Tutum da, sınıf kardeşlerimize ve kavga yoldaşlarımıza bir dayanışma ve destek mesajı gönderdi.

İşçi sınıfı için gerekli olan, “güçlü” bir lider değil, kendi özgücüne güvenmesini sağlayacak devrimci partisi başta olmak üzere, her düzeydeki sınıf örgütleridir. Esas olan budur. Bu tür örgütleri sınıfa, onun tarihsel mücadele mirasını billurlaştıran ve ortak aklının ifadesi olan kolektif bir liderlik sunar. Burada liderlik de bireyler anlamında liderler de vardır hiç kuşkusuz, ama bunlar “güçlü lider” kavramına yüklenen anlamın tam zıddını ifade ederler.

Egemenlerin kendi çıkarları uğruna çıkardıkları savaşlar, kapitalizmin yarattığı iklim krizi, işsizlik, açlık gibi nedenlerle milyonlarca insan en tehlikeli göç yollarına düşmek zorunda kalıyor. Bu yollarda her yıl binlerce insan hayatını kaybediyor. Bu yıl mülteci ölümleri geçen yılın aynı dönemine göre üçte bir oranında artarken sadece Akdeniz’de 1000’den fazla insan hayatını kaybetti. Son katliam bu sayıyı daha da yükseltti. Mültecileri bu duruma mahkûm eden egemenler, bu yetmezmiş gibi, milliyetçilikle zehirledikleri emekçileri de göçmen düşmanı haline getiriyorlar.

Türkiye’de yaşayan çocuklar daha gelişim çağlarında temel besin maddelerine bile ulaşamıyorlar. Yetersiz beslenme sonucu bağışıklık sistemleri, kemik gelişimleri, sağlıklı büyümeleri için gerekli mineral, vitamin ve proteini alamayan çocuklar ileriki yaşlarında büyük sağlık problemleri ile boğuşarak yaşamaya devam ediyorlar. Spor aktivitelerinden, yeterli bedensel faaliyetten uzak, hareketsiz kalan çocuklar, fiziksel gelişim süreçlerini sağlıklı tamamlayamıyorlar.

Günümüzde işçi sınıfının çalışma ve yaşam koşulları her geçen gün kötüleşip ağırlaşıyor. İşçilerin yaşam hakları iş cinayetleri ile ellerinden alınıyor. İşgücünü satarak hayatta kalma mücadelesi veren işçi çocukları da bu cehennemden payına düşeni alıyor. Kapitalist sistemin egemenleri dünyanın dört bir yanında çocuk işçileri iliklerine kadar vahşice sömürüyorlar. Erken yaşlarda çekilmez koşullarda çalışmak zorunda bırakılan ufacık bedenler tükenip gidiyor.

Önümüzde çelişkilerin alabildiğine şiddetleneceği bir dönem uzanıyor. Fakat salt bu koşulların varlığından dolayı işçi sınıfı lehine bir ilerlemenin sağlanamayacağı da açıktır. Türkiye işçi sınıfının ekonomik ve politik mücadele örgütleri son derece zayıftır. Bu örgütlülük her iki alanda da güçlenmedikçe işçi sınıfı lehine hiçbir gerçek kazanım sağlanamayacağı açıktır. İşte bu nedenle işçi sınıfının ihtiyacı olan ve güçlendirilmesi gereken şey budur. Arjantin’de de, Türkiye’de de.

Sağ ya da sol burjuva kanatların temsilcilerinin işçi ve emekçilerin kurtuluş seçeneği olarak önlerine koydukları seçimler gerçek kurtuluş kapısının önünde bir bariyer olarak duruyor. İşçiler demokrasi sosuna bulanarak önlerine koyulan sandıklarla yetinmek zorunda değil. Dolayısıyla işçi sınıfının kurtuluşu için tek ve gerçek alternatifi, bir işçi devrimini yaratacak örgütlülüğü büyütmek bugün en hayati görevdir.

Can Atalay’ın derhal serbest bırakılmasını talep etmek üzere, TİP 6 Haziran günü akşam saatlerinde, 36 ilde ve 85 noktada sokağa çıkarak basın açıklamaları gerçekleştirdi. Basın açıklamalarında, yapılan hukuksuzluk teşhir edilerek, “Can Çıkacak Halkını Savunacak” ve “Zindanlar Yıkılsın Tutsaklara Özgürlük” sloganları atıldı. Bu vesileyle bir kez daha vurguluyoruz: Başta Can Atalay olmak üzere, gerek bu süreçte gerekse de öncesinde tutuklanan tüm diğer devrimci-demokrat, sosyalist ve Kürt siyasetçiler derhal serbest bırakılmalıdır! Bu rejime karşı yükseltilen mücadelenin en acil unsurlarından biri de budur.

Türkiye’deki gerçeklik karşısında, faşizme karşı mücadeleyi büyütmek yaşamsal bir ihtiyaçtır. Sosyalist parti ve örgütlerin, sınıf mücadeleci sendikaların ve işçi örgütlerinin ve başta emekçi Kürt halkı olmak üzere tüm ezilenlerin en geniş cephesini örmeye çalışmak, birleşik bir emek cephesini inşa etmek, günümüzün en temel görevidir. Geleceği için mücadele etmek isteyen gençlik için de tek yol bu kavgaya katılmaktır.

Tayland seçimlerinin sonuçları ilk bakışta “otoriter bir rejimi seçimle devirmenin mümkün olduğu”nu düşündürtebilir. Ama durum hiç de böyle değildir. Evet Tayland, cumhuriyetin değil monarşinin hüküm sürdüğü, pek çok askeri darbeye tanıklık etmiş, son olarak da bir generalin başbakanlığında otoriter bir rejimle yoluna devam eden bir ülkeydi. Ama bunun yanı sıra, Türkiye’den son derece farklı olarak, radikal mücadele deneyimlerine sahip bir tarihi de vardı ve elde edilen zafer, seçimlere ve parlamentoya hapsedilmeyen bir mücadele çizgisinin ürünüydü. İşte vurgulanarak üstünde durulması gereken ana husus budur.

Önümüzde çelişkilerin alabildiğine şiddetleneceği bir dönem uzanıyor. Rejimin kendi yarattığı çok boyutlu yıkımın altından nasıl kalkacağı belli değildir. Fakat işçi sınıfının devrimci politik örgütlülüğü güçlenmedikçe, buradan kendiliğinden işçi sınıfı lehine bir çözümün çıkmayacağı da açıktır. Her halükârda işçi sınıfını ve emekçileri çok daha ağır bir yıkım dönemi beklemektedir. Rejimin her türlü muhalefete tahammülsüzlüğü zaten ortadadır. Sıkıştığı noktada saldırıları arttıracağı açıktır.