Barışın ne yazık ki bugünlerde çok uzağındayız. Adına kapitalizm denen sömürü sistemi var oldukça da, dünya insanları el sıkışıp dost olmak yerine birbirlerine düşman edilip haksız savaşlarda karşı karşıya getirilip, ölüme, sakatlılara ve yerinden yurdundan edilmeye mahkûm edilecekler. Yıllardır yanı başımızda, Suriye’de sürmekte olan iç savaşta, yaklaşık 200 bin insan yaşamını yitirmiş, milyonlarca insan ise göç etmek zorunda kalarak hayatları alt üst olmuştur.

Eşit, parasız, nitelikli bir eğitim almak, çalışmak, üretmek, hakkını almak emekçi çocuklarının en temel hakkıdır. Ancak en başta unutmamamız gereken bir şey var. Toplumu iki ana sınıfa ayıran kapitalizm altında, mücadele etmeden, bilinçli bir kavga vermeden hiçbir şey elde edemeyiz. Kapitalizm kendisini tehdit etmeyen bir gençlik istiyor. Biz de bu isteği kabullenirsek nasıl bir geleceğin bizi beklediği açık değil mi?

Ekim Devriminin 97. yılının coşkusunu bizimle paylaşan okurlarımızdan gelen mektupları yayınlıyoruz. Mektuplardaki zenginlik ve coşku, Ekim Devriminin canlılık ve güncelliğini koruduğunu bir kez daha kanıtlıyor.

Toplumu denetim altına almak isteyen burjuvazi, 12 Eylül faşist darbesiyle düzenin bütün kurumlarını yeniden şekillendirdi. Burjuvazinin gözünü diktiği yerlerden birisi de üniversitelerdi. Büyüyen işçi hareketi ile birlikte öğrencilerin ve eğitim emekçilerinin eylemliliğinin akademik sorunların dışına taşarak sınıf hareketiyle ortaklaşması, işçilerle iç içe bir örgütlenme içine girilmesi burjuvazi için tehlikeliydi.

Din, ırk, dil, kültür üzerinden işçi sınıfı bölünüp parçalanıyor. Elbette bu kapitalist sömürü düzeninin iğrenç bir oyunudur. Ancak pek çok işçi ve emekçi örgütsüzlüğün kurbanı oluyor ve bu oyunlarla aldatılmaktan kurtulamıyor. Sorunlarının kaynağı olarak sömürü düzenini değil, göçmen işçileri görüyorlar ve onlara düşman oluyorlar.

Burjuva ideologlar, mutluluğu, tıpkı başka meselelerde olduğu gibi, sistemden bağını kopararak bireysel bir mesele olarak ele alıyorlar. Bunun için de işçilere ve emekçilere ikiyüzlü öğütlerde bulunuyorlar. Sermayenin has gazetelerinden Sabah’ta yayınlanan “mutlu olmanın bilimsel açıdan kanıtlanmış on iki yolu” başlıklı haber bunun tipik örneklerinden biri.

Ekim Devriminin üzerinden 97 yıl geçti, ama bu büyük devrim anlam ve önemini hiç yitirmedi. Ekim Devrimi tarihteki ne ilk ne de son devrimdi, ama kapitalist düzeni kökten yerle bir ederek yerine işçi sınıfının iktidarını kurabilen ilk devrimdi. Bu açıdan tarihte bir ilki temsil ediyordu. Ekim Devriminden sonra onlarca ülkede ayaklanma ve devrimler oldu.

Emperyalistlerin Ortadoğu’da yürüttükleri kirli savaşa ve IŞİD çetelerinin saldırılarına dikkat çekilen basın açıklaması, işçi düşmanlığına ve savaş çığırtkanlığına karşı direnmeye, her yerde halkların kardeşliğini savunmaya ve barışın sesini yükseltmeye devam edileceği ifade edilerek sonlandırıldı.

İran’da, 25 Ekimde, Reyhaneh Jabbari, 2007 yılında kendisine tecavüz etmeye kalkışan eski istihbaratçı bir adamı öldürdüğü gerekçesiyle idam edildi. 26 yaşındaki Jabbari, kendini savunmak isterken adamı yaraladığını ama öldürmediğini, o sırada evde bulunan üçüncü bir kişinin adamı öldürdüğünü söylemesine rağmen hiçbir itirazı dikkate alınmamış, onun bu iddialarına ilişkin hiçbir soruşturma yapılmamıştı.

Ezilen halklar ve işçi sınıfı üzerinde terör estiren egemenlerin korkusu silahlarından büyük. Böyle olunca da emekçilerin vergileriyle oluşturulan devlet bütçesinin önemli bir bölümü silahlanmaya gidiyor. Bir gerçeği bir kez daha hatırlatalım. Korkunun ecele faydası yok. İşçi sınıfının tarihsel deneyimleri bu gerçeği günü geldiğinde gümbür gümbür haykıracak.