Hükümet Kürtlerin taleplerine dair herhangi bir somut adım atmadı henüz. Anadilde eğitim ve seçim barajının düşürülmesi konusunda ayak diriyor, Kürtleri oyalıyor. Ancak daha önce de söylediğimiz gibi Türkiye’nin bu oyalama taktiklerinin işe yaramayacağı bir süreçten geçiyoruz. Kürtler belki de son bir yüzyıldır konjonktürel olarak en güçlü oldukları dönemden geçiyorlar. Bunun somut göstergelerinden birisi, son olarak 25 Kasımda toplanacağı duyurulan Kürt Ulusal Kongresidir.

Lenin’in emperyalizmi kapitalizmin en üst aşaması olarak tahlil etmesinin üzerinden 100 yıla yakın bir süre geçti. Ondan önce de Marx başta Kapital olmak üzere çeşitli çalışmalarında sermayenin merkezileşme eğilimini toplumsal sonuçlarıyla birlikte ortaya koymuş, kapitalizmin dünya pazarını nasıl yarattığını anlatmış ve bunun tekelleşmeyle başbaşa gittiğini vurgulamıştı. Geçen yıllar boyunca kapitalizmin gösterdiği gelişim Marx’ın ve Lenin’in tahlillerini fazlasıyla doğrulamış, en büyük mali sermaye gruplarından oluşan birkaç yüz şirket dünya ekonomisine yön verir hale gelmiştir. Üstelik de insanlığın çoğunluğunun sefaleti, artan yoksulluk ve işsizlik, çevre felaketleri ve savaşlar pahasına.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 24.bölümü.
Savaş sırasında işçi sınıfı bir kıymeti harbiyesi olduğuna inandırıldı. Amerikan İşçi Federasyonu Başkanı Gompers, örgütlü işçiler namına bakır, kereste ve kömür patronlarıyla görüşmeler yaptı. Baştan aşağı tüm ülkedeki işçiler “demokrasi” sözcüğünü duydular. Onlardan, demokrasi için çalışmaları, ücretlerini ve yaşamlarını onun için feda etmeleri istendi. Onlara, emeklerinin, paralarının ve bedenlerinin, zorbalığa ve otokrasiye karşı siper oluşturduğu söylendi.

Gezi Parkı vesilesiyle ön plana çıkan tuzukuru kesimlerin gençlerinin nefesi yeni bir 68 yaratmaya yetemez. Onların “isyan”ının estirdiği rüzgâr kısa süreli ve toplumsal değişim açısından etkisizdir. Esas güç, toplumsal sorunları olanca ağırlığıyla yaşayan ama yaratıcı ve dönüştürücü gücü ellerinde bulunduran genç işçilerdedir. Yeni mücadele dalgasının dinamik gücü, henüz sessizce işyerlerinde çalışmaya devam eden bu gençler olacaktır. Diğer kesimler arasından ise ancak yüzünü işçi sınıfına dönen ve kaderini işçi sınıfı ile birleştirenler yeni mücadeleci kuşağın birer unsuru olabileceklerdir.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 23.bölümü.
Eyalet ve ülke yöneticileri Bolşevizmin tehlikelerinden ciyak ciyak şikâyet ediyorlar, ama binlerce Bolşeviği doğuracak bir sisteme göz yumuyor ve destekliyorlardı. İkiyüzlü adamlar sürüsü, sözümona tehlikeli “kızıllar”ı durdurmak, gerçekteyse emeğin sömürücülerinin çıkarlarını korumak için, bir zabıta/polis örgütü yaratmışlardı. Sermaye çevreleri ve onların uşağı bölge ve eyalet yöneticileri, işçilerin, ekmek talep eden sakin ve cılız sesini bastırmak için, yasa, düzen ve Amerikan değerleri hakkında uluyup yaygara koparıyordu.

Halkların Demokratik Partisi’nin 1. Olağan Kongresi 18 Ağustosta Ankara’da toplandı. Kongre, TMMOB İnşaat Mühendisleri Odası’nda gerçekleştirildi ve salona asılan pankartlarda Rojava halkına yönelik katliamın son bulması, müzakere ve çözüm sürecinde hükümetin somut adımlar atması, cinsel yönelim ve kimlik özgürlüğünün anayasada yer alması, Alevilere yönelik baskı ve asimilasyona son verilmesi gibi talepler yer aldı.

Komünist hareketin son otuz yılda büyük bir güç kaybına uğramasını ve tarihsel hafızanın kaybolmasını fırsat bilen egemen sınıf, fikirler dünyasında eskimekten lime lime olmuş ne kadar süprüntü varsa bunları yeni adlar altında ambalajlayıp piyasaya sunmakta ve yine aynı nedenle bu fikirler kolaylıkla alıcı bulabilmektedir. “Yeni” sıfatıyla çeşitli adlar altında boca edilen bu burjuva ya da küçük-burjuva fikirler, hele ki solcu akademisyenler eliyle renkli soslara bulandırıldıklarında, çok daha kolay yutulur hale gelmektedirler. “Yeni” felsefeler, “yeni” orta sınıflar, “yeni” toplumsal dinamikler, “yeni toplumsal hareketler”, “yeni” örgütlenme anlayışları, “yeni” örgütsel biçimler, “yeni” devrim modelleri…

AKP hükümeti birkaç yıl aradan sonra ikinci kez “Alevi açılımı”nı dillendirmeye başladı. “Alevi açılımı” 3 yıl önce de gündeme gelmiş, ancak 2011 yılındaki seçim sürecinin başlamasıyla birlikte geri plana itilmişti. Geçtiğimiz günlerde yeniden gündeme getirilen “Alevi açılımı”, ayrımcılığı ortadan kaldırmayı ve inanç özgürlüğünü güvence altına almayı amaçlayan demokratik bir nitelik taşımıyor. Bilakis hazırlanan öneri paketi, Aleviliği devlet güdümü altına sokarak resmileştirmeyi ve tıpkı Sünniliği olduğu gibi Aleviliği de düzenin çıkarlarına hizmet eder hale getirmeyi amaçlıyor.

Son birkaç yılda dünya üzerinde birçok ülkede kitlesel isyanlar, halk hareketleri yaşandı. Bunlar, nedenleri, somut talepleri, kitleselliği, yaygınlığı, sınıfsal bileşimi vb. açılardan ülkeden ülkeye farklılıklar gösterse de, çeşitli kesimleriyle halk kitlelerinin hoşnutsuzluk içinde olduğunu ve bunu sokağa dökülerek ifade etme noktasına gelmiş olduklarını ortaya koymaktadır. 2000’li yılların başından bu yana yaşanan dönemi düşünecek olursak, bu durum daha da belirgin bir nitelik kazanmaktadır.

BDP İstanbul İl Örgütü, Batı Kürdistan’da (Rojava) El Kaide’ye bağlı El Nursa çetelerinin Kürt halkına yönelik düzenlediği katliamı lanetlemek için 11 Ağustosta bir basın açıklaması gerçekleştirdi.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 22.bölümü.
Maden işletmecilerinin Başkan’ın barış için öne sürdüğü koşulları reddetmesinden sonra, grev tüm sertliği, çilesi ve sabrı ile devam etti. Grevciler öldürüldü. Gangsterler öldürüldü. İşçi taban için mücadele eden sendika görevlisi John R. Lawson tutuklandı ve cinayetle suçlandı. İşletmecilerin devletinde mahkûmiyet kararı çıkartmak basit bir işti. Bir trene bindim ve Iowa’ya, eyalet başkanı White’ı görmeye gittim.

Emperyalist devletler son model savaş aygıtlarını üretirlerken, Nazım Hikmet’in şu satırları geliyor insanın aklına: “62 yılında 2 avcı uçağını sofraya koysak çevirsek ete, ekmeğe, şaraba, salataya 40 milyon insan doyasıya yer içer 40 milyon kediye de artar ekmekten etten.” 1962 yılında 2 savaş uçağıyla 40 milyon insan doyuyor idiyse, bugün çok daha fazla insan doyar ete, ekmeğe. Ancak emperyalistler, modern savaş aygıtlarıyla işçi sınıfına daha fazla savaş, daha fazla kan banyoları hazırlıyorlar. İşçi sınıfı, kapitalizmi savaşlarıyla birlikte yok etmeden bu kara bulutlar üzerimizden dağılmayacak, bu felâketler son bulmayacak.

Burjuva ideolojisinin ve bu ideolojiden beslenen çevrelerin “örgütsüzlük iyidir” yolunda etrafa saçtığı zehir mutlaka mücadele edilmesi gereken asıl baş belâsıdır. Tüm bunlar hesaba katılacak olursa, günümüzde kapitalizme karşı mücadelede kilit sorunun işçi sınıfının devrimci örgütlülüğünün sağlanması olduğu apaçık ortaya çıkıyor.

İran Devrimci Marksist Eğilimi Türkiye’deki işçilerin ve ezilen kitlelerin kendi kapitalist devletlerine karşı mücadelelerini tümüyle destekler. İranlı işçiler ağır baskılara rağmen son otuz yıl boyunca İran’ın kapitalist-ruhban İslami rejimine karşı mücadelelerini sürdürdüler. İran ve Türkiye (komşu ülkeler) işçi sınıflarının kendi kapitalist devletlerine karşı dayanışması bölgede geleceğin sosyalist federasyonunun yaratılmasının yolunu döşeyecektir.

Apaçık ki, burjuvaziye hiçbir şekilde güvenilemez. İnsanlığın geleceği ve kaderi asla burjuvaziye bırakılamaz. Nükleer enerji santrallerine karşı mücadeleyi büyütmek, bunun nükleer silahlanmaya bağını sürekli olarak teşhir etmek, temiz, yaşanabilir bir doğa kavgasını yürütmek işçi sınıfının kapitalizme karşı mücadelesinin kopmaz bir parçasıdır. Nükleer santralleri engelleyebiliriz. Unutmayalım ki, her şey gibi, onları da inşa edecek olan işçi sınıfıdır. Bu noktada işçi hareketinin duyarlılığını sağlama, göstermelik olarak değil gerçek bir mücadele başlığı olarak nükleer karşıtlığını sendikaların gündemine sokma görevi devrimci işçilerin önünde duruyor.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 21.bölümü.
Rockefeller’ın Güney Colorado’daki şirketlerine karşı başlatılan büyük kömür grevi esnasında, başkent Washington’daydım. Uzun süredir katlanılan sömürü ve zulme karşı on yıl önce yapılan bir grev, silahlar ve açlık tarafından acımasız bir biçimde bastırılmıştı. Fakat açık ayaklanmanın alevleri söndükten çok sonra bile, işçilerin umutsuzluk ve çaresizliği için için yanmaya devam etti. En sonunda, on yıllık bir sabrın ardından, maden işçilerinin yüreğindeki közler, isyanın kükreyen alevlerine dönüştü.

Burjuvazinin böylesine saldırması, toplumu dinlemesi, her adımı takip etmesi, azgınca polis terörü uygulaması boşuna değildir. Tüm dünyada birbiri ardına patlak veren isyanlar, işçi sınıfının kriz karşısında yaygınlaşan grevleri burjuvazinin yüreğine korku salıyor. Bu yüzden bütçeden iç güvenliğe ayrılan pay her geçen yıl katlanarak artıyor. MİT’e bu ölçüde geniş yetkilerin tanınmasındaki amaç da iç güvenlik adı altında işçi sınıfının yükselecek devrimci mücadelesini bastırmaktır.

Türkiye’de de önümüzdeki dönemde büyük sınıf mücadeleleri olacağına kuşku yoktur. Yeni kuşak bir işçi sınıfı şekillenmekte ve bunlar şimdilik mevzi mücadelelerle ilk denemelerini yapmaktalar. Türkiye kapitalizminin yakaladığı görece elverişli konjonktür ve içine girilen adeta yeniden inşa süreci, burjuvaziye bir tarihsel nefes aralığı yaratmış olsa da, bunun ilelebet sürmeyeceği açıktır. Bugünkü mevzi mücadelelerde işçilere yol gösteren Marksist Tutum, o büyük günler geldiğinde de mücadele sahasının ön saflarında bilinçli işçilerin ellerinde dalgalanacaktır.

Tüm örnekler göstermektedir ki, gerçek anlamda düzenin temellerine yönelebilecek nitelikteki toplumsal hareketlerin olmazsa olmaz lokomotifi örgütlü işçi sınıfıdır. İşçi sınıfının sahnede yer almadığı veya işçilerin örgütsüz biçimde bireysel olarak harekete katıldığı durumlarda, çeşitli nedenlerle yaşanan patlamaların veya isyanların uzun ömürlü olması mümkün değildir. Asıl belirleyici olan işçi sınıfının kendi talepleriyle ve örgütlü gücüyle sahneye çıkmasıdır. Bu da sınıfın bağımsız politik çizgisinin ve örgütlülüğünün yaratılmasıyla mümkündür.