Katliamın 7. yılında 9 Ekim günü İstanbul, Ankara, İzmir, Maraş, Denizli’de katliamda hayatını kaybedenler için mezarları başlarında anmalar yapıldı. Bu anmalarda konuşan sendika, siyasi parti il ve ilçe yöneticileri, barış karanfillerinin yoldaşları, yitirdiklerimizi, onlarla anılarını, onların mücadelelerini, inandıkları yolda kararlılıkla yürüdüklerini anlattılar.

Kapitalizm, burjuva sınıfın işçi sınıfını sömürerek varlığını sürdürdüğü düzenin adıdır. Ya en ağır işlerde zorla çalıştırılmak üzere köleleştirilmiş bir insan, ya yok denecek bir ücrete çalışmak zorunda bırakılan bir göçmen, ya da açlıktan ölmemek için belli bir ücret karşılığında işgücünü satan “özgür emekçi”… İşin özü kapitalizm mülksüzler için en iyi durumda bile ücret köleliği, ücretli kölelik demektir!

Bugün boş olarak bekleyen yüz binlerce konutu da kullanıma sokacak şekilde gerçek bir sosyal konut projesi atılımı gerçekleştirilmeden, öğrenciler için ücretsiz ve nitelikli yurtlar yapılmadan milyonlarca emekçinin barınma sorununu çözmek mümkün değildir. Fakat kapitalist efendilerin bu sorunu çözmek gibi amaçları yoktur, onlar tam aksine bundan kâr etmenin, bu meseleyi oya tahvil edecek yanılsamalar yaratmanın, kitleleri boş hayaller peşinde oyalamanın derdindedirler.

Mihail Gorbaçov’un 30 Ağustosta ölmesinin ardından dünya medyasında onunla ilgili pek çok yazı yazıldı. Batılı burjuva kalemlerin önemli bir kısmı Gorbaçov’a “20. yüzyılın en büyük siyasetçilerinden”, “tarihin akışını değiştiren lider”, “Soğuk Savaşı bitiren lider”, “Nobel Barış ödüllü siyasetçi” güzellemeleri yaptı.

Kapitalist toplumun emekçilerin ruh dünyasında yarattığı tahribatın farkına varmış olanlar bilmeli ki, sağlıklı bir ruh hali ve onu sağlayacak bilinç ancak özgürleşme mücadelesinde bir araya gelmiş insanların kendilerini eylemleriyle dönüştürmeleri sonucunda geliştirilebilir. Sınıf mücadelesine örgütlü ve aktif olarak katılmak sağlıklı bir ruh halinin en temel önkoşuludur.

Diego ve Frida şahsında burjuvazi belden aşağı vurarak onların birer komünist ressam olduklarının önüne kişisel yaşamlarını ve aşklarını geçirir. Onların ideallerinin ve tablolarının anlatmak istediklerinin üzerini bir şalla örtmek için canhıraş saldırır. Üretilen filmler de işin bu tarafına odaklanır. Oysa Marksistleri farklı kılan bir nokta, beceri ve yeteneklerini insanlığın sınıfsız bir dünyaya giden yoluna katmalarıdır.

Mahsa’nın ölüm haberi yoksulluğa, yolsuzluklara, baskı rejimine karşı zaten öfkesi hiç durulmamış İranlı emekçileri tekrar sokaklara döktü. Başta kadınlar olmak üzere İranlı emekçiler 100’den fazla kente yayılan eylemlerle baskıcı rejimi protesto ediyorlar. Kadını erkeğiyle sokaklara dökülen halk “Hamaney’e Ölüm”, “Diktatöre Ölüm”, “Korkmayın, Hep Birlikteyiz”, “Top, Tank, Çatapat, Molla Defolmalı”, “Kız Kardeşimi Öldüreni Öldüreceğim” sloganlarını haykırıyor. Kadınlar bir yas sembolü olarak ama aynı zamanda öfkelerini de anlatmak için saçlarını kesiyor, başörtülerini gösteriler sırasında yakılan ateşe atıp etrafında dans ediyorlar. Kitleler bazı kentlerde devlet dairelerindeki Humeyni ve Hamaney posterlerini indiriyorlar.

Faşist rejimin krizinin derinleştiği, ekonomik yıkıma ve ağır siyasi baskılara maruz kalan emekçi kitlelerin öfke ve tepkisinde sıçramalı bir artışın yaşandığı, “Millet İttifakı” adı altında toplanan burjuva muhalefet kesimininse parlamenter sisteme odaklı bir restorasyon hedefinin ötesine geçmediği son bir yıldır, sosyalist hareket ve Kürt hareketi içinde de bir üçüncü ittifak arayışı giderek olgunlaşmıştı. Emek ve Özgürlük İttifakı bu arayışın emek cephesindeki en demokratik bileşimi olarak ortaya çıktı, geniş bir kesim tarafından desteklenerek 25 Ağustosta ilan edildi ve daha önce duyurulduğu üzere 24 Eylülde deklarasyon metni açıklandı.

İklim krizinin temel nedenlerinden birini kömür, petrol, doğalgaz gibi fosil yakıtlar oluşturuyor. “Sanayi devrimiyle birlikte başta kömür olmak üzere fosil yakıtların kullanımının fütursuzca artması, atmosferdeki sera gazlarının oranını da aynı derecede arttırdı.

Farklı ülkelerin işçi sınıfları arasında düşmanlık için hiçbir sebep olmamasına ve doğal bir yakınlaşma, kaynaşma eğilimi olmasına rağmen, politik bilinç ve örgütlenme eksikliği nedeniyle burjuva egemenler halkları birbirlerine karşı kışkırtmayı başarabilmektedirler. Bilinç ve örgütlülük düzeyi yükseltilmedikçe bu tehlike ne yazık ki vardır. Gerçekte birbirlerinin doğal uzantısı olan Ege adaları, Anadolu yarımadası ve Yunanistan anakarası arasında ulusal sınır adı altında duvarların örülmüş olması, bu toprakların insanlarının tüm bu coğrafyada barış ve kardeşlik içinde bir arada yaşamalarının engellenmesi burjuvazinin çizdiği ulusal sınırların gericileşen doğasını ortaya koymaktadır.

Faşist rejim herkese korku salıp gözdağı vermeye çalışırken aynı zamanda toplumu “yaşam tarzı” ve din temelinde kutuplaştırmaya devam etmek istiyor. Bu açıdan özellikle dinci bakış açısıyla yapılan dayatmalar karşısında dik bir duruş sergileyen kadınlar ve LGBTİ+’lar da sistematik biçimde hedef tahtasına konuyor, konu sürekli diri tutulup köpürtülmeye çalışılıyor.

Cümle âleme İngiliz emekçilerinin monarklara sonsuz bir “sevgi ve hayranlık” duydukları mesajı verildi. Britanya’nın yoksul emekçileri hayat pahalılığına ve türlü adaletsizliklere karşı tarihi grevlerle tepkilerini dile getirirken, burjuvazinin yalan makineleri Kraliçe’nin ulusu ne kadar güçlendirdiğini, onun zamanında Britanya’nın nasıl da şaha kalktığını yazmakla meşguldü. Ne diyelim her sınıfın tarihi kendine.

Rejimin sıkışıklığı artıp iç kenetlenmesindeki gevşeme ve çözülme süreci hızlanınca, pastanın küçülmesinin de bir sonucu olarak devlet içindeki klikler ve onların mafya uzantıları arasındaki kavga da kızışıyor. Bileşimi neredeyse tümüyle Erdoğan tarafından belirlenen üst yargı organlarından bile zaman zaman iktidarın hoşlanmayacağı kararlar çıkmaya, bu tür durumların sayısı artmaya başlamıştır. Aslında bunlar totaliter bir aygıtın monolitik yapısıyla bağdaşmayan gelişmelerdir ama gözümüzün önünde de yaşanmaktadır. Bunun anlamı mevcut rejimin artık son dönemini yaşamakta olduğudur.

Kış bitip eriyince kar / Ne tipi, ne ayaz / Eser kalmaz hiçbirinden Doğa uyanır / Çatlar tohumları gelinciklerin / Ne gecenin karanlığına mahkûmdur / Ne de kışın haydutluğuna insan / Dereler yine her zamanki neşesinde / Gelincikler kızıla bürüdü her yanı / Çayırlar başladı rüzgâr şefin yönetimindeki senfonisine / Akıyor yaşamın damarlarından kan / Devinip duruyor hayat / Ey umudun goncası / Toprak uyandı / Sen de uyan, sen de uyan.

Şili’de Kurucu Meclisin hazırladığı yeni anayasa metni 4 Eylülde gerçekleştirilen referandumla halkın onayına sunuldu. Referandumdan %62 “hayır” oyu çıkması, daha altı ay önce Gabriel Boric’in devlet başkanlığına seçilmesini “faşizme ve kapitalist saldırı politikalarına indirilmiş güçlü bir darbe” olarak değerlendiren kesimlerde büyük bir şaşkınlık yarattı.

Boş umutlar yaymak yanlıştır, karamsarlık pompalamaksa daha da yanlıştır. Pasif bir şekilde gün sayarak beklemek değil, sınıf örgütlerini güçlendirmek ve emekçilerin seferberliğini sağlamak üzere harekete geçmek, bu doğrultuda ter akıtmak gerekiyor. İnsanların ihtiyaç duyduğu umut, yalanlar ve aptalca hayallerle değil, sağlam bir mücadele programı ve onu hayata geçirebilecek bir önderlikle sağlanabilir ancak. Emekçi kitlelerin ihtiyacı olan ve yaratmamız gereken de işte budur.