Biz işçiler, burjuvaların kendi sınıflarını savunduğunun onda biri kadar sınıfımızı savunsak, ne bu ayak oyunlarıyla bizi kandırabilirler ne de yıldırabilirler. Ve biz, dünya üzerinde her şeyi üreten işçiler, patronların gereksizliğini ancak böyle anlayabilir, ve patronların, efendilerin olmadığı bir dünya yaratabiliriz.

Bir 8 Mart Uluslararası Emekçi Kadınlar Günü yıldönümünü daha geride bıraktık. Gerek işçi sınıfı cephesinde gerekse de burjuvazi cephesinde bu yılın 8 Mart’ında yaşananlar aslında hiç de yabancısı olmadığımız şeylerdi. özellikle sınıf mücadelesinin dibe vurduğu, devrimci dalganın esamisinin okunmadığı dönemlerde yaşananlar üç aşağı beş yukarı aynı şeyler oluyor.

Patronların korkulu rüyası olan örgütlülüğü güçlendirmemiz gerekiyor. Ancak bu örgütlü güç sayesindedir ki, patronlar için gösterdiğimiz düzen ve disiplinden çok daha fazlasını kendi sınıf mücadelemiz için gösterebiliriz. Ve bu güç Marksizmin ışığıyla buluştuğunda işte asıl o zaman sadece kendimizi kurtarmakla kalmayacak, bu kapitalist bataklığı kökünden kurutmuş olacağız.

>Söyleyeceklerime Milliyet gazetesinden okuduğum bir köşe yazısıyla başlamak istiyorum. Gözünüz aydın deyip müjdeyi veriyordu bu köşe yazısı: vergiler yağıyor! Hem de ne vergi! Nefes alsanız vergi! Haberleşmeye, telefona, telekse, telefon kartına, elektriğe, likit gaza, doğal gaza, otele, motele, yani aklınıza gelecek her şeye vergiler artırılıyor.

Sendikacıların işçilere önerdikleri mücadele değil, uzlaşmadır. Yani bu mücadelenin sonu şimdiden görünüyor, ya işçiler kendi istekleriyle terk ederler fabrikayı ya da polis zoruyla dışarıya atılacaklar. Çünkü mücadele çok zayıf. Bu direniş yayılmazsa burjuvazi tarafından ezilecektir. İşçiler burjuvazinin izin verdiği ölçüde eylemlerine devam ediyorlar. Başbakan yeniden açıklama yaptı, 4 gün içinde SEKA’nın boşaltılacağını duyurdu. Durum ortada, bakalım ne olacak...

İşçiler kapatma kararının ardından yürütmeyi durdurma talebiyle hukuki kanala başvurarak sonuç almayı denediler. Ne var ki, işçi sınıfının çıkarına değil de egemen sınıfın çıkarına işleyen yasaları icra eden mahkeme, işçilerin beklentilerini tersinden yerine getirerek yürütmeyi durdurma istemlerini kabul etmedi ve kapatma kararını tekrar onayladı.

Şubat ayının ikinci haftasında (12 Şubat) Eğitim-Sen şubelerinde genel kurullar yapıldı. Benim üyesi olduğum şubede de aynı gün yeni yönetimi belirlemek üzere kongre toplandı. Ben böyle bir kongreye ilk kez katıldım ve sizlere bu toplantıya dair kısa izlenimlerimi aktardıktan sonra örgütlülükle ilgili düşüncelerimi belirtmek istiyorum.

Bundan 10 sene önce, 12 Mart 1995’in sabahında uyanıp televizyonu açtığımda beni çok derinden etkileyecek olaylara ekrandan tanık oldum. Meğer ben sıcak yatağımda rahat rahat uyurken, İstanbul’da, Gaziosmanpaşa’ya bağlı Gazi Mahallesinde, binlerce emekçi barikatlar kuruyor, karakola yürüyor ve polisle çatışıyormuş. Gençlerin öfkeyle polisi kovaladıklarını gördüm. İlk defa böyle bir şey görüyordum.

Sınıflara bölünmüş toplumların tarihi boyunca, bu toplumsal ilişkilerden de kaynaklı olarak, kadınların hep birtakım özellikleri öne çıkartılmıştır ve onlara birtakım görevler biçilmiştir. Bu görevlere kendileri de inandırılmışlardır. Kırılgan ve zayıf olmak, korunmaya muhtaç olmak, soyun devamı için gerekli olmak vs. örneğin kadınlar evlenmeden önce baba ya da ağabeylerinin himayesi altındadır ve onların sözünden çıkamaz. Evlendiğinde ise bu aynı durum başka bir kişiye devredilmiştir, artık kadın kocasına aittir.

Güney Asya depremi ardından devletler, basın ve burjuva bilim adamları “duygulandılar”. İnsanının doğa karşısında ne kadar aciz olduğunu, sağ kalanlara yardım edip yaraları sarmaktan başka bir şeyin elden gelmeyeceğini söylediler. Ancak yalan söylüyorlar. Her türlü felaketin baş sorumlusu kapitalist sistemdir. Burjuva bilim adamları, yaşadığı her saniye insanlığa daha da ağır bedeller ödettiren sistemlerine zarar gelmemesi için gerçekleri gizliyorlar.

Kapitalizmin verebileceği sadece yabancılaşma, mutsuzluk, yoksulluk, yorgunluk, savaş ve yıkım olabilir. Aslında bu cümlede “sadece” diye bir kelime kullanmak yanlış oldu. çünkü listeyi maalesef her türlü felâketin farklı ifade biçimleriyle uzatabilirsiniz.

Sistem her geçen gün daha da canileşiyor. Bugün bile kapitalizm koşullarında yaşamak bizim için bu kadar berbatken gelecekte eğer bu gidişata dur denmezse çocuklarımızı çok daha kötü günlerin beklediği ortada. Elbette ki bu politikaların ve bu politikaları var eden sistemin değiştirilmesi için siyasi bir iradeye ihtiyaç var. Bizler geleceğimiz için mücadele etmediğimiz sürece çocuklarımıza sadece katmerli sömürüyü, katmerli açlığı, katmerli yoksulluğu ve katmerli hak gasplarını miras bırakacağız.

Yaşadığımız her gün bize burjuvazinin bizler yararına hiçbir şey yapmadığını tekrar tekrar gösteriyor. Burjuvazi sadece kendi cebini, daha fazla nasıl kâr edeceğini düşünerek kendi üretim ve yönetim sistemini yürütüyor. Onlara göre biz işçiler sadece kârın artışını sağlayacak birer varlığız.