Tüm gelişmeler, rejime karşı mücadelede burjuva muhalefete ve seçimlere bel bağlanamayacağını tekrar tekrar gösteriyor. Emeğin ve ezilenlerin burjuvaziden bağımsız ortak mücadele cephesini inşa etmek tek çıkar yoldur. Koşullar ne denli olumsuz görünürse görünsün, geleceği aydınlatacak olan bu doğrultuda sergilenecek çabadır.

İşçi sınıfından fedakârlık bekleyenlerin milyarlarına milyarlar kattıkları bu dönemde çelişkilerin ayyuka çıktığı görüldü. Tüm bunlar diyalektik bir yansımayla sınıf mücadelesini keskinleştirdi. Yüz milyonlarca işçinin, grevlerle, yeni sendikalaşma hamleleriyle ayağa kalktığı bu süreçte pek çok ilke de imza atıldı. Krizin tüm yükü sırtlarına yıkılan işçiler kimi sektörlerde ilk kez sendikalaşma çabalarıyla boy gösterdiler ve bunların büyük bir kısmında tarihi başarılara imza attılar. Küresel ölçekte faaliyet gösteren bazı dev şirketleri de ilk kez grevle tanıştırdılar.

İş bulamayan, gelecek planları kuramayan umudunu kaybetmiş gençler ülke dışına kaçma hayalleri kuruyorlar. İşçiler, emekçiler açlık sınırının altındaki asgari ücreti nereye yetiştireceğini bilemezken, çocuklar okula aç giderken, kadınlar sorunları katmerli bir şekilde yaşarken rejim yolunda ilerliyor. Bu da yetmezmiş gibi çığ gibi büyüttüğü sorunları çözmek yerine arsızca ve azgınca bu sorunları fırsata dönüştürüyor.

Kapitalizm her geçen gün çok daha adaletsiz, eşitsiz, hukuksuz ve anti-demokratik bir dünya yaratıyor ve sistemin bütün parçaları domino taşları gibi birbirini olumsuz etkiliyor. Sağlık sistemi, kapitalizmin paralelinde adaletsizliğin, eşitsizliğin, haksızlığın ve hukuksuzluğun bütün görünümlerini sergiliyor. Bakım, tanı ve tedavi hizmetlerine ancak ve ancak maddi imkânlar ölçüsünde kavuşulabiliyor. Sağlık sistemi tekellerin kontrolündeki bir ticari sektöre dönüştü. Küçük büyük bütün hastalıklar kapitalizm için kâr kaynağı işlevi görüyor. Hastadan, hastalıktan beslenen bu sistem, iyileşmeyi de her geçen gün imkânsız hale getiriyor.

Türkiye özellikle son yıllarda katlamalı bir enflasyonla karşı karşıya. İzlenen ekonomi politikalarının doğrudan ürünü olan bu yüksek enflasyon olgusu karşısında, işçi sınıfının önüne ısıtılıp ısıtılıp kemer sıkma politikaları koyuluyor. Küresel kapitalizmin merkezleri olan Amerikan ve AB Merkez Bankaları ile IMF ve Dünya Bankasının yetkilileri aracılığıyla yaygınlaştırılan tezlere göre enflasyon tüketim talebindeki fazlalıktan kaynaklanıyor.

On yıllardır İsrail devletinin sistematik şiddeti, zulmü ve aşağılamaları altında yaşayan Filistin halkı, 7 Ekimden bu yana İsrail’in yağdırdığı bombaların altında soykırıma uğruyor. Filistin Sağlık Bakanlığının yaptığı açıklamaya göre öldürülenlerin sayısı 22 bini, yaralı sayısı 60 bini aştı. 2,3 milyon insanın yaşadığı Gazze’de nüfusun neredeyse tamamı yerinden edildi.

Siyasi iktidar bugüne kadar yaptığı her işte olduğu gibi siyasi ve ekonomik çıkarına öncelik veriyor. Oy ve para gelmiyorsa, ne kadar gerekli olursa olsun emekçilerin genel çıkarını gözeten bir hizmet sunulmuyor. Çıkarılan yasalar kâğıt üzerinde birtakım sorunları çözüyor gibi görünüyor ama muhatabı olan emekçileri gerçekte mağdur ediyor.

Kapitalizm her türlü felâketi yaratıyor, hastalıklara davetiye çıkarıyor, yeni hastalıkları üretip yaygınlaştırıyor. Sağlık sisteminin geldiği bu noktada kapitalizmin yarattığı koşullar sadece vücut sağlığımızı değil akıl sağlığımızı da tehdit eder hale gelmiştir. Tüm dünyada krizin derinleştirdiği yoksullukla birlikte işçi sınıfının yaşam ve çalışma şartlarının kötüleşmesi, göçmenlerin içinde bulundukları sefalet tablosu da gösteriyor ki tek kurtuluş yolu hastalık üreten kapitalizmi ortadan kaldırmaktan geçiyor.

Marx, çalışma koşullarında işçinin sırtından yapılan tasarruflar konusunda çarpıcı bir örnek oluşturan kömür ocaklarındaki duruma dikkat çeker. Onun dönemin raporlarından aktardığı satırlar, kömür ocaklarında çalışan işçilerin dünden bugüne değişmeyen çilesini gözler önüne serer. Raporlarda, kömür ocakları sahipleri arasında hüküm süren rekabet koşullarında, en gözle görülür fiziksel güçlükleri yenmek için en minimum düzeyde harcama yapılarak işçilerin hayatının tehlikeye atıldığından söz edilmektedir.

Arjantin 2001 krizinde de aynı reçetelerle “terapi”ye sokulan, ama ayağa kalkan yüz binlerce işçinin on günde iki devlet başkanının ipini çektiği bir ülkedir. Yani Milei’nin de burjuvazinin de işi umdukları kadar kolay olmayacaktır. Nihayetinde Arjantinli emekçilerin geleceğini mücadele ateşinin harı belirleyecektir, elbette Milei’nin de!