Tüm başka sosyal konularda olduğu gibi futbol ve taraftarlığı konusu da işçilerin sağlıklı sınıf örgütlenmelerinde bir araya gelmelerinin ne kadar yakıcı bir mesele olduğunu bize anlatıyor. İşçilerin sınıf çıkarlarına aykırı tutumları benimsemelerinin bir aracı haline getirilmiş olan futbolun işçi sınıfı üzerindeki yıkıcı etkilerini ortadan kaldırmanın başka bir yolu yok çünkü. Örgütlenen ve sınıf bilincine sahip olmaya başlayan işçilerin her toplumsal konuda olduğu gibi futbol ve taraftarlığı konusundaki tutumu da bugün rastladıklarımızdan başka olurdu.

Mısır’daki son isyan dalgası ve arkasından gerçekleşen askeri darbe, birçok dersi içerisinde barındırıyor. Sosyalist çevreler tarafından yapılan kimi değerlendirmeler ise, devrimden ne anlaşılması gerektiği, darbelere karşı tutum, ordunun sınıf doğası, kendiliğinden hareketlerin öneminin yanısıra zaafları ve sınırlılıkları, burjuvazi içindeki hegemonya kavgası, yürüyen emperyalist paylaşım kavgasının iç siyasete yansımaları ve emperyalist komplolar gibi konularda ciddi kafa karışıklıkları olduğunu ortaya koyuyor. Türkiye’de önümüzdeki dönemde sertleşeceği kesin olan hem burjuvazi içi kapışmanın hem de proleter sınıf kavgasının önümüze koyduğu görevleri doğru kavramak bakımından Mısır’da yaşananlar önemli ipuçları veriyor.

Hakların Demokratik Kongresi, 9 Eylülde yaptığı basın toplantısı ile Mart 2014’te yapılacak yerel seçimlere nasıl gireceğini açıkladı. Buna göre HDK seçimlere Kürt illerinde bileşenlerinden BDP ile, batıda ise HDP ile girecek.

AKP’nin her türlü toplumsal muhalefeti daha doğmadan boğma gayretkeşliği bir can daha aldı. Gezi protestoları sırasında beş kişiyi katletmiş olan devlet, şimdi de Hatay’da bir genci katletti. ODTÜ’de ağaç katliamına neden olacak yol yapımına karşı geliştirilen direnişe destek vermek ve polis saldırısını kınamak amacıyla Türkiye’nin çeşitli kentlerinde olduğu gibi Hatay’da da protesto gösterileri gerçekleştirildi. 10 Eylülde yapılan gösteriye polis her zaman olduğu gibi bu kez de gaz ve tazyikli suyla saldırdı. Bu saldırı esnasında 22 yaşındaki Ahmet Atakan hayatını kaybetti.

Bizlerin burjuva mahkemelerin hukuksuzluğunu, adaletsizliğini, anti-demokratikliğini, sahtekârlığını görmek için Ergenekon davasına bakmamız gerekmiyor; zira bu “hukuk” aracılığıyla sosyalistlere, Kürtlere, düzen muhaliflerine ve yoksul halk kesimlerine çektirilen eziyet apaçık ortadadır. Ama “demokrasi” lafını ağzından düşürmeyen ikiyüzlülerin, örneğin üç bine yakın insanın “terör örgütü üyeliği”nden onlarca yıla varan hapis cezalarıyla yargılandığı KCK davası karşısında takındıkları tutumlar da ortadadır. Dolayısıyla bütün bu gerçekliğe gözlerini ve kulaklarını kapatmayı tercih edip, darbeci generallerin ve onların şakşakçılığını yapan profesörlerin, gazetecilerin, kısacası düzenin “saygın” temsilcilerinin başına gelenler karşısında feveran eden ikiyüzlüler sürüsüne en ufak prim bile verilmemelidir.

Hükümet Kürtlerin taleplerine dair herhangi bir somut adım atmadı henüz. Anadilde eğitim ve seçim barajının düşürülmesi konusunda ayak diriyor, Kürtleri oyalıyor. Ancak daha önce de söylediğimiz gibi Türkiye’nin bu oyalama taktiklerinin işe yaramayacağı bir süreçten geçiyoruz. Kürtler belki de son bir yüzyıldır konjonktürel olarak en güçlü oldukları dönemden geçiyorlar. Bunun somut göstergelerinden birisi, son olarak 25 Kasımda toplanacağı duyurulan Kürt Ulusal Kongresidir.

Lenin’in emperyalizmi kapitalizmin en üst aşaması olarak tahlil etmesinin üzerinden 100 yıla yakın bir süre geçti. Ondan önce de Marx başta Kapital olmak üzere çeşitli çalışmalarında sermayenin merkezileşme eğilimini toplumsal sonuçlarıyla birlikte ortaya koymuş, kapitalizmin dünya pazarını nasıl yarattığını anlatmış ve bunun tekelleşmeyle başbaşa gittiğini vurgulamıştı. Geçen yıllar boyunca kapitalizmin gösterdiği gelişim Marx’ın ve Lenin’in tahlillerini fazlasıyla doğrulamış, en büyük mali sermaye gruplarından oluşan birkaç yüz şirket dünya ekonomisine yön verir hale gelmiştir. Üstelik de insanlığın çoğunluğunun sefaleti, artan yoksulluk ve işsizlik, çevre felaketleri ve savaşlar pahasına.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 24.bölümü.
Savaş sırasında işçi sınıfı bir kıymeti harbiyesi olduğuna inandırıldı. Amerikan İşçi Federasyonu Başkanı Gompers, örgütlü işçiler namına bakır, kereste ve kömür patronlarıyla görüşmeler yaptı. Baştan aşağı tüm ülkedeki işçiler “demokrasi” sözcüğünü duydular. Onlardan, demokrasi için çalışmaları, ücretlerini ve yaşamlarını onun için feda etmeleri istendi. Onlara, emeklerinin, paralarının ve bedenlerinin, zorbalığa ve otokrasiye karşı siper oluşturduğu söylendi.

Gezi Parkı vesilesiyle ön plana çıkan tuzukuru kesimlerin gençlerinin nefesi yeni bir 68 yaratmaya yetemez. Onların “isyan”ının estirdiği rüzgâr kısa süreli ve toplumsal değişim açısından etkisizdir. Esas güç, toplumsal sorunları olanca ağırlığıyla yaşayan ama yaratıcı ve dönüştürücü gücü ellerinde bulunduran genç işçilerdedir. Yeni mücadele dalgasının dinamik gücü, henüz sessizce işyerlerinde çalışmaya devam eden bu gençler olacaktır. Diğer kesimler arasından ise ancak yüzünü işçi sınıfına dönen ve kaderini işçi sınıfı ile birleştirenler yeni mücadeleci kuşağın birer unsuru olabileceklerdir.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 23.bölümü.
Eyalet ve ülke yöneticileri Bolşevizmin tehlikelerinden ciyak ciyak şikâyet ediyorlar, ama binlerce Bolşeviği doğuracak bir sisteme göz yumuyor ve destekliyorlardı. İkiyüzlü adamlar sürüsü, sözümona tehlikeli “kızıllar”ı durdurmak, gerçekteyse emeğin sömürücülerinin çıkarlarını korumak için, bir zabıta/polis örgütü yaratmışlardı. Sermaye çevreleri ve onların uşağı bölge ve eyalet yöneticileri, işçilerin, ekmek talep eden sakin ve cılız sesini bastırmak için, yasa, düzen ve Amerikan değerleri hakkında uluyup yaygara koparıyordu.

Halkların Demokratik Partisi’nin 1. Olağan Kongresi 18 Ağustosta Ankara’da toplandı. Kongre, TMMOB İnşaat Mühendisleri Odası’nda gerçekleştirildi ve salona asılan pankartlarda Rojava halkına yönelik katliamın son bulması, müzakere ve çözüm sürecinde hükümetin somut adımlar atması, cinsel yönelim ve kimlik özgürlüğünün anayasada yer alması, Alevilere yönelik baskı ve asimilasyona son verilmesi gibi talepler yer aldı.

Komünist hareketin son otuz yılda büyük bir güç kaybına uğramasını ve tarihsel hafızanın kaybolmasını fırsat bilen egemen sınıf, fikirler dünyasında eskimekten lime lime olmuş ne kadar süprüntü varsa bunları yeni adlar altında ambalajlayıp piyasaya sunmakta ve yine aynı nedenle bu fikirler kolaylıkla alıcı bulabilmektedir. “Yeni” sıfatıyla çeşitli adlar altında boca edilen bu burjuva ya da küçük-burjuva fikirler, hele ki solcu akademisyenler eliyle renkli soslara bulandırıldıklarında, çok daha kolay yutulur hale gelmektedirler. “Yeni” felsefeler, “yeni” orta sınıflar, “yeni” toplumsal dinamikler, “yeni toplumsal hareketler”, “yeni” örgütlenme anlayışları, “yeni” örgütsel biçimler, “yeni” devrim modelleri…

AKP hükümeti birkaç yıl aradan sonra ikinci kez “Alevi açılımı”nı dillendirmeye başladı. “Alevi açılımı” 3 yıl önce de gündeme gelmiş, ancak 2011 yılındaki seçim sürecinin başlamasıyla birlikte geri plana itilmişti. Geçtiğimiz günlerde yeniden gündeme getirilen “Alevi açılımı”, ayrımcılığı ortadan kaldırmayı ve inanç özgürlüğünü güvence altına almayı amaçlayan demokratik bir nitelik taşımıyor. Bilakis hazırlanan öneri paketi, Aleviliği devlet güdümü altına sokarak resmileştirmeyi ve tıpkı Sünniliği olduğu gibi Aleviliği de düzenin çıkarlarına hizmet eder hale getirmeyi amaçlıyor.

Son birkaç yılda dünya üzerinde birçok ülkede kitlesel isyanlar, halk hareketleri yaşandı. Bunlar, nedenleri, somut talepleri, kitleselliği, yaygınlığı, sınıfsal bileşimi vb. açılardan ülkeden ülkeye farklılıklar gösterse de, çeşitli kesimleriyle halk kitlelerinin hoşnutsuzluk içinde olduğunu ve bunu sokağa dökülerek ifade etme noktasına gelmiş olduklarını ortaya koymaktadır. 2000’li yılların başından bu yana yaşanan dönemi düşünecek olursak, bu durum daha da belirgin bir nitelik kazanmaktadır.

BDP İstanbul İl Örgütü, Batı Kürdistan’da (Rojava) El Kaide’ye bağlı El Nursa çetelerinin Kürt halkına yönelik düzenlediği katliamı lanetlemek için 11 Ağustosta bir basın açıklaması gerçekleştirdi.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 22.bölümü.
Maden işletmecilerinin Başkan’ın barış için öne sürdüğü koşulları reddetmesinden sonra, grev tüm sertliği, çilesi ve sabrı ile devam etti. Grevciler öldürüldü. Gangsterler öldürüldü. İşçi taban için mücadele eden sendika görevlisi John R. Lawson tutuklandı ve cinayetle suçlandı. İşletmecilerin devletinde mahkûmiyet kararı çıkartmak basit bir işti. Bir trene bindim ve Iowa’ya, eyalet başkanı White’ı görmeye gittim.

Emperyalist devletler son model savaş aygıtlarını üretirlerken, Nazım Hikmet’in şu satırları geliyor insanın aklına: “62 yılında 2 avcı uçağını sofraya koysak çevirsek ete, ekmeğe, şaraba, salataya 40 milyon insan doyasıya yer içer 40 milyon kediye de artar ekmekten etten.” 1962 yılında 2 savaş uçağıyla 40 milyon insan doyuyor idiyse, bugün çok daha fazla insan doyar ete, ekmeğe. Ancak emperyalistler, modern savaş aygıtlarıyla işçi sınıfına daha fazla savaş, daha fazla kan banyoları hazırlıyorlar. İşçi sınıfı, kapitalizmi savaşlarıyla birlikte yok etmeden bu kara bulutlar üzerimizden dağılmayacak, bu felâketler son bulmayacak.

Burjuva ideolojisinin ve bu ideolojiden beslenen çevrelerin “örgütsüzlük iyidir” yolunda etrafa saçtığı zehir mutlaka mücadele edilmesi gereken asıl baş belâsıdır. Tüm bunlar hesaba katılacak olursa, günümüzde kapitalizme karşı mücadelede kilit sorunun işçi sınıfının devrimci örgütlülüğünün sağlanması olduğu apaçık ortaya çıkıyor.

İran Devrimci Marksist Eğilimi Türkiye’deki işçilerin ve ezilen kitlelerin kendi kapitalist devletlerine karşı mücadelelerini tümüyle destekler. İranlı işçiler ağır baskılara rağmen son otuz yıl boyunca İran’ın kapitalist-ruhban İslami rejimine karşı mücadelelerini sürdürdüler. İran ve Türkiye (komşu ülkeler) işçi sınıflarının kendi kapitalist devletlerine karşı dayanışması bölgede geleceğin sosyalist federasyonunun yaratılmasının yolunu döşeyecektir.

Apaçık ki, burjuvaziye hiçbir şekilde güvenilemez. İnsanlığın geleceği ve kaderi asla burjuvaziye bırakılamaz. Nükleer enerji santrallerine karşı mücadeleyi büyütmek, bunun nükleer silahlanmaya bağını sürekli olarak teşhir etmek, temiz, yaşanabilir bir doğa kavgasını yürütmek işçi sınıfının kapitalizme karşı mücadelesinin kopmaz bir parçasıdır. Nükleer santralleri engelleyebiliriz. Unutmayalım ki, her şey gibi, onları da inşa edecek olan işçi sınıfıdır. Bu noktada işçi hareketinin duyarlılığını sağlama, göstermelik olarak değil gerçek bir mücadele başlığı olarak nükleer karşıtlığını sendikaların gündemine sokma görevi devrimci işçilerin önünde duruyor.