Sökseniz ciğerlerimi yerinden, / çıkarsanız gözlerimi, / atsanız dünyanın öbür ucuna, / atsanız da, görmese halini yeryüzünün. / Çocukların karaya vurmuş cesetlerini görmese. / Görmese parçalanmış bedenlerini, / minicik ellerini, / sarı kavruk saçlarını, / kanla dolmuş avuçlarını görmese. / Ah yüreğim! / Nasıl dayanılır bu zulme? / Islana ıslana pınarları kuruyan gözlerim, / görüp de nasıl katlanılır? Söyle! / Ahh ellerim! / Nasırlı ellerim! / Nasıl duruyor hâlâ saçlarım yerinde yolunmadan?

İnsanlık kapitalizmin şu ana dek yarattığı en büyük krizle karşı karşıya. Bu sadece ekonomik değil, siyasal ve sosyal boyutlarıyla da alabildiğine derinleşmiş bir tarihsel kriz. Egemenlerin bu krizden kurtulmak için attıkları her adım emekçi kitleler için hayatı daha çekilmez hale getiriyor. Milyonlarca insanın canını alan, milyonlarcasını mülteci konumuna düşüren emperyalist paylaşım savaşı, faşizan uygulamaların neredeyse genel bir norm haline gelmesi, artan ırkçılık ve yabancı düşmanlığı, gelir dağılımındaki eşitsizliğin azalmak bir yana katlanarak artması, kronik işsizliğin daha da derinleşmesi, bu sorunu çok daha yüksek oranlarda yaşayan gençlerin umutsuzluk içinde kıvranması, yaşam ve çalışma alanları ellerinden alınan köylüler, kâr uğruna geri dönüşümsüz bir şekilde yağmalanan doğa…

Eğitimdeki eşitsizlik sorunu temelde kapitalizmden, egemen sınıfın toplumun tepesine çöreklenip üretilen değerlerin devasa bir kısmına el koymasından, her şeyi üreten emekçi sınıflara ise sadece kırıntıların düşmesinden kaynaklanıyor. Kapitalist düzende egemen sınıf için önemli olan, ihtiyaç duyduğu kadar vasfa sahip işgücü yetiştirmektir; herkesin yetenekleri, ilgi alanları ve isteği doğrultusunda nitelikli bir eğitim alması değil. Burjuva hükümetler sermayeye peşkeş çekecekleri kaynaklara ve savaşa milyarlarca dolar ayırırken, emekçi çocuklarının eğitimi için ayırdıkları bir liranın bile hesabını yaparlar.

AKP hükümeti, başta sol/sosyalist hareket ve Kürt hareketi olmak üzere genel olarak demokratik muhalefete karşı giriştiği saldırıyı kapsamını ve derinliğini arttırarak sürdürüyor. “Terörle mücadele”, “milli güvenliği tehdit” söylemleri, otoriter bir tek adam-tek parti rejimine doğru atılan adımların örtüsü haline getirilerek, emekçilerin, ezilenlerin sesi bastırılmaya çalışılıyor. Sınıf hareketinin sesini duyurmaya çalışan, ezilen Kürt halkının yanında yer alan ve gerçekleri dile getiren Hayatın Sesi gibi yayın organlarının hedefe alınmasının nedeni de budur. Bu aynı zamanda, bu otoriter gidişata karşı yapılması gerekeni de gösteriyor: İşçi sınıfı hareketini güçlendirmek ve onu kardeş Kürt halkına karşı yürütülen haksız savaşa karşı konumlandırabilmek!

Cerattepe davasının OHAL süreci fırsat bilinerek sonuçlandırılma ihtimali çok yüksek. Böylece hem gelecek olan tepkiler OHAL yasaları ve yasaklarıyla, polis gücüyle bertaraf edilebilecek, hem de “Yenikapı ruhu” medya ve paramiliter faşist çeteler aracılığıyla canlı tutularak kitleler bu doğa talanını destekler konuma getirilecek. Öyle bir dönemden geçiyoruz ki, sadece Cerattepe’ye değil, bütün demokratik hak ve özgürlüklere, sendikal haklara, hatta her türlü burjuva muhalefete karşı faşizan ve baskıcı tutumlar alan, parlamentoyu ve mevcut yasaları dahi hiçe sayan bir iktidarla karşı karşıyayız. Cerattepe’nin de, yağma ve talana açılan tüm alanların da kaderi bu faşist tırmanışa karşı verilecek mücadeleye bağlıdır.

İşçi ve emekçi kitleler için “vatan”, doğup büyüdüğü, aşina olduğu, kültürel olarak yabancı hissetmediği topraklardır. Ama egemen sınıf ve iktidar sahipleri için “vatan” bambaşka bir şeydir. Onlar için çıkarlarının ta kendisidir vatan. Sermayelerini büyütmek için onlara sunulan ortamdır. Yatırım ve pazar alanıdır. Dışa açılmak için kullanılan bir manivelâdır. Diğer uluslardan kapitalistlerle rekabet edebilmek için sırtlarını dayadıkları devlettir. Bu devlet onlar adına düzeni sağlar, hizmetlerine sunmak için vergi toplar, fonlar oluşturur.

Gözaltında kaybedilen yakınlarının akıbetini sormak için tam 21 yıldır, her Cumartesi günü Galatasaray Meydanında bir araya gelerek devletin sağır kulaklarına seslenen Cumartesi Anneleri, 24 Eylül Cumartesi günü, 600. buluşmalarını gerçekleştirdiler. Yüzlerce insanın Galatasaray Meydanında biraraya geldiği oturma eyleminde, aileler yine devlet tarafından katledilen yakınlarının fotoğraflarını taşıyarak akıbetlerini sordular ve faillerin yargılanmasını istediler.

Umuda ışıldıyor kutup yıldızı / Ve bekliyor / Çocukların halaylarla karşılayacağı günü / Çocuklar / Yasak dille ağıt yakan anaların çocukları

Emek ve Demokrasi İçin Güç Birliği, on binlerce kamu çalışanının işten atılmasına, binlercesinin açığa alınmasına ve beleyelere kayyum atanarak halkın iradesinin gasp edilmesine ilişkin olarak 23 Eylülde bir basın açıklaması gerçekleştirdi. Mülkiyeliler Birliği’nde yapılan toplantıda DİSK Genel Başkanı Kani Beko tarafından okunan basın açıklamasında “Haksızlığa, Hukuksuzluğa, OHAL’e Karşı Direnmek Haktır!” denildi.

Ben seni / uğruna ölüp ölüp dirildiğim / Ben seni / her ağacın dalında / Ben seni / her arının balında / Ben seni / dünde, bugünde ve yarında bildiğim için / Bu yerin, / hayalinle aydınlattığım / bu yerin altında / Kollarından bağlıyım sana / KAVGAM…

Son zamanlarda ABD ile Türkiye’nin arası Ortadoğu sorunları üzerinden açılmış olsa da, ABD ve AB’den Erdoğan’a yönelik eleştiriler giderek artsa da, buna karşılık Erdoğan ve AKP Batı’ya sesini yükseltse de, bu gelişmeler henüz köprülerin atılmasına yol açacak nitelikte değildir. Alt-emperyalist bir ülke olan Türkiye’nin gücü henüz bölgede bile kendi başına oyun kurmaya yeterli değildir. Bu yüzden küresel güçlerden birisinin yanında yer alarak pozisyon tutmaktan başka bir seçeneği yoktur. Türkiye bugünkü pozisyona gelmeyi de bugüne kadar ABD’nin yanında yer alarak başarabilmiştir. Türkiye güçlendikçe, ABD ile ters düşme pahasına farklı adımlar atmayı göze alabilmiş ve hatta kimi zaman maceracı girişimlerde de bulunmuştur. Dış politikada riskli adımlar atılmıştır. 15 Temmuz sonrası tasfiyelerle birlikte arka planında ABD karşıtlığı olan kadrolar önemli kademelere getirilmiştir. Ancak bu gelişmelere rağmen Türkiye’nin geleneksel olarak Batı kampının bir parçası olduğu unutulmamalıdır.

Karşımızda, “tek vatan, tek millet, tek dil, tek bayrak” şovenizmini düstur edinen, bunların yanına “tek din, tek mezhep” ve elbette “tek şef”i de ekleyen, tüm çatlak sesleri sopayla bastırmaya kalkan, “artık savunma değil saldırı çizgisi izleyeceğiz” diye ilanlarda bulunan, anti-demokratik yasaları değiştirmek bir yana, yasaların ve anayasanın ayakbağından kurtulmak için bulunmuş ideal yönetim biçimi “OHAL”i uzatmayı planlayan bir hükümet var. Yerli ve milli “demokrasi devrimi” böyle bir şey demek ki! Bu gidişle Türkiye, faşizme “demokrasi devrimi”yle ilerleyen ilk ülke olarak tarihe geçebilir!