Rejim bekası uğruna her türlü kirli hesabı hayata geçirmeye, boyun eğdiremediği Kürt halkını HDP’yi kapatarak cezalandırıp bir yandan da bu hamleyle muhalefeti bölüp zayıflatmaya çalışıyor. Ne var ki bu hesapları attığı her adımda eline dolanmaya devam ediyor. Saldırganlığı gücünden değil zayıflığından gelen bu iktidarın çırpınışları derdine deva olmayacaktır.

Ekonomik ve politik olarak içinde bulunduğu zorlu durumu, egemenlerin pek çok kez yaptıkları gibi savaşla aşmayı amaçlayan Louis Bonaparte 15 Temmuz 1870’te Prusya’ya meydan okuyarak savaş ilan etmişti. Savaş patlak verdiğinde, Enternasyonal Genel Konseyi, bütün ülkelerdeki seksiyonlarını bu savaşa karşı eyleme geçmeye çağırmıştı. Marx’ın kaleme aldığı çağrılarda, Louis Bonaparte’ın 1870 Temmuzundaki savaş komplosunun 1851 Aralığındaki hükümet darbesinin “düzeltilmiş bir baskısından başka bir şey olmadığı” belirtilerek savaşın gerçek niteliği ortaya konuyordu.

Dünyanın bütün sömürücülerinin asıl düşmanı ve ölümüne korktukları şey işçi sınıfının örgütlü olmasıdır. Biliyorlar işçi sınıfı örgütlü olarak karşılarına dikildiğinde onların ölüm çanları çalınacak. İşte o zaman örgütlü işçi sınıfı, sermaye sınıfından ve onların sözcülerinden işledikleri bunca suçun hesabını soracak. Ve açlığın, yoksulluğun olmadığı, herkesin sağlığa ve her şeye eşitçe sahip olduğu savaşsız, sömürüsüz, özgür bir dünya kurulacak.

İşsizlik ve yoksulluk sarmalındaki emekçi kitleleri ağlarına takmaya çalışan faşist liderler de bugün Büyük Resetçilerle aynı karta oynuyor; eşitsizlik virüsü! Hitler ve Mussolini’nin yaptığı gibi bugünün Führerleri, Duçeleri, Reisleri de hamasetle dolu konuşmalarında yoksulluğun sorumlusu olarak kendi yarattıkları iç ve dış düşmanları işaret ediyorlar. Göçmenler, etnik azınlıklar ve muhalifler hedef gösteriliyor, yapay kutuplaşma faşizmin zehirli dili marifetiyle derinleştiriliyor. Böylece kapitalizm aklanıyor, öfkeli kitleler yanlış hedeflere yönlendiriliyor.

Burjuvazi yaşanan her felâketi doğanın üstüne atarak sorumluluktan kaçmaya ve bir cinayet makinesine dönen kapitalizmi aklamaya çalışıyor. Oysa kapitalizm insanlığı felâketten felâkete sürükleyecek kadar çürümüş bir sistem haline gelmiştir. Yaşanan her facia bir kez daha göstermektedir ki, insanlığın geleceği ve kaderi asla burjuvaziye bırakılamaz. Nükleer enerji santrallerine karşı mücadeleyi büyütmek, bunun nükleer silahlanmaya bağını sürekli olarak teşhir etmek, temiz, yaşanabilir bir doğa kavgasını yürütmek işçi sınıfının kapitalizme karşı mücadelesinin kopmaz bir parçasıdır.

Kapitalist sömürü düzeninin egemenleri tıpkı kendilerinden önceki sömürücü egemenler gibi emekçi kitleleri yönetmek, sistemin çelişkilerinin üzerini örtmek ve bunu kabul ettirmek için çeşitli araçlar geliştirmiş ve kullanmışlardır. Kimi zaman doğrudan zor gücüyle ama çoğu zaman propaganda ve manipülasyonlarla örgütsüz kitleleri kendi çıkarları doğrultusunda hareket ettirmek, yarattıkları yıkım ve çelişkilerin üzerini örtmek için seferber etmiştir. Özellikle kriz ve savaş gibi olağanüstü dönemlerde çok daha yoğun ve doğrudan başvurulan bu yöntem Birinci Dünya Savaşı yıllarında görsel materyallerle etkisini daha da genişletmiştir. Kendinden önceki dönemlere göre daha gelişkin propaganda araçlarıyla egemenler çıkarları doğrultusunda milli duygulara seslenmiş, topyekûn seferberlik için yoksul emekçilerden “fedakârlıklar” istemiştir. Böylece hem üretim alanları hem de emekçi evleri savaş alanına dönüştürülmüş, savaşın parçası haline getirilmiştir. “Fedakâr ve vatansever” duyguların kabartılması noktasında özellikle emekçi kadınlara yönelik propaganda bombardımanına hız veren egemenler, artan ihtiyaçlar temelinde fabrika ve evlerde emekçi kadınları şekillendirmek ve kapitalist çıkarları doğrultusunda yönlendirmek için var güçleriyle çalışmıştır.

Bilim insan türünün ortak deneyimlerinin ve bilgi birikiminin üzerinde yükselse de, her dönemde egemen sınıflar bilimsel faaliyeti yönlendirmek ve onun sonuçlarından kendi sınıfsal çıkarları temelinde faydalanmak istemişlerdir. Ne var ki, hem bilimi geliştirmek anlamında hem de ona el koymak anlamında hiçbir sınıflı toplum kapitalizm ile mukayese edilemez. Mesela, Antik çağın ünlü fizikçi ve matematikçisi Arşimet hayatını bilime adamak istese de, hamisi olan Siraküza kralının askeri isteklerini yerine getirmek zorunda kalmıştır. Yüzyıllar sonra Avrupa’da kapitalizmin gelişmesiyle birlikte bilim burjuvazinin hizmetine girdi. Böylece kralların devri kapanıyor, sermayenin saltanat çağı açılıyordu.

Faşist bir baskının ya da bir darbe girişiminin başarısız olması faşist tehlikenin geçtiği anlamına gelmiyor. Tarih bunun örnekleriyle doludur. Almanya’da faşizm, yani işçi devrimi tehlikesine karşı burjuvazinin karşı-devrimci teşebbüsleri Hitler’le başlamadı. Mart 1920’deki Kapp Darbesi ilk ciddi karşı-devrimci girişimdi ve aslında gerek kadrolarını gerekse de zihniyetini kendi içinden çıkan Nazilere devretmişti. Hitler önlerliğindeki Nazilerin 1923’teki Birahane Baskını adını alan darbe girişimi de yenilgiyle sonuçlanmıştı. Ama tüm bunlar aslında Nazilerin iktidarına giden yoldaki mihenk taşlarıydı. Özellikle bu sonuncusundaki amatör görüntü, ciddi bir plan ve örgütsüzlükten yoksun oluş, Nazilerin alınan hızlı yenilgiyle çil yavrusu gibi dağılmaları vb. olguları Trump’ın 6 Ocak darbe girişiminde de görmek mümkündür. Ama bu görüntülerden yola çıkarak, Trump’ın temsil ettiği tehdidi küçümseyenlere Birahane Baskınını yeniden düşünmelerini salık veririz.

İran devlet güçleri 22 Şubatta Sistan ve Belucistan eyaletinin Pakistan sınırında akaryakıt taşıyıcılarına ateş açtı ve en az 15 emekçiyi katletti. 28 Aralık 2011’de 34 Kürt akaryakıt taşıyıcısının uçaklardan atılan bombalarla öldürüldüğü Roboski katliamını andıran bu vahşi saldırının ardından, Sistan ve Belucistan eyaletinde binlerce emekçi sokağa dökülerek İran polisini ve Devrim Muhafızlarını protesto etti. Yolların kesildiği, bazı yerlerde devlet binalarının işgal edildiği protestolar halen devam ediyor. Molla rejimi ise göstericilere saldırırken, interneti keserek dışarıya bilgi akışının önüne geçmeye çalışıyor. İranlı bir okurumuzdan gelen aşağıdaki mektup, sınırda akaryakıt taşıyarak geçimini sağlayan yoksul emekçilerin durumuna ve İran rejiminin karakterine ışık tutuyor.