Her hafta Cumartesi günü, gözaltında kaybedilen yakınlarının fotoğrafları ve karanfillerle sessizce Galatasaray Meydanında toplanan Cumartesi Annelerinin eylemi 1000. haftasını geride bıraktı. 27 Mayıs 1995’te yapılan ilk eylemden bu yana geçen sürede Cumartesi Anneleri cesur duruşlarını, direngenliklerini korudular ve Türkiye’deki en uzun soluklu eyleme imza attılar. 17-31 Mayıs tarihleri arasındaki Uluslararası Gözaltında Kayıplara Karşı Mücadele Haftasına denk gelen 1000. haftadaki kitlesel oturma eylemine Türkiye’nin birçok kentinden de destek geldi. Dört bir yanda düzenlenen eylemlerde “kayıplarımız bulunsun, kaybettirenlerden hesap sorulsun” talebi yükseldi.

İşçi ve emekçilerin üzerindeki yükü daha da arttıran bu paketin bu kadar pervasızca açıklanabilmesi, 31 Mart seçimleri sonrası yaşanan siyasi gelişmelerden ayrı düşünülemez. İşçi sınıfına saldırıda sınır tanımayan, Kürt halkına kan kusturan, iktidarını sürdürmek için yarattığı yapay kutuplaşmalardan medet uman bu faşist iktidarla yumuşama ya da normalleşmeden söz edip el sıkışarak kitlelerdeki öfkenin pörsütülmesine payanda olan bir burjuva muhalefetin varlığı ve onun DİSK, KESK gibi muhalif sendikaların tepe yönetimleri üzerindeki baskın gücü, krizin bedelini emekçilere ödetme programında faşist iktidara pervasızlık alanı açıyor.

Dört bir koldan “dış mihraklar”ın kumpasları ve saldırısı altında olunduğu algısını yaratan egemenler, böylelikle kendi çıkarları için yapılan her türlü halk düşmanı eylemi meşrulaştırarak rahatça gerçekleştirmeye çalışmaktadırlar. Egemenlerin her türlü saldırısına karşı koyulması ve bu sömürü düzeninin yıkılması için, Türkiye’de de, ABD’de, Avrupa’da da, dünyanın geri kalanında da sınıf mücadelesinin çok daha örgütlü ve bilinçli olarak yükseltilmesi ve sınıf dayanışması ağlarının güçlendirilmesi elzemdir.

Üniversitelerdeki mevcut hareketlenmeyi 68 baharıyla benzeten çeşitli yorumlar yapılmaktadır ki, bunun ana hatlarıyla doğru bir benzetme olduğunu söyleyebiliriz. Gerçekten de 1968 devrimci dalgasının oluştuğu koşullarla bazı açılardan benzerlik mevcuttur. Dünya çapında etkisini gösteren o büyük devrimci dalga da, II. Dünya Savaşını takiben gelişen ekonomik yükseliş (boom) döneminin artık geride kalmaya, gelişmiş kapitalist ekonomilerin teklemeye başladığı bir süreçte işçi sınıfının giderek yükselen eylemliliği ile bilhassa ABD emperyalizminin Vietnam’da sürdürdüğü emperyalist savaşa karşı gençliğin tepkilerinin kaynaşması temelinde ortaya çıkmıştı. Bugün işçi mücadelesinde o ölçüde keskin bir yükseliş henüz yaşanmasa da, tüm ileri kapitalist ülkelerde emekçilerin mücadelesi geçmişe kıyasla hayli belirgin bir yükseliş içerisindedir.

Devlet aklının yeni gözdesi Özgür Özel, yerel seçimlerin ardından Saray ve ortaklarına zeytin dalı uzatarak bir “normalleşme” sürecinin başlayabileceği hayallerini pompalamaya girişti. Erdoğan da CHP’nin yarattığı aldatıcı iklimden faydalanarak “normalleşme” söylemini kullanmaya başladı. Bu durum birçok burjuva yorumcu ve siyasetçi tarafından “rejim yumuşuyor” şeklinde lanse edilse de gerçekte yumuşayan, zaten hiçbir zaman çok da sert olmayan CHP’nin Saray iktidarına yaklaşımıdır. CHP genel başkanının tercih ettiği kavram bile bir şey anlatıyor. Özel, “yumuşama” sözcüğünü doğru bulmadığını, “normalleşme” demek gerektiğini söylüyor. Oysa bu kavram çok daha fazlasını anlatır. Böylelikle faşist rejim kolaylıkla normalleşebilirmiş gibi gösterilmekte, yani meşrulaştırılmaktadır.

Öğretmenler son yıllarda giderek biriken sorunları karşısında çok ciddi tepkiler gösteremediler. Sendikaların sorunlar karşısında gösterdikleri tepkiler olabildiğince cılızdı. Sendika yönetimleri tarafından ciddi bir taban örgütlenmesine girişilmediği, eylemlerin kitleselleşmesini sağlayacak ciddi bir ön hazırlık yapılmadığı, genellikle yönetim düzeyinde ve beş-on temsilcinin katılımıyla yapılan basın açıklamaları düzeyinde kaldığı için anlamlı bir tepki gösterilmiyordu. Dolayısıyla etki yaratmayan basın açıklamalarıyla sorunlar çözülmüyor, yapılanları kimsenin ruhu duymuyordu. İktidar da bu kitlesel tepkisizlikten cesaret alarak baskı ve hak gasplarında tam gaz gidiyordu.

Kobanê davasında kararın açıklandığı gece, 28 Şubat davasından tutuklu 7 general için af kararı çıkarılması da rejimin kalıcılaşma adımlarının bir parçasını oluşturmaktadır. Mümkün olduğunca CHP’yle uzlaşıp radikal muhalefeti etkisiz hale getirme stratejisine dayanacağı anlaşılan bu yeni yol haritasının radikal muhalefet açısından bir yeniliği yoktur elbette. Zira hedefe konan Kürt hareketi ve sosyalist hareket rejimin inşasına giden yolun başından itibaren hedefe konmuştur zaten. Bugün yapılmak istenen CHP’nin buna sessiz kalmaya devam etmesini sağlamaktır.

İşçi sınıfının örgütsüzlüğünün ilânihaye süreceğini sanan bugünün zorbaları, gün gelip devran döndüğünde geçmişteki zorbaların yaptığı gibi kaçacak delik arayacaklardır. Bugün işçi sınıfına ayar vermeye çalışanlar, grevleri yasaklamakla övünenler, ülkeyi koca bir iş cinayetleri kabristanına çevirenler işçi sınıfının bu dumanı er ya da geç dağıtacağını unutmasınlar. İşçi sınıfı örgütlü gücünü kuşandığında işçi katillerinden ve sömürücü egemenlerden Soma başta olmak üzere bütün katliamların hesabını soracaktır.

Elif Çağlı’nın 28 Temmuz 2007 tarihli bu yazısını kısaltarak yeniden yayınlıyoruz. “İşçi hareketinin son tarihsel kesitte sürüklendiği gerilemenin nedenlerinden biri kuşkusuz sermayenin dünya ölçeğinde yürüttüğü genel saldırıdır. Ayrıca Türkiye gibi ülkelerde buna, burjuva devletin sistematik baskı politikalarının işçi sınıfına yıllardır göz açtırmamış olmasını da eklemek uygun olur. Ancak tüm bu faktörlerin yanı sıra öznel alanı ilgilendiren son derece önemli bir başka gerçeklik de unutulmamalı. Bu gerçekliği, yıllar içinde devrimci mücadele adına ortaya onlarca örgütün çıkmış olmasına karşın bir türlü sınıf temeline oturamayan devrimcilik oluşturuyor.”

Avrupa Birliği Sığınma Ajansı (EUAA) 28 Şubatta yayımladığı “sığınma trendleri” raporunda Türkiye’nin, Suriye ve Afganistan’ın ardından AB’ye en çok iltica başvurusunda bulunan 3. ülke olduğunu duyurdu. Raporda yer alan verilere göre 2023 seçimlerinin ardından iltica başvurularında patlama yaşandı. Öyle ki 2023 yılının Ocak-Haziran ayları arasında 34 bin olan iltica başvuru sayısı, Temmuz-Aralık ayları arasında neredeyse iki katına çıkarak 67 bine yaklaştı. Toplamda 101 bine yaklaşan bu sayı, 2022’ye göre %82’lik bir artış anlamına geliyor.

İstanbul’daki 1 Mayıs kutlaması, burjuva muhalefetin başı olan CHP ve güdümündeki sendika bürokrasisi eliyle resmen sabote edildi. Üstelik bugün onu eleştiren sosyalist çevrelerin iddialarının aksine, bu sabotaj sadece 1 Mayıs günü sergilenen tutumlarla değil, esasen öncesindeki pratiğin ta kendisi sayesinde gerçekleşmiştir. Süreç, “Taksim’deyiz” açıklamasının yapıldığı ilk andan itibaren sorgulanmadığı sürece, bu sabotajın niteliğini kavramak ve gelecekte yapılabilecek benzerlerini engellemek mümkün olmayacaktır.

Marx, daha önce tek tek metalar düzeyinde ele aldığı üretim fiyatı/değer, kâr/artı-değer analizini bu bölümde toplam toplumsal sermayeyi oluşturan parçaların karşılıklı hareketi temelinde sürdürür. Bütünsel düzeyde bakıldığında, piyasanın toplam ve fiili işleyişinde kapitalist rekabet nedeniyle metaların üretim fiyatlarını onların piyasa değerine ve kendilerine ait artı-değer parçalarını ortalama kâra dönüştürme eğilimi hüküm sürer. Toplam toplumsal sermaye üzerinden ortaya çıkan toplam artı-değerin, eşit büyüklükteki sermaye miktarlarına, bunların bileşimleri nasıl olursa olsun, eşit büyüklükte paylar olarak düştüğü varsayılabilir.

Hiç utanmadan akademik özgürlükten, barıştan söz edenler, sırf barış istediler diye “barış akademisyenleri”nin görevden alınmasının, işe geri dönüş konusundaki mahkeme kararlarının hiçe sayılmasının, Boğaziçi Üniversitesinin kayyum rektörünün protesto yapan öğrencileri polise ihbar edip okuldan atmasının, akademisyenleri okuldan uzaklaştırmasının, ODTÜ’de daha yeni Devrim Stadyumunun şenlik için kullanımının yasaklanmasının unutulduğunu mu sanıyorlardı acaba?