Kapitalizmin tarihsel krizinin ifadesi olan bu olgular özellikle 2008 krizinden bu yana çok daha belirgin bir hale gelmiştir. Nasıl ki 2008 krizinden sonra kapitalist sistemin çelişkileri ve toplumsal patlamalar daha da artmışsa, çok açık ki önümüzdeki dönem de geride bıraktığımız 10 yıldan daha çalkantılı ve sınıf mücadelelerinin daha keskin yaşanacağı bir dönem olacak. Bu noktada milenyum dönemecinden bu yana kapitalizmin insanlığı getirdiği noktayı ve sınıf mücadelesi alanında yaşananları bütünlüklü olarak ele almak faydalı olacaktır.

Mart ortasında hafta sonuna girilirken başlayan ve hafta sonu geceleri alınan kararlarla devam eden bir dizi olağanüstü adım rejimin sıkışıklığının olağanüstü boyutlara ulaştığını ilan etmiş oldu. Dört bir yandan köşeye sıkışmış rejim can havliyle bir taraftan yalpa yaparken diğer taraftan saldırganlığını arttırmaktadır. İnsan hakları mücadelesinin Türkiye’de son dönemdeki sembol isimlerinden Gergerlioğlu’nun milletvekilliğinin düşürülmesi, aynı gün içinde HDP’ye kapatma davasının açılması, dört ay önce bir skandalla getirdikleri Merkez Bankası başkanının gece yarısı kararnamesiyle görevden alınması, yine aynı gece Meclis onaylı önemli bir uluslararası sözleşme olan İstanbul Sözleşmesinden bir imzayla çekilinmesi, Gezi Parkının tam bir hileyle İstanbul Büyükşehir Belediyesinden gasp edilmesi, belediye başkanlarının yetkilerine yeni kısıtlamalar getirilmesi, Diyarbakır’ın il sınırlarının değiştirilmesi, Kanal İstanbul müteahhitlerine devlet güvencesi anlamına gelen karar…

700. hafta eylemi sırasında gözaltına alınan 47 kişiden 46’sına toplantı ve gösteri yürüyüşleri kanununa muhalefet etmek suçundan dava açıldı. Tamamen keyfi ve haksız bir şekilde açılan bu davanın 25 Martta görülen ilk duruşmasında 7 kişinin savunması alındı ve dava 12 Temmuza ertelendi. “Toplantı ve gösteri yürüyüşleri kanununa muhalefet” gerekçesiyle açılan bu davanın hukuki bir dayanağı bulunmamaktadır. Lakin burjuva devletin olağan dönemlerdeki tüm normlarının ayaklar altına alındığı totaliter rejimi altında hukuktan bahsetmenin hiçbir anlamı yoktur.

Her türlü kamu harcamasını “sosyalizm” olarak damgalayıp sosyalizmi karalayan neo-liberal politikalar bir bir çökerken, insanlığın ve dünyanın akılcı biçimde yönetimine, insan ihtiyaçlarının karşılanmasına dayanan bir üretim planına, eşitlik ve özgürlük dolu bir dünyaya yani sosyalizme olan ihtiyaç gittikçe daha elzem hale geliyor. Kapitalizm çelişkileri keskinleştirerek yol alıyor, yol aldıkça kendi sonunu hazırlıyor. Fırtınanın ortasında debelenip duran kapitalizme bahar yok. Ancak dünya işçi sınıfının mücadele edip kazanacağı bir dünya var!

Kadınlar artık taleplerini daha yüksek sesle dile getiriyor. Sadece İstanbul Sözleşmesine sahip çıkıp çekilme kararına tepki duymakla kalmıyor, iktidarın politikalarıyla şiddet, yoksulluk, işsizlik gibi sorunlar arasındaki bağı daha fazla görmeye başlıyor. Ekonomik kriz, koronavirüs salgını ve bu olguların ortaya çıkardığı sonuçlar değişim isteğini ve öfkeyi güçlendiren bir işlev görüyor. Elbette rejimin korkularını ve baskılarını da! Korkunun ecele faydası olmadığı gibi baskılar da zalimlerin iktidarını baki kılamayacaktır.

Ömürlerinde bir kere bile / Rahat yüzü görmeyenler, / Her sabahın köründe olduğu gibi yine / Biriktiler / Fabrikanın siyah demir kapısının önüne / Dindirsin diye yüreklerinin acısını / Yaktılar / Ucuz sarma sigaralarını. / Dumanları, / Sararmış bıyıklarının arasından/ Zehrini içeri / Acısını dudaklarına bırakarak çıktılar.

“Newroz Ateşiyle Direnelim, Özgürleşelim” sloganıyla çağrısı yapılan 2021 Newroz’u pek çok kentte yüksek katılımla kutlandı. Bu yıl Newroz’a HDP milletvekili Ömer Faruk Gergerlioğlu’nun milletvekilliğini düşürülmesi, hemen ardından HDP’ye kapatma davası açılması damgasını vurdu. Newroz mitinglerinin yapılacağı güne yeni operasyonlarla ve bir gece yarısı kararnamesiyle İstanbul Sözleşmesinden çıkıldığı haberiyle uyanılması da bu gündeme sıcak bir madde olarak eklendi.

Rejim bekası uğruna her türlü kirli hesabı hayata geçirmeye, boyun eğdiremediği Kürt halkını HDP’yi kapatarak cezalandırıp bir yandan da bu hamleyle muhalefeti bölüp zayıflatmaya çalışıyor. Ne var ki bu hesapları attığı her adımda eline dolanmaya devam ediyor. Saldırganlığı gücünden değil zayıflığından gelen bu iktidarın çırpınışları derdine deva olmayacaktır.

Ekonomik ve politik olarak içinde bulunduğu zorlu durumu, egemenlerin pek çok kez yaptıkları gibi savaşla aşmayı amaçlayan Louis Bonaparte 15 Temmuz 1870’te Prusya’ya meydan okuyarak savaş ilan etmişti. Savaş patlak verdiğinde, Enternasyonal Genel Konseyi, bütün ülkelerdeki seksiyonlarını bu savaşa karşı eyleme geçmeye çağırmıştı. Marx’ın kaleme aldığı çağrılarda, Louis Bonaparte’ın 1870 Temmuzundaki savaş komplosunun 1851 Aralığındaki hükümet darbesinin “düzeltilmiş bir baskısından başka bir şey olmadığı” belirtilerek savaşın gerçek niteliği ortaya konuyordu.

Dünyanın bütün sömürücülerinin asıl düşmanı ve ölümüne korktukları şey işçi sınıfının örgütlü olmasıdır. Biliyorlar işçi sınıfı örgütlü olarak karşılarına dikildiğinde onların ölüm çanları çalınacak. İşte o zaman örgütlü işçi sınıfı, sermaye sınıfından ve onların sözcülerinden işledikleri bunca suçun hesabını soracak. Ve açlığın, yoksulluğun olmadığı, herkesin sağlığa ve her şeye eşitçe sahip olduğu savaşsız, sömürüsüz, özgür bir dünya kurulacak.

İşsizlik ve yoksulluk sarmalındaki emekçi kitleleri ağlarına takmaya çalışan faşist liderler de bugün Büyük Resetçilerle aynı karta oynuyor; eşitsizlik virüsü! Hitler ve Mussolini’nin yaptığı gibi bugünün Führerleri, Duçeleri, Reisleri de hamasetle dolu konuşmalarında yoksulluğun sorumlusu olarak kendi yarattıkları iç ve dış düşmanları işaret ediyorlar. Göçmenler, etnik azınlıklar ve muhalifler hedef gösteriliyor, yapay kutuplaşma faşizmin zehirli dili marifetiyle derinleştiriliyor. Böylece kapitalizm aklanıyor, öfkeli kitleler yanlış hedeflere yönlendiriliyor.

Burjuvazi yaşanan her felâketi doğanın üstüne atarak sorumluluktan kaçmaya ve bir cinayet makinesine dönen kapitalizmi aklamaya çalışıyor. Oysa kapitalizm insanlığı felâketten felâkete sürükleyecek kadar çürümüş bir sistem haline gelmiştir. Yaşanan her facia bir kez daha göstermektedir ki, insanlığın geleceği ve kaderi asla burjuvaziye bırakılamaz. Nükleer enerji santrallerine karşı mücadeleyi büyütmek, bunun nükleer silahlanmaya bağını sürekli olarak teşhir etmek, temiz, yaşanabilir bir doğa kavgasını yürütmek işçi sınıfının kapitalizme karşı mücadelesinin kopmaz bir parçasıdır.

Kapitalist sömürü düzeninin egemenleri tıpkı kendilerinden önceki sömürücü egemenler gibi emekçi kitleleri yönetmek, sistemin çelişkilerinin üzerini örtmek ve bunu kabul ettirmek için çeşitli araçlar geliştirmiş ve kullanmışlardır. Kimi zaman doğrudan zor gücüyle ama çoğu zaman propaganda ve manipülasyonlarla örgütsüz kitleleri kendi çıkarları doğrultusunda hareket ettirmek, yarattıkları yıkım ve çelişkilerin üzerini örtmek için seferber etmiştir. Özellikle kriz ve savaş gibi olağanüstü dönemlerde çok daha yoğun ve doğrudan başvurulan bu yöntem Birinci Dünya Savaşı yıllarında görsel materyallerle etkisini daha da genişletmiştir. Kendinden önceki dönemlere göre daha gelişkin propaganda araçlarıyla egemenler çıkarları doğrultusunda milli duygulara seslenmiş, topyekûn seferberlik için yoksul emekçilerden “fedakârlıklar” istemiştir. Böylece hem üretim alanları hem de emekçi evleri savaş alanına dönüştürülmüş, savaşın parçası haline getirilmiştir. “Fedakâr ve vatansever” duyguların kabartılması noktasında özellikle emekçi kadınlara yönelik propaganda bombardımanına hız veren egemenler, artan ihtiyaçlar temelinde fabrika ve evlerde emekçi kadınları şekillendirmek ve kapitalist çıkarları doğrultusunda yönlendirmek için var güçleriyle çalışmıştır.